Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

ποια τέχνη; ο πολιτισμός τους ζέχνει!



 
  Το βιβλιοπωλείο Ιανός εκτός από την έκδοση και πώληση βιβλίων στην οποία δραστηριοποιείται, πρωτοστατεί και στην προβολή και προώθηση του «πολιτισμού». Η διάδοση του πολιτισμού, όπως ο Ιανός μόνο τον ξέρει, επιτυγχάνεται μέσω των πολυδιαφημιζόμενων και φωταγωγημένων εκδηλώσεών του στις οποίες «σημαντικά» πρόσωπα της επικαιρότητας και του πνεύματος καταθέτουν τη σκέψη τους (και πουλάνε τα βιβλία τους για να μην ξεχνιόμαστε). Είναι δε τέτοια η πολιτισμική προσφορά των εκδηλώσεων που προωθούνται ακόμα από τον ραδιοφωνικό σταθμό  «στο κόκκινο».
  Έχοντας αναλάβει αυτό το «μοναδικό» έργο ως αλυσίδα πολιτισμού δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε σε κάποιους από τους κρίκους αυτής της σκουριασμένης αλυσίδας.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΚΟΜΩΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Το χιτσκοκικό θρίλερ με τις διαφωνίες γύρω από τη στελέχωση της κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης ( ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε) τελικά μετατράπηκε σε παρωδία κονκλαβίου. Habemus Papam και προχωράμε, με ολίγη από θεσμική εκτροπή επενδυμένη με μπόλικη εθνική αναγκαιότητα, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις εκτροπές. Οι δημοκρατίες ως γνωστόν δεν έχουν αδιέξοδα. Άπαξ και η εθνική αστική τάξη συνεννοηθεί απλά ασφαλτοστρώνουν προς την πιο βολική κατεύθυνση. Κανένας σεβασμός για το τοπίο… ο κυρίαρχος λαός μπορεί να περιμένει τη σειρά του. Επιπλέον η τοποθέτηση ενός πρώην θεσμικού μεγαλοτραπεζίτη στον πρωθυπουργικό θώκο παράγει έναν ισχυρό συμβολισμό που δεν αφήνει πολλά περιθώρια αμφισημίας• οι κοινωνίες του αναπτυγμένου κόσμου θα πρέπει να πειθαρχούν στις απαιτήσεις των αγορών.

Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας (αν προτιμάτε) έρχεται να προσθέσει ακόμα μια φράση στον εξουσιαστικό μονόλογο περί έκτακτης ανάγκης, μέσω της οποίας επιχειρείται η διαμόρφωση μιας κατάστασης διαρκούς εξαίρεσης όπου τα πάντα δικαιολογούνται, υπό το βάρος της συνδυασμένης επίκλησης εθνικού συμφέροντος και φόβου. Κατά κάποιον τρόπο είναι ταυτόχρονα αποτέλεσμα και επιχείρημα για την επιβεβαίωση αυτής της έκτακτης ανάγκης, εν μέσω κινδυνολογιών για τις πιθανές επιπτώσεις αποτυχίας της. Η χρήση του φόβου βέβαια δεν είναι καινοφανές εργαλείο στην ιστορία του αστικοδημακρατικού πολιτεύματος. Η καταφανής όμως επιδίωξη να υποδαυλιστεί ως το βαθμό που η επίκληση του και μόνο να νομιμοποιεί την περιστολή ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, είναι σημείο των καιρών. Στη συντήρηση αυτού του κλίματος διάχυτης ανασφάλειας σημαντική είναι η συμβολή των ιδιόκτητων και κρατικοδίαιτων μέσων ενημέρωσης, αλλά και κάθε άλλου πομπού του κυριαρχικού λόγου.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Η ΚΡΙΣΗ, Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Όπως κάθε εργατική και πολιτική συλλογικότητα, έτσι και εμάς δεν μπορούσε να μας αφήσει ανεπηρέαστους η εν γένει συζήτηση για την κρίση, τις ρίζες της αλλά και τα αποτελέσματα που αυτή παράγει. Αυτό ακριβώς ήταν που πυροδότησε και έναν εσωτερικό κύκλο συζητήσεων που σκοπός τους ήταν να αποπειραθούν να καταλήξουν τουλάχιστον σε μια εξήγηση της πραγματικότητας που καθημερινά βιώνουμε. Στην παρούσα λοιπόν ανάρτηση συνεισφέρουμε την δική μας θέαση και αντίληψη αναφορικά με τους σύγχρονους τρόπους λεηλασίας του προλεταριάτου, αυτό δηλ. που κατ' ευφημισμό ονομάζεται από την πλευρά των κυρίαρχων χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση.

https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=explorer&chrome=true&srcid=0ByhJJnTXEgo2ODgxY2UwNzctNTI4Mi00MWNjLWE4YmYtMDMwZDcwZGU3Y2Iz&hl=en_US

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ 48ΩΡΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ...ΚΚΕ Vs ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

"Σύντροφοι λάθος κατεύθυνση πήρατε για την εφόρμηση στα χειμερινά ανάκτορα!"


