Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

"Γάλα στους αμμοβολιστές"



ΓΑΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΜΜΟΒΟΛΙΣΤΕΣ, 
ΣΚΑΤΑ ΣΤ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Από ανεξάρτητο blog στο διαδίκτυο (http://iltrovator.blogspot.gr/2012/09/blog-post_13.html), αλιεύσαμε το παρακάτω κείμενο το οποίο και αναπαράγουμε εδώ. Αυτό που μας κέντρισε το ενδιαφέρον δεν είναι απλά η περιγραφή που κάνει για την θέση των μεταναστών στην παραγωγική διαδικασία ούτε η μειοψηφική προσπάθεια, όπως περιγράφεται, κάποιων ντόπιων εργατών να σταθούν αλληλέγγυοι με τον «πάτο» του εργατικού δυναμικού. Αυτά, περίπου ίδια και απαράλλαχτα συμβαίνουν και σήμερα. Σήμερα που ο φασισμός βρήκε την ευκαιρία να σηκώσει κεφάλι εκμεταλλευόμενος την έλλειψη των κοινωνικών αντανακλαστικών αυτού του κοινωνικού κομματιού που ονομάζουμε εργατική τάξη.
Όλα αυτά είναι πολύ επίκαιρα... Αυτό όμως που περισσότερο από όλα αναδεικνύεται είναι η απόλυτη υποτίμηση συγκεκριμένων μορφών εργασίας τις οποίες η ευημερούσα ντόπια κοινωνία δεν τις αναλάμβανε και έτσι προσέφευγε στην εισαγωγή ξένων ζωών, την ίδια ώρα που τα ντόπια αφεντικά εκμεταλλεύονταν την απόλυτη εξαθλίωσή τους προκειμένου να μην τηρήσει καμιά αρχή ασφάλειας και υγιεινής που να προστατεύουν τους υποτιμημένους εργάτες. Και βέβαια το απόλυτο πρόσχημα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την κερδοφορία της εκάστοτε εταιρείας και την διασφάλιση των υπολοίπων θέσεων εργασίας...
Σήμερα που η υποτίμηση της εργασίας εν γένει έχει προχωρήσει καλύπτοντας όλα τα στρώματα της ντόπιας εργατικής τάξης, η εικόνα των αμμοβολιστών της παρακάτω μαρτυρίας μοιάζει, μέσα στην ακρότητά της, με εικόνα από το συλλογικό μας μέλλον. Η απόλυτη εξαθλίωση είναι αυτό που επιφυλάσσουν για όλους μας και το πρόσχημα γι’ αυτή συνδέεται με τους δείκτες του εργατικού κόστους, την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και την επιβίωση των επιχειρήσεων. Έτσι καταλήξαμε όλοι νούμερα σε μια εξίσωση που δεν βγαίνει και γι αυτό κάποιοι παράγοντές της πρέπει απλά να απαλειφτούν. Οι πρώτοι από αυτούς ήταν οι μετανάστες εργάτες και ακολουθούν οι υπόλοιποι.
Αυτοί μας είχαν δείξει τα δόντια τους από νωρίς. Απλά εμείς νομίζαμε πως μας χαμογελούν. Καιρός να αποδείξουμε πως δεν μας έχουν ξεδοντιάσει και να ακονίσουμε και τα δικά μας δόντια...



Πριν από λίγες ώρες  με φώναξε μια διαχειρίστρια πολυκατοικίας γιατί χάλασε η κλειδαριά της εξώπορτας τους.
«Κάποιος την χάλασε» μου είπε  αόριστα γιατί με ξέρει .
«Σίγουρα Πακιστανός» της είπα .
Χαμήλωσε τα μάτια.
Ντρέπεται ….μας ακούει και η κόρη της.
«Την κλειδαριά δεν την χάλασε κανείς  κυρία Τάντα… την έχετε τριάντα χρόνια ….ήταν η ώρα της»  συνεχίζω.
Φτιάχνω την κλειδαριά και θυμάμαι τους Πακιστανούς όταν δούλευα ηλεκτροσυγκολλητής στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά.
Ήταν οι πρώτοι που είχαν έρθει στην Ελλάδα.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ...

Η «σχολική περίοδος» του Σεπτεμβρίου ήταν για χρόνια το στήριγμα των αφεντικών του κλάδου, τουλάχιστον των καταστημάτων λιανικής και των εκδοτικών επιχειρήσεων που σχετίζονται με την παραγωγή και διακίνηση εκπαιδευτικού υλικού. Καθόλου παράξενο λοιπόν το γεγονός ότι η ίδια περίοδος αποτελεί εφιάλτη για τους εργαζόμενους στο χώρο του «εκπαιδευτικού» και ξενόγλωσσου διδακτικού βιβλίου και των βιβλιοπωλείων, ανεξαρτήτως μεγέθους και περιοχής. Είναι άλλωστε η περίοδος που συναντιέται η δυστροπία των πελατών με την εισπρακτική λαχτάρα των αφεντικών. Σε απλή μετάφραση τα ωράρια εργασίας διευρύνονται και οι υπερωρίες είναι δεδομένες, όχι όμως και απαραίτητα αντίστοιχα πληρωμένες και σίγουρα όχι δηλωμένες, τουλάχιστον όχι στα συνοικιακά βιβλιοπωλεία. Η ένταση της εργασίας φυσικά ανεβαίνει κατακόρυφα για τους πωλητές των εκδοτικών οίκων από πιο πριν, σε όλα τα επίπεδα και τμήματα. Από τις αποθήκες και τις διανομές ως τις παραλαβές και την εξυπηρέτηση πελατών, όλοι τρέχουμε.