Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Πότε θα ασχοληθούμε με την τάξη μας;



Όπως έχουν αποδείξει τρία μνημόνια, κάμποσοι εφαρμοστικοί νόμοι και μεσοπρόθεσμα προγράμματα η ανάσα της χώρας, για τη διευκόλυνση της οποίας ψηφίζονται τα εκάστοτε μέτρα, αφαιρεί πολλαπλάσιες δικές μας. Το θέμα είναι με ποιο τρόπο γίνεται αυτό αντιληπτό καθώς η πρόσληψη του ερεθίσματος καθορίζει την ποιότητα της προκαλούμενης αντίδρασης. Σίγουρα δεν ανακαλύπτουμε νέα ήπειρο υποστηρίζοντας ότι τα συστημικά φερέφωνα (Μ.Μ.Ε.) χειραγωγούν την «ενημέρωση» έτσι ώστε ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα να αποτελεί και ο ίδιος μέρος του προβλήματος, να το μυστικοποιεί, να το καθιστά απρόσιτο και εν τέλει να αποτρέπει μη ενδεδειγμένες διαδρομές για την εξεύρεση λύσεων. Αυτό που επιδιώκουν είναι άλλωστε η αδράνεια μας, η συναίνεση σε δύσβατους μονόδρομους και πάνω από όλα η διοχέτευση των όποιων αντιδράσεων σε προεπιλεγμένα κανάλια. Σε αυτό το πλαίσιο, όπως έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν, οδηγούμαστε στη βολική δαιμονοποίηση των δανειστών ως εξολοκλήρου υπεύθυνων για «τα δεινά της χώρας». Η πεποίθηση πως η ζωή μας εξαρτάται από πανίσχυρα κέντρα εξουσίας του εξωτερικού κάνει κάθε «τοπική» αντίσταση να μοιάζει μάταιη, διευκολύνοντας έτσι τη μοιρολατρική αποδοχή των εκάστοτε μονόδρομων. Ειδικά όταν οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις αφορούν εργασιακά θέματα καθιστώντας ξεκάθαρο ποιοι θα ευνοηθούν από την εφαρμογή τους.