Προσπαθώντας να αναλύσουμε  το τι έγινε στην τελευταία 48ωρη απεργία, δυστυχώς αυτό που μένει είναι μια πολύ πικρή γεύση. Από τη μία οι τεράστιες σε μαζικότητα απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες, ειδικά την Τετάρτη 19/10 με όλα τα μαγαζιά κλειστά και εκτιμήσεις για 300 και πλέον χιλιάδες ανθρώπων στους δρόμους και απ’ την άλλη η εντελώς προβοκατόρικη στάση του ΚΚΕ σε ρόλο «άμισθου» συνεργάτη του καθεστώτος. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και ο θάνατος του 53χρονου οικοδόμου- στελέχους του ΚΚΕ, θάνατος ο οποίος χρησιμοποιήθηκε από την κυρίαρχη και κομματική προπαγάνδα για να αποπροσανατολίσει σε σχέση με το ποιός ευθύνεται.

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

ΑΥΤΗ Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΔΕΥΤΕΡΕΣ

Αυτή τη Δευτέρα δεν θα ξυπνήσω στις 5:00 τα χαράματα, δεν θα μαζέψω τα τάπερ με τα φαγητά της βδομάδας, δεν θα κάνω 100 χιλιόμετρα για να φτάσω στην δουλειά μου. Γιατί δεν έχω πλέον δουλειά.
Η εταιρία μου αποφάσισε πως δεν υπάρχει πλέον θέση για μένα, με αποζημίωσε και με έστειλε στο ταμείο ανεργίας.
Θα περιμένει κανείς από έναν πρόεδρο Σωματείου όπως εγώ να πει πως τίποτα δεν πάει χαμένο, ψηλά το κεφάλι συνάδελφοι, θα βρεθούμε στους δρόμους και πως όλοι ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Ωραία είναι όλα αυτά αλλά εγώ θα μιλήσω για συναισθήματα, για φόβους, για συμπεράσματα. Τα άλλα θα τα γράψω σε κάποια ανακοίνωση, μπας και την διαβάσει κανείς και αποφασίσει να σηκώσει τον κώλο του και βγει στους δρόμους.
Αυτή η Δευτέρα λοιπόν δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Αυτή την Δευτέρα δεν θα είμαι εργαζόμενος εργάτης, αλλά άνεργος εργάτης.
Αλλά τελικά γιατί κάποιος γίνεται εργάτης?

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Οδηγίες για την επανασύνδεση του ρεύματος

΄
Την ώρα που η καπιταλιστική μηχανή επελαύνει, κάποιοι "τεχνικοί" μας βοηθούν να στήσουμε μικρά αναχώματα που θα φρενάρουν έστω και λίγο την επιτάχυνσή της. Και μπορεί οι συλλογικές κινήσεις να είναι αυτές που θα σαμποτάρουν ουσιαστικά την καπιταλιστική ολοκλήρωση, μέχρι όμως να αρθρωθούν στην ολότητά τους, οι μικρές καθημερινές πράξεις αυτενέργειας ας αποτελέσουν τις πρώτες απαντήσεις...

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

ΠΕΡΙ ΙΑΝΟΥ ΤΩ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ...

Ως εργάτες και εργάτριες από το χώρο του βιβλίου, υπόλογοι μόνο στη συνέπειά μας και εκφράζοντας τους εαυτούς μας, είμαστε πραγματικά υπερήφανοι που οι πραγματικές αιτίες της κρίσης έλαμψαν μέσα από το χώρο του βιβλίου. Η παρούσα κρίση είναι αποτέλεσμα της συνάθροισης κρισιακών παραγόντων και του τρόπου που κατά περιόδους αυτοί αντιμετωπίστηκαν. Οπότε αποτελεί και αποτέλεσμα των εργατικών και ευρύτερα κοινωνικών απαντήσεων που δώθηκαν ή έλαμψαν δια της απουσίας τους, αντανάκλαση του επιπέδου μαχητικότητας της εγχώριας και διεθνούς εργατικής τάξης και της ικανότητας των θεσμών να αφομοιώνουν εντάσεις που προκύπτουν από διαχωρισμένες διεκδικήσεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η απάντηση των 43ων «πραγματικών εργαζομένων» στο κατάστημα Ιανός στη Θεσσαλονίκη, με αφορμή την αναφορά δαδικτυακού ιστότοπου στις εκεί εργασιακές συνθήκες, αποτελεί έξοχη συμπύκνωση της διαδρομής που οδήγησε από την ταξική αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη στη μιζέρια και την υποταγή.
Ανάμεσα σε λίγες γραμμές και 43 υπογραφές συγκεφαλαιώνονται όλες οι διδαχές των αλλοτριωτικών θεσμών που αναλαμβάνουν τη διαπαιδαγώγησή μας, από το «μη βοηθάτε το διπλανό σας όταν εξετάζεται» ως το «κοίτα τη δουλίτσα σου, μίλα λίγο και θα πας μπροστά». Θλιβερή υπενθύμιση του γεγονότος ότι η προώθηση του ατομικού συμφέροντος και του βολέματος, μέσα από τη διευκόλυνση κάθε μικρής ή μεγάλης εξουσίας, αποτελεί πλέον βαθύ ρίζωμα. Μικρογραφία της ευκολίας με την οποία η εργατική τάξη βιάστηκε να κοιμηθεί στην αγκαλιά της ειρήνης που υποσχόταν η αστική δημοκρατία, μοιράζοντας ψευδαισθήσεις για ρύθμιση της ταξικότητας. Αντανάκλαση της διαδρομής μέσω της οποίας τα προτάγματα για απελευθέρωση της ζωής από τους εκβιασμούς της μισθωτής εργασίας κατέληξαν στην αποδοχή του δικαιώματος στην εργασία, αλλά και των εργοδοτών να κερδίζουν από την εργασία μας. Από εκεί δεν είναι μεγάλη η απόσταση να λες «ευχαριστώ» στο αφεντικό όταν σε πληρώνει και να το αγιοποιείς όταν το κάνει στην ώρα του. Είναι μόλις μισό βήμα μακριά από το να βάλεις πλάτη για να σωθεί η δουλειά, και σε μεγάλη κλίμακα η χώρα. Να γίνεις συνεργάτης στον πλουτισμό τους με αντάλλαγμα ένα κόκαλο για να έχει γεύση η σούπα σου.
Αφού έτσι θέλετε «συνάδελφοι», έτσι πορευτείτε. Θα γράφαμε για στρουθοκαμηλισμό όμως σε μια περίοδο που στον κλάδο υπάρχουν ανοιχτά μέτωπα και δημιουργούνται διαρκώς νέα θα αποτελούσε ελαφρυντικό. Κατανοούμε ότι είναι δύσκολο κάποιος/α να πάρει θέση στον κοινωνικό/ταξικό πόλεμο, αν πρώτα δεν μετακινηθεί προς μια θέση που αυτός να είναι ορατός. Όμως εσείς πήρατε θέση, είτε συνειδητά είτε από βλακεία. Αν πιεστήκατε δεν έχετε πλέον άλλη λύση από το αναιρέσετε τις υπογραφές σας. Από την άλλη αν θέλετε να κυλιστείτε στο βούρκο… κυλιστείτε.

