Κυριακή 29 Απριλίου 2012

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΣΙΚΑΓΟ: 1886 – 2012 ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ


Η φετινή συγκυρία της Εργατικής Πρωτομαγιάς θέλει την παγκόσμια εργατική τάξη, την τάξη των καταπιεσμένων και των «κολασμένων όλης της γης», να υποχωρεί διαρκώς απ’ όσα με αίμα είχε κατακτήσει από την απεργία της 1ης Μάη του 1886 στο Σικάγο –που την καθιέρωσε ως μέρα μνήμης των εργατικών αγώνων– μέχρι σήμερα.

Εμείς κρατάμε όλη τη γης μες στ’αργασμένα μπράτσα
και σκιάχτρα στέκουνται οι θεοί και αφέντη έχουνε φάτσα.
Γιάννης Ρίτσος, Επιτάφιος

Ιδιαίτερα στην ελληνική καπιταλιστική πραγματικότητα, ακόμα και το 8ωρο, ματωμένο αίτημα των απεργών του Σικάγο, θεωρείται παρελθούσα συνθήκη. Η ανεργία καλπάζει και στην πραγματικότητα ξεπερνάει το ¼ του εργατικού δυναμικού, ο επισφαλώς εργαζόμενος με τα ελαστικά ωράρια, την ανασφάλιστη εργασία και τη διαρκή απειλή της απόλυσης είναι η επικρατέστερη φιγούρα της εργατικής τάξης, και την ίδια στιγμή μισθοί, συντάξεις, επιδόματα και άδειες πετσοκόβονται με ταχείς ρυθμούς. Η ραγδαία αύξηση των αυτοκτονιών τα τελευταία 2 χρόνια, κυρίως λόγω οικονομικών δυσχερειών, έρχεται να επισφραγίσει τη ζοφερή εργασιακή πραγματικότητα που βιώνει το προλεταριάτο σήμερα.

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012


Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Οι κόκκινοι βλαστοί της αντίστασης; Αγώνες κατά την ύφεση στο Ην. Βασίλειο


Η πρόσφατη υπερψήφιση του PSI και κυρίως οι νομοθετικές ρυθμίσεις που προηγήθηκαν, ως προϋπόθεση για την πραγματοποίηση της αναδιάρθρωσης του χρέους, είναι σίγουρο ότι δημιουργούν νέα αγωνιστικά πεδία στα οποία δύσκολα θα σταθούμε χωρίς να προβούμε σε αλλαγές στη νοοτροπία και τον τρόπο οργάνωσης των αντιστάσεων και διεξαγωγής των αγώνων. Όχι προς την πλευρά του ορθολογισμού και της ρεαλιστικής αποτίμησης, αλλά αντιθέτως βγάζοντας κατάμουτρα τη γλώσσα σε όσους προσπαθούν να στρέψουν προς αυτές τις κατευθύνσεις. Επειδή όμως προς το παρόν κάθε «12 Φλεβάρη» ακολουθείται από τη 13η αλιεύσαμε μια κριτική επισκόπηση αγωνιστικών κινητοποιήσεων στο «νησί», το οποίο αποτέλεσε και πρωτοπόρο του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, σε μια προσπάθεια να συγκεντρώνουμε όσα περισσότερα εργαλεία μπορούμε στην προσπάθειά μας να σταματήσουμε το χρόνο…
αναδημοσίευση από:   http://www.rebelnet.gr/articles/view/the-red-shoots-of-resistance-recession-struggles-in-the-uk

 

Οι κόκκινοι βλαστοί της αντίστασης; Αγώνες κατά την ύφεση στο Ην. Βασίλειο

Μετάφραση από Aufheben: Οι κόκκινοι βλαστοί της αντίστασης; Αγώνες κατά την  ύφεση στο Ην. Βασίλειο.
Το άρθρο αυτό γράφτηκε το 2009 και εξετάζει αγώνες κλειδιά που έδωσαν εργαζόμενοι στο Ην. Βασίλειο κατά τη διάρκεια της ύφεσης, περιλαμβάνοντας την κατάληψη του Ford Visteon και τις άγριες απεργίες στα διυλιστήρια Lindsey.
Εισαγωγή:
Η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει όχι τόσο σε ένα κύμα, αλλά σίγουρα σε μια αναζωπύρωση των εργατικών αγώνων στο Ην. Βασίλειο. Άγριες απεργίες έχουν μεταδοθεί σε όλη τη χώρα, εργοστάσια έχουν καταληφθεί από απολυμένους εργαζόμενους και σχολεία από γονείς που διαμαρτύρονται για το κλείσιμό τους, ενώ επίσημες και μη απεργίες στα ταχυδρομεία έλαβαν μέρος σε όλη τη χώρα καθώς η αμφίβολη «νίκη» της συμφωνίας της εθνικής απεργίας του 2007 αρχίζει να τίθεται σε ισχύ. Στο Μπράιτον, το συμβούλιο κυνηγάει έναν από τους πιο μαχητικούς κλάδους της εργατικής τάξης, τους εργαζόμενους απορριμμάτων και οδοκαθαριστές της εταιρίας Cityclean – που έχουν μια ιστορία άγριων απεργιών και καταλήψεων[1]. Η απειλή του συμβουλίου να επιβάλει μειώσεις μισθών πάνω από 8.000£ κατά άτομο (από έναν ανώτατο μισθό κάτω των £20k)  έχει ήδη προκαλέσει διαδηλώσεις από τους εργαζόμενους της Cityclean με την υπόσχεση περαιτέρω ενεργειών εάν το συμβούλιο τα προωθήσει[2]. Είναι αυτοί οι κόκκινοι βλαστοί μιας αναγέννησης της μαχητικότητας της εργατικής τάξης; Ή οι τελευταίες ανάσες μιας τάξης ακόμη αποδυναμωμένης από την επίθεση του κεφαλαίου τη δεκαετία του ’80?
Αυτό το σύντομο άρθρο αναφέρεται στις απεργίες στο διυλιστήριο πετρελαίου στο Lindsey, τις καταλήψεις της Ford-Visteon και Vestas και τις καταλήψεις σχολείων από γονείς στη Γλασκόβη και στη Γέφυρα Λέβισαμ. Οι αγώνες αυτοί επιλέχθηκαν καθώς εγείρουν ενδιαφέροντα ερωτήματα, που χωρίς αμφιβολία παραμένουν επίκαιρα όσο η υπό συζήτηση οικονομική ανάκαμψη προσφέρει το σύνθημα για μια πληθώρα περαιτέρω περικοπών που σχεδιάζονται. Περιγράφοντας αυτές τις διαμάχες, παλιά θέματα θα έρθουν στην επιφάνεια: εθνικισμός vs διεθνισμός, συνδικάτα vs δράση εκτός συνδικάτων, μαζικές συνελεύσεις vs παρασκηνιακές συμφωνίες και ο ρόλος των αριστερών και των επαναστατών. Ωστόσο, υπάρχουν επίσης σχετικά νέες δυναμικές όπως η διασταύρωση περιβαλλοντικών αγώνων με ταξικούς αγώνες. Πώς εμφανίζονται αυτά στο φόντο της οικονομικής κρίσης?