Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Μέρκελ και αφεντικά...




Στις  9 Οκτωβρίου στο πλαίσιο της επίσκεψης της στην Αθήνα η καγκελάριος της Γερμανίας είχε μια ιδιαίτερη σύσκεψη στο ξενοδοχείο όπου φιλοξενήθηκε με Έλληνες και Γερμανούς επιχειρηματίες. Μια σύσκεψη που δικαιώνει όσους υποστήριζαν στην αρχή της κρίσης, της ελληνικής εκδοχής της έστω, ότι αυτή φέρνει και ευκαιρίες. Βέβαια μια στο τόσο έρχεται μια κρίση που ξεπερνάει κατά πολύ το επίπεδο ασφαλείας έναντι των κλυδωνισμών του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Τη στιγμή λοιπόν που στους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα συγκρούονταν αυτοί (έστω ένα μικρό κομμάτι αυτών) που τους υπόσχονται ότι θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους, εναντίον αυτών που προασπίζουν την εδραίωση και διαιώνιση των ταξικών ανισοτήτων  (γιατί αυτή είναι η δουλειά τους και αυτές οι ανισότητες διατηρούν τη μισθοδοσία των μπάτσων), οι Σαμαράς και Μέρκελ συζητούσαν με αυτούς που κερδίζουν από το ξεζούμισμά μας. Ο τρόπος με τον οποίο τα ΜΜΕ χειρίστηκαν αυτή τη σύσκεψη ήταν άκρως αντίστοιχος του γεγονότος ότι αποτελούν παρακλάδια επιχειρηματικών ομίλων, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι οι Έλληνες επιχειρηματίες μετέφεραν στην κ. Μέρκελ την αλήθεια της κρίσης. Υπάρχει μια πιθανότητα να χωρέσαμε και εμείς εκεί, φευγαλέα, ως καταναλωτική στασιμότητα.

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Τόσα χρόνια τίποτα…


Αναδημοσίευση από το blog εργαζομένων/απολυμένων  στα Metropolis
http://ergazomenoimetropolis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_10.html

Τα χρόνια που το Μετρόπολις θησαύριζε και έκλεινε χρονιές με κέρδη εκατομμυρίων ποτέ δεν είδα αύξηση. Τότε μου έλεγαν οι συνάδελφοι «μην ανοίγεις ιστορίες, ήμαστε καλά έτσι, εμείς κάνουμε το κέφι μας, εμείς αγαπάμε την μουσική, δεν μας ενοχλεί κανείς» και εγώ δεν έκανα τίποτα.

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ



Η απεργία της 26ης Σεπτεμβρίου, η πρώτη μετά από μακρά σιωπή, ήταν αναμενόμενο να λειτουργήσει ως διαγνωστικό κριτήριο για τις προσδοκίες της τάξης μας, για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται και αξιολογεί τα ερεθίσματα, για τις αντιλήψεις που κυοφορούνται στο εσωτερικό της και τις συμπεριφορές που εκβάλλουν κοινωνικά. Τελικά όμως φαίνεται ότι αντί να θέσει ερωτήματα στο κυριαρχικό στρατόπεδο αυξάνοντας την εντροπία του, τα μετέστρεψε στον εαυτό της, εγκλωβισμένη σε μια διογκούμενη απορία.   Αυτό τουλάχιστον καταλάβαμε εμείς από τη συμμετοχή μας στην απεργιακή συγκέντρωση και πορεία προς το Υπουργείο Οικονομικών. Μετά από δύο μνημόνια, ισάριθμους προσαρμοστικούς νόμους και με μια νέα δέσμη μέτρων στον ορίζοντα, περίπου 80.000 εργαζόμενοι και άνεργοι περιφέραμε στους δρόμους ένα ερώτημα: «και τώρα, τι;». Σε αυτό το ερώτημα πιστεύουμε ότι αντανακλάται τόσο η απουσία χιλιάδων ακόμα κακοπληρωμένων και απλήρωτων εργαζομένων και ανέργων, όσο και η  κάπως άνευρη παρουσία των πορευόμενων. Η αλήθεια είναι ότι οι αποσπασματικές 24ωρες απεργίες των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ δεν συμβάλουν στη διαμόρφωση αγωνιστικής διάθεσης. Αντίθετα λειαίνουν το έδαφος για την απογοήτευση (έστω και ασυνείδητα), προσιδιάζοντας  περισσότερο σε μια επίκληση για αυτόματη νεκρανάσταση του κοινωνικού κράτους.