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Απαγόρευση πολιτικής έκφρασης

Η Διεύθυνση 2βάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά εύχεται καλή σχολική χρονιά σε μαθητές και καθηγητές με μια εγκύκλιο που απαγορεύει την οποιαδήποτε πολιτική έκφραση μέσα στα σχολεία. Και δεν είναι αυτό το "εκπροσώπους κομμάτων" που τρομάζει τόσο όσο το ισοπεδωτικό "φορείς συλλογικών οργάνων ή άλλα πρόσωπα". Προφανώς η περίοδο που διανύουμε δεν είναι και η καλύτερη για την όξυνση των πολιτικών παθών. Εικόνα από περασμένες εποχές; Ευτυχώς που δε ζήσαμε την χούντα των συνταγματαρχών. Τώρα το εαν κάθε μέρα που περνά οι διαφορές της με το σήμερα φαντάζουν όλο και πιο θολές είναι συγκυριακό!!!

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Μην ηθικολογείτε, μην κρίνετε, μην βγάζετε φωτογραφίες- Είναι ώρα η εξέγερση να αποκτήσει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά

Υπάρχει στην Αγγλία μια υπο-τάξη που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ευρώπη. Λευκή, ελάχιστα μορφωμένη, χωρίς κανένα μέσο για κοινωνική εξέλιξη, είναι ένα τέλειο παράδειγμα για τα αποτελέσματα του αγγλοσαξωνικού καπιταλισμού και του απάνθρωπου προγράμματός του. Η αγγλική διαστροφή είναι να κάνει αυτό το πληθυσμό περήφανο για τη μιζέρια του και την άγνοιά του. Η κατάσταση είναι απελπιστική. Έχω περισσότερες ελπίδες για τη νεολαία των banlieues μας.
  Jean-Baptiste Clamence; Albert Camus’s ‘The Fall’, 1956.

Κάποιος μου είπε σήμερα ότι υπάρχει κάτι περίεργο σ’ αυτή τη χώρα, με την έννοια ότι υπάρχει αυτή η υπο-τάξη που οι περισσότερες χώρες στην Ευρώπη έχουν αποφύγει. Του απάντησα για τα προβλήματα στα banlieuers στο Παρίσι πριν λίγα χρόνια, αλλά η θέση του ήταν σωστή. Σ’ αυτές τις χώρες που βγάζουν την αρρωστημένη εικόνα της εξέλιξης, της υψηλής κουζίνας, της κουλτούρας, των αξιών του πολιτισμού, το τσάι και το διανοουμενισμό και στις δύο, το άσεμνο υπόβαθρό τους εκρήγνυται για να φανερωθεί σε όλους.

Είναι κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί μια κουλτούρα Φριτσλ, από τον αυστριακό που κατάφερε να διατηρήσει μια ευχάριστη όψη στο σπίτι του στα προάστια, να συνομιλεί με τους γείτονές του, να πηγαίνει στη δουλειά, να μεγαλώνει τα παιδιά του, ενώ κατάφερνε να διατηρεί το τρομακτικό μυστικό στο υπόγειό του, την κρυμμένη αιμομικτική οικογένεια. Αυτή είναι η νεοφιλελεύθερη κοινωνία μας και αντικατοπτρίζεται από τους δημοσιογράφους του BBC που δείχνουν τα μοντέρνα καφέ με τα σπασμένα παράθυρα στο Enfield, μιλώντας μειλίχια και φλυαρώντας ακαταλαβίστικα.

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Για την 48ωρη απεργία 28-29 Ιούνη, για να "μην ξεχνιόμαστε", γιατί θα τα ξαναπούμε...

Η 48ωρη γενική απεργία της 28-29 Ιούνη ήταν ίσως η πιο σημαντική των τελευταίων χρόνων. Όχι τόσο λόγω της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου, όπως επικράτησε στην κοινή γνώμη, αλλά κυρίως για την καινούργια πραγματικότητα που φέρνει για όλους μας. Και σε κοινωνικό επίπεδο το δεύτερο μνημόνιο σημαίνει ακόμα μεγαλύτερης έντασης επίθεση από τη μεριά των οικονομικά ισχυρών.


Παρόλο όμως που μιλάμε για μία τόσο κομβική 48ωρη απεργία- που παρεμπιπτόντως στην Ελλάδα έχει να συμβεί πάνω από 20 χρόνια- στη συνείδηση του κόσμου πέρασε (με κύριο βοηθό τη μιντιακή προπαγάνδα) σαν ένα ακόμα κάλεσμα σε αποκλεισμό της Βουλής. Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου κατέβηκε προτάσσοντας έναν αμφιβόλου αποτελεσματικότητας ειρηνικό αποκλεισμό, γεμάτο μούντζες και αναθέματα παρά την όσο πιο δυναμική και συγκρουσιακή παρουσία του στις διαδηλώσεις.

Αν σε όλο αυτό προστεθεί η δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πλειοψηφία των εργαζομένων (και εννοείται των ανέργων), η άγρια καταστολή που δέχτηκαν όσοι συμμετείχαν στις τελευταίες απεργίες (11 Μάη, 15 Ιούνη) αλλά και η αποθράσυνση μικρών και μεγάλων αφεντικών με μαζικές απολύσεις, μειώσεις μισθών και άλλα παρόμοια για το καλό της οικονομίας έργα, είναι προφανής ο λόγος της μικρής συμμετοχής ειδικά την πρώτη μέρα της απεργίας.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

ΜΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗΣ

Αναδημοσιεύουμε στο blog μας μια πρώτη αποτίμηση του κινήματος των βαρκελωνέζων αγανακτισμένων που λάβαμε από ένα σύντροφο που έζησε από κοντά τα γεγονότα. Πολλές οι διαφορές αλλά πολλές και οι ομοιότητες.








"Το κίνημα των indignados στην Βαρκελώνη είναι πολύπλοκο και αντιφατικό. Ενώ οι πρακτικές του σε αρκετές περιπτώσεις προκαλούν σοβαρά προβλήματα στην ομαλή λειτουργία του συστήματος εκμετάλλευσης και εξουσίας , ο λόγος του εμφανίζεται αδύναμος, φοβισμένος, πασιφιστικός, γεμάτος μικροαστικές μιζέριες και φοβίες.
Πρακτική με ριζοσπαστικό προσανατολισμό θεωρώ την ανυπακοή στο διάταγμα της κεντρικής εκλογικής επιτροπής, το σαββατοκύριακο των δημοτικών εκλογών του Μάη, που δήλωνε ότι η κατάληψη της πλατείας είναι παράνομη. Πρακτική επίσης με ριζοσπαστικό προσανατολισμό ήταν ή αντίσταση στην απόπειρα εκκένωσης της πλατείας στις 27μάη , αντίσταση κατά βάση ειρηνική αλλά και με επιθετικές χειρονομίες σε αρκετές περιπτώσεις.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Αφίσες για τον Ελευθερουδάκη...

απο την πρωτοβουλία εργαζομένων-απολυμένων
...στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων για τις 18 απολύσεις, τη μη καταβολή επιδομάτων, τον εργοδοτικό τσαμπουκά...
και τον βιβλιοφρικάριο

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Αθέατες όψεις της καπιταλιστικής λεηλασίας

Οι συνέπειες της νεοφιλελεύθερης επίθεσης έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται ορατές στην καθημερινή ζωή. Μειώσεις μισθών, ελαστικοποίηση, υψηλή ανεργία και άνοδος του πληθωρισμού, κλείσιμο επιχειρήσεων και περιστολή θέσεων εργασίας, άγχος και επισφάλεια. Ένα αμάλγαμα φόβων που συντήκεται με την διαχείριση της κρίσης μέσω της ανασφάλειας και των εκβιαστικών διλλημάτων, ώστε να επιτευχθεί το βέλτιστο για την κυριαρχία αποτέλεσμα… η μοιρολατρική αποδοχή των νέων όρων ύπαρξης. Η ανταγωνιστικότητα που αποτελούσε το κυρίαρχο ιδίωμα των σύγχρονων κοινωνιών του υλικού ευδαιμονισμού αποκτά κανιβαλικές προεκτάσεις, οι οποίες γεμίζουν το επικοινωνιακό κενό μεταξύ των εκμεταλλευομένων. Από τη ρυμοτομία των μεγαλουπόλεων ως την εμπορευματοποίηση επιθυμιών και συναισθημάτων, όλα συνέτειναν στον κατακερματισμό της ανθρώπινης ταυτότητας και την ενοποίησή της κατ’ εικόνα των καταναλωτικών – συμπεριφορικών προτύπων. Ήδη από τότε σε χαρακωμένα χέρια σχεδιάζονταν απεγνωσμένες απόπειρες επανοικειοποίησης του εαυτού μέσω του πόνου, παραληρηματικές αρνήσεις ρόλων και υποχρεώσεων, προσπάθειες να σταματήσει ο χρόνος που μετρά αδυσώπητα την απόσταση από την αποτυχία.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Στον Ελευθερουδάκη, Πανεπιστημίου 17

ΤΡΙΤΗ 19/4, 17:30

Άλλη μια απόλυση λοιπόν. Για την ακρίβεια μια από τις 15 στην συγκεκριμένη αλυσίδα σε διάστημα περίπου 3 μηνών. Κινήσεις ενός πλάνου ενταγμένου στο «δυσμενές» κλίμα της εποχής, οριοθετημένο από τα ιδεολογήματα της ανάπτυξης και της ορθολογιστικής αναδιάρθρωσης. Όλα για το καλό μας, ενώ πλέον η ίδια η πραγματικότητα υπόσχεται ένα φανταχτερό τίποτα για όλους μας, είτε εργαζόμαστε ζώντας κάθε μας στιγμή σε ένα κλίμα ανασφάλειας και οριακής επιβίωσης, είτε στεκόμαστε στην ουρά της ανεργίας χωρίς ημερομηνία λήξης. Όλοι εμείς που, υποτασσόμενοι στον εκβιασμό της εργασίας, νιώθουμε ότι μας κάνουν χάρη δίνοντάς μας ψίχουλα, σε μια δουλειά που με αυτήν περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Εμείς που καλύπτουμε κενά θέσεων, υποταγμένοι σε στατιστικά και λογιστικά προγράμματα και τεχνοκρατικά πλάνα, καλούμαστε να βάλουμε πλάτη και να προχωρήσουμε στις απαραίτητες θυσίες, ενώ ο πλούτος γύρω μας ορθώνει νέα επαίσχυντα παλάτια και διοργανώνει φαντασμαγορικές εγκαινιακές γιορτές.

Άλλη μια επιχείρηση που κινείται στο πνεύμα της εποχής. Για την ακρίβεια, μια αλυσίδα καταστημάτων με το μεγαλύτερο όνομα στο χώρο, με τις τεράστιες κρατικές παροχές την εποχή των πλούσιων, χωρίς τελικά αποτέλεσμα, επιχορηγήσεων. Με άτομα στις διευθυντικές άνετες πολυθρόνες που διετέλεσαν εξέχοντα στελέχη πρόσφατων κυβερνήσεων, που χρεώνονται την ρετσινιά της τωρινής οικονομικής κατάρρευσης και που συντηρούν ακόμη θέσεις με καίρια πολιτική και οικονομική ισχύ. Μια εταιρεία που τα είχε καλά με όλα τα κυβερνώντα πολιτικά στρατόπεδα, διαφυλάσσοντας τα συμφέροντα της σε κάθε κοινωνική περίοδο. Προωθώντας τον ρεαλιστικό δρόμο της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού που περνά από την απόλυση μεγάλου ποσοστού εργαζομένων και την εμπέδωση ενός κλίματος φόβου και μιζέριας στους χώρους της δουλειάς, ενώ την ίδια στιγμή στρατηγικά εργοδοτικά λάθη και γραφειοκρατικοί σχεδιασμοί «εξασφαλίζουν» την οικονομική ύφεση που τελικά βαραίνει αποκλειστικά εμάς.

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Ραντεβού...

Τα αφεντικά με αφορμή και πρόσχημα την κρίση επιτίθενται και καταστρατηγούν ακόμα και τα στοιχειώδη. Τα συλλογικά μας προβλήματα απαιτούν και συλλογική δράση.

     ΚΑΝΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ.

Ραντεβού στο δρόμο:

Τρίτη 19/4, 17:30, Ελευθερουδάκης. Πανεπιστημίου 17.
Για την υπόθεση διάβασε εδώ





Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Τζάμπα κουλτούρα

Δεν είχαμε ποτέ αυταπάτες για το χώρο στον οποίο δουλεύουμε και τ' αφεντικά δεν παραλείπουν  να μας επιβεβαιώνουν: Πίσω από τη βιτρίνα της κουλτούρας και της "πνευματικής προσφοράς" βασιλεύει ο νόμος του ισχυρού, η κυνικότητα, οι εκβιασμοί και η εκμετάλλευση σε κάθε τομέα εργασίας. Στην εφαρμογή των παραπάνω δεν υπολείπονται βέβαια και οι "ιστορικοί οίκοι - πνευματικόι ταγοί" που χωρίς αιδώ (ως καλοί επιχειρηματίες άλλωστε) αφήνουν απλήρωτους εργαζόμενους και σφυρίζουν αδιάφορα καθισμένοι στις περγαμηνές τους...

Κάπως έτσι, μεταφραστής παραμένει απλήρωτος και απαιτεί τα δεδουλευμένα του από τις εκδόσεις Εστία. Αναδημοσιεύουμε το κείμενο που κυκλοφόρησε ο Σύλλογος Μεταφραστών-Επιμελητών-Διορθωτών εδώ

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Για τον ρόλο των media στην εξέγερση της Αιγύπτου

Η κοινωνία του θεάματος μας προσφέρει συνεχώς καινούργιες εικόνες για να ικανοποιήσει τις καταναλωτικές μας ανάγκες. Η συσσώρευση κεφαλαίου έχει φτάσει σε τόσο υψηλό βαθμό που έχει μετατραπεί σε εικόνα. Η εμπορευματοποίηση της ζωής μας μάς κάνει να είμαστε εξαρτώμενοι από τα εμπορεύματα, και η πληροφορία στην περίπτωση αυτή μετατρέπεται σε άλλη μία μορφή εμπορεύματος. Καθημερινά προσλαμβάνουμε ένα μεγάλο αριθμό εικόνων- που εισχωρούν μέσα μας σα να ήμασταν συνδεδεμένοι μόνιμα με έναν ορό- είτε με τη μορφή ενημέρωσης, είτε είναι βίντεο, διαφημίσεις, ταινίες, επαγγελματικές συναντήσεις ή διάβασμα εφημερίδας. Στην κοινωνία του θεάματος που ζούμε, η πραγματικότητα ξεδιπλώνεται μπροστά μας σαν ένα αντικείμενο προς θέαση, όλο αυτό που βιώνουμε μετατρέπεται σε μια απλή αναπαράσταση αυτού που υπάρχει στην πραγματικότητα. Τα μέσα ενημέρωσης είναι ο πιο σαφώς προσδιορισμένος εκφραστής της και ταυτόχρονα είναι ένας από τους πιο πρωτογενείς παράγοντες της μετάδοσης της κυρίαρχης αποξένωσης του εσωτερικευμένου θεάματος. Αν εξετάσουμε προσεκτικά τα μηνύματα των κυριότερων μέσων «ενημέρωσης» και εκπροσώπων του συστήματος σχετικά με τις ταραχές στον αραβικό κόσμο, θα διαπιστώσουμε τις εσωτερικές τους αντιφάσεις. Βρίσκονται σε μια οριακή κατάσταση, στην οποία δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν, δεδομένου ότι καθημερινά όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι προστίθενται στην κινητοποίηση, από την Τεχεράνη στο Αλγέρι, από το Κάιρο στο Γουισκόσιν. Αυτές οι γραμμές είναι αφιερωμένες σε όλους αυτούς.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Αλεξίσφαιρες Ευαισθησίες

Πριν από ένα χρόνο περίπου, σκοτώνεται στο Βύρωνα ένας περαστικός, ο Αλβανός Ν. Todi από αστυνομικούς κατά τη διάρκεια «συμπλοκής» όπως πολύ διακριτικά ονομάζονται οι ένοπλες επιθέσεις των ένστολων. Το γεγονός χαρακτηρίζεται από την αστυνομία ως «επιτυχημένη επιχείρηση» (μόνο ένας νεκρός -ο περαστικός- και τρεις τραυματίες). Με αφορμή αυτό, ο τότε υπουργός «προστασίας του πολίτη» δημιουργεί την ομάδα Δίας, η οποία από τότε περιπολεί στους δρόμους για να μας προσέχει από τέτοια «ατυχή» περιστατικά (!).

Ένα χρόνο μετά, πάλι κατά τη διάρκεια «συμπλοκής», σκοτώνονται δύο μέλη της ομάδας –όχι περαστικοί αλλά άμεσα εμπλεκόμενοι, εν ώρα υπηρεσίας (γιατί ως γνωστόν οι μπάτσοι δεν εργάζονται αλλά υπηρετούν) αφού ως υπηρεσία εκλαμβάνεται από το κράτος το μισθοφορικό 8ωρό τους.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Εκ περιτροπής εργαζόμενοι (ή αλλιώς, ιστορίες από τον ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ)

Μπροστάρηδες στην εφαρμογή πρωτοποριακών μορφών εκμετάλλευσης (τουλάχιστον όσον αφορά στο χώρο του βιβλίου) μπαίνουν για ακόμα μια φορά, τα αφεντικά των βιβλιοπωλείων ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ. Ξεκινώντας από τις αποθήκες και τα γραφεία, επέβαλαν μείωση ωραρίων (6ωρο), φυσικά με τις αντίστοιχες μειώσεις στους μισθούς. Αυτές οι νέες ατομικές συμβάσεις δυστυχώς έγιναν αποδεκτές από ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων, μέσα στο γενικευμένο κλίμα φόβου, ανασφάλειας και πίεσης που έχει επικρατήσει.

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Απόφαση των μεταναστών απεργών πείνας

Για μας νομιμοποίηση δεν είναι ένα γενικό και αόριστο σύνθημα. Δεν θέλουμε να ακούγονται προτάσεις ερήμην μας. Νομιμοποίηση για μας σημαίνει πολλά και συγκεκριμένα πράγματα. Μεταξύ άλλων, πρώτα και κύρια:
Την χορήγηση όπως δικαιούμαστε, κανονικής άδειας παραμονής και εργασίας στους 300 απεργούς πείνας, που με κίνδυνο της ζωής μας διεκδικούμε τα αυτονόητα για όλους.
Καθώς επίσης και :
- Την αποσύνδεση των αδειών παραμονής από τα ένσημα.
- Την επαναφορά σε καθεστώς νομιμότητας όλων όσων έχασαν τις άδειές τους για το λόγο αυτό.
- Την δικαίωση όλων όσων πήραν απόρριψη το 2005, αφού έγινε δεκτή η κατάθεση φακέλου και υποχρεώθηκαν να καταβάλλουν χιλιάδες ευρώ ο καθένας.
- Την θέσπιση μιας μόνιμης και ανοιχτής διαδικασίας πλήρους νομιμοποίησης που θα εξετάζει σε διαρκή βάση τα αιτήματα.
- Την εγκατάλειψη κάθε σκέψης ποινικοποίησης των συντρόφων μας αλληλέγγυων, που μας συμπαραστέκονται και καλούνται ως ύποπτοι αξιόποινων πράξεων από τις αρχές.
Και άλλα πολλά...
Όποιος στα σοβαρά θέλει να ασχοληθεί με την απεργία μας και να αποτρέψει μια μαζική ανθρωπιστική καταστροφή στην Ελλάδα, θα πρέπει να έρθει επίσημα και απευθείας σε επαφή μαζί μας και η όποια συζήτηση να περιστραφεί στην ικανοποίηση των παραπάνω.
Κάθε άνθρωπος αξίζει αξιοπρεπή ζωή και εργασία.
Η απεργία πείνας θα νικήσει

Αθήνα-Θεσσαλονίκη,21-2-2011 / 28η μέρα απεργία πείνας

Οι 300 απεργοί πείνας


Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Από τον Βόλο...

Ο μόνιμος φόβος του συρφετού των συνδικαλιστών-τροχονόμων για την απρόσκοπτη κίνηση των αποφάσεων των αφεντικών δεν μπορεί να είναι άλλος από τις ακηδεμόνευτες, αυτοοργανωμένες κινήσεις των "από κάτω" σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, σε κάθε χώρο δουλειάς. Η συνομωταξία των Παναγόπουλων έχει ήδη αρχίσει να βλέπει αυτό τον φόβο να παίρνει σάρκα και οστά σε διάφορες περιστάσεις και με διάφορους τρόπους...

Αναδημοσιεύουμε την παρακάτω είδηση από την εφημερίδα "ελευθερία":

Έξωση... στους «προδότες, διασπαστικούς και γραφειοκρατικούς» συνδικαλιστές, έκαναν μέλη του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου της πόλης, προχωρώντας χθες το πρωί, σε κατάληψη του Εργατικού Κέντρου Βόλου. Υπό το σύνθημα «ώρα να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας», αντιεξουσιαστές δεν επέτρεψαν την είσοδο στο «σπίτι» της εργατικής τάξης, στους εκλεγμένους στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Βόλου, όχι όμως και στα σωματεία εργαζομένων για τα οποία κράτησαν ανοιχτές τις πόρτες. Είναι το δεύτερο κρούσμα απαξίωσης του οργανωμένου συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος και στο Βόλο. Η αρχή έγινε στα μέσα του περασμένου Δεκεμβρίου, στο πλαίσιο απεργιακής συγκέντρωσης στην πλατεία Ελευθερίας, οπότε και πάλι μέλη αντιεξουσιαστικών οργανώσεων, «καθαίρεσαν» από το βήμα τους εκλεγμένους εκπροσώπους της εργατικής τάξης...

Από νωρίς χθες το πρωί, ομάδα 30 ατόμων, κατευθύνθηκε στο «σπίτι» της εργατικής τάξης, στο Εργατικό Κέντρο Βόλου. Ανάρτησαν πανό μπροστά στην είσοδο του κτιρίου, απαγορεύοντας την είσοδο στα γραφεία των εκλεγμένων στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Βόλου. «Κατασκήνωσαν» έξω από το κτίριο, το οποίο βρέθηκαν σε στενή... πολιορκία για ένα 24ωρο.

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

مبارك، قبالة يمارس الجنس

  Η εξέγερση στην Αίγυπτο ήρθε ως επιστέγασμα της εξέγερσης στην Τυνησία αλλά και στις συγκρούσεις που έλαβαν χώρα στη Αλγερία, για να μας θυμίσει πως ο κόσμος δεν είναι πλέον ένα ασφαλές μέρος για να ζει κανείς και πως η καθημερινότητα έχει πλέον καταστεί εύθραυστη.

Από τις 25 Γενάρη μέχρι και τις 12 Φλεβάρη, οπότε και επισημοποιήθηκε η αποχώρηση του Μουμπάρακ, ο λαός της Αιγύπτου ήταν συνέχεια στο δρόμο, αψηφώντας τις 300 σχεδόν δολοφονίες πολιτών που δεν κατάφεραν να τρομοκρατήσουν τους διαδηλωτές. Η εξέγερση συνέχισε να μαίνεται επί μέρες, σκορπώντας τον τρόμο και στη Δύση η οποία φοβόταν τη γενικότερη αποσταθεροποίηση της περιοχής. Και βέβαια στην εποχή της κρίσης, μια γενικευμένη ταραχή δεν θα ήταν και ό,τι καλύτερο και τους κάθε λογής εξουσιαστές.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Για τις κουκούλες της δημοκρατίας

Άλλος ένας συλληφθέντας έρχεται να προστεθεί στη λίστα όσων διώκονται με τον γνωστό κουκουλονόμο. Τι κι αν οι ίδιοι οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ τον καταγγέλλουν ως αναχρονιστικό και προαναγγέλλουν εδώ και 1,5 χρόνο την κατάργησή του; Τι κι αν οι ίδιοι οι μπάτσοι αμφισβητούν την λειτουργικότητά του; Η δημοκρατία έχει τον τρόπο της να εκδικείται όσους μπλέκονται στα πόδια της.
Το Σάββατο 5/2 το βράδυ πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Εξαρχείων συναυλία αλληλεγγύης στους Ιρανούς και Παλαιστίνιους πρόσφυγες που βρίσκονται στο Πολυτεχνείο αλλά και στους 300 μετανάστες που πραγματοποιούν απεργία πείνας.
Η εκδήλωση επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στο Πολυτεχνείο, το οποίο όμως παρέμενε αποκλεισμένο από το μεσημέρι από τους μπάτσους. Έτσι η πραγματοποίησή της μεταφέρθηκε στην πλ. Εξαρχείων.
Και βέβαια η συναυλία δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την ευγενική παρουσία των ΜΑΤ. Παρουσία η οποία δεν γινόταν να μην πυροδοτήσει ένταση. Από εκεί και πέρα ακολούθησε πογκρόμ από τους μπάτσους, συνοδευόμενο από πολλά χημικά. Η όλη τους επιχείρηση κατέληξε στον ξυλοδαρμό και τη σύλληψη ενός συντρόφου.

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ!

Ο φεβρουάριος ήρθε με δώρο αυξήσεις στις τιμές εισιτηρίων των μέσων μαζικής μεταφοράς, μια κοινωνική προσφορά του κράτους προς όλους εμάς που δεν ξέρουμε πώς να ξοδέψουμε τους παχυλούς μισθούς μας! Από τώρα η διαδρομή με τα Μ.Μ.Μ. θα μας κοστίζει ακριβότερα από ό,τι με ένα μεσαίας κατανάλωσης Ι.Χ. αυτοκίνητο. Με άλλα λόγια η μετακίνηση με μέσα που απευθύνονται ως επί τω πλείστω σε λαϊκά στρώματα θα στοιχίζει περίπου 840 ευρώ ετησίως, για δύο εισιτήρια (προς και από τη δουλειά για παράδειγμα), ενώ ο κατώτερος μισθός ανέρχεται (επίσημα) στο δυσθεώρητο ύψος των 740 ευρώ. Και όλα αυτά πριν ακόμα προχωρήσουν τα σχέδια αναδιάρθρωσης, με καταργήσεις και συγχωνεύσεις γραμμών, καθώς και η πλήρης ιδιωτικοποίηση που θα εντείνουν ακόμα περισσότερο τη ληστεία σε βάρος μας…

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Δουλειά μέχρι θανάτου...

  Η εργασία έγινε μονόδρομος για την επιβίωση, διαχωρίστηκε από την καθημερινή ζωή, από την στιγμή που ο  καπιταλισμός έδεσε τον εργάτη στις  αλυσίδες του, αναγκάζοντας τον να παράγει για λογαριασμό του κεφαλαίου. Μεγαλώνουμε ακούγοντας συνεχώς  :  η εργασία είναι κοινωνική πρόοδος, προκοπή, υγεία, εκδήλωση των ικανοτήτων, εξέλιξη, πραγμάτωση του εαυτού και εξύψωση του «είναι»...και όχι  καταναγκασμός, μισθωτή σκλαβιά και θάνατος… Άν καταφέρουμε να επιστρέψουμε «σώοι και αβλαβείς» στο σπίτι (βλέπε εργατικά ατυχήματα), αν δεν πεθάνουμε από καρδιά από τη σωματική και ψυχολογική εξάντληση υπό την πίεση των αφεντικών, (βλέπε βιολογικός θάνατος), αν το άγχος για τη σύνταξη μας επιτρέψει να ζούμε μέχρι να πάρουμε τη σύνταξη τότε, ναι, είμαστε τυχεροί.. Θα συνεχίζουμε να ζούμε, όντας στην ανασφάλεια για το αν θα πάρουμε σύνταξη, έχοντας όμως αποκομίσει ένα σάπιο σώμα, με ανάπηρο μυαλό και βέβαια όλα τα παραπάνω μετάλλια της παραγωγικής εργασίας, για να μας υπενθυμίζουν ότι πεθαίνουμε δουλεύοντας...
Κάποιοι άλλοι δεν θα είναι τυχεροί… Θα πεθάνουν στις σκαλωσιές κάποιου μαύρου και ανασφάλιστου μεροκάματου, σε κάποιο μεσαιωνικό φέουδο τύπου Μανωλάδας ή στις αποθήκες κάποιου λουσάτου κεντρικού βιβλιοπωλείου.

Στις 5/1/2011 στην αποθήκη του Ελευθερουδάκη πέθανε συνάδελφος από καρδιακό επεισόδιο.

Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι,έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι


Ανα δημοσιεύουμε το κείμενο των  ίδιων των 300 μεταναστών οι οποίοι ξεκίνησαν μαζική απεργία πείνας στη Νομική Σχολή:

Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ

Αυτές τις μέρες που τα ράφια των μαγαζιών στο χώρο του βιβλίου είναι φορτωμένα με αμέτρητους νέους αλλά και παλαιότερους τίτλους χαρακτηρίζοντας τους ως «τα καλύτερα δώρα που μπορεί να χαρίσει κανείς» (ή – σύμφωνα με την καμπάνια των αφεντικών - τα «φθηνότερα ακριβά δώρα»), τα αφεντικά στην πιάτσα γνωρίζουν πολύ καλά τις δυσμενείς συνέπειες μιας κρίσης που επελαύνει. Οι εικόνες των ορδών καταναλωτών με τις γεμάτες τσέπες προς τέρψη κάθε βαθύτατα χριστιανικής επιθυμίας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αναδιάρθρωση λοιπόν, όχι όμως στην κατεύθυνση της μείωσης των μεγάλων μισθών των υψηλά αμειβόμενων «συναδέλφων» μας στα ανώτερα κλιμάκια, ούτε καν ως προς μια υποτυπώδη αναπροσαρμογή των κερδών των επιχειρήσεων με γνώμονα το βαρύ οικονομικό κλίμα. Το τίμημα καλούμαστε να πληρώσουμε όλοι εμείς, οι παθητικοί ακροατές στα περιβόητα meeting τους, οι δύστυχοι δέκτες τηλεοπτικών ανακοινώσεων ως προς το μέχρι πότε θα δουλέψουμε μέχρι το πότε θα πεθάνουμε, τα θύματα μιας κρίσης όπου κανείς από τους πάνω όχι μόνο δεν λογοδοτεί για τίποτα αλλά απαιτεί από τους κάτω να χρεωθούν τα πάντα.