Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Για την 48ωρη απεργία 28-29 Ιούνη, για να "μην ξεχνιόμαστε", γιατί θα τα ξαναπούμε...

Η 48ωρη γενική απεργία της 28-29 Ιούνη ήταν ίσως η πιο σημαντική των τελευταίων χρόνων. Όχι τόσο λόγω της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου, όπως επικράτησε στην κοινή γνώμη, αλλά κυρίως για την καινούργια πραγματικότητα που φέρνει για όλους μας. Και σε κοινωνικό επίπεδο το δεύτερο μνημόνιο σημαίνει ακόμα μεγαλύτερης έντασης επίθεση από τη μεριά των οικονομικά ισχυρών.


Παρόλο όμως που μιλάμε για μία τόσο κομβική 48ωρη απεργία- που παρεμπιπτόντως στην Ελλάδα έχει να συμβεί πάνω από 20 χρόνια- στη συνείδηση του κόσμου πέρασε (με κύριο βοηθό τη μιντιακή προπαγάνδα) σαν ένα ακόμα κάλεσμα σε αποκλεισμό της Βουλής. Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου κατέβηκε προτάσσοντας έναν αμφιβόλου αποτελεσματικότητας ειρηνικό αποκλεισμό, γεμάτο μούντζες και αναθέματα παρά την όσο πιο δυναμική και συγκρουσιακή παρουσία του στις διαδηλώσεις.

Αν σε όλο αυτό προστεθεί η δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πλειοψηφία των εργαζομένων (και εννοείται των ανέργων), η άγρια καταστολή που δέχτηκαν όσοι συμμετείχαν στις τελευταίες απεργίες (11 Μάη, 15 Ιούνη) αλλά και η αποθράσυνση μικρών και μεγάλων αφεντικών με μαζικές απολύσεις, μειώσεις μισθών και άλλα παρόμοια για το καλό της οικονομίας έργα, είναι προφανής ο λόγος της μικρής συμμετοχής ειδικά την πρώτη μέρα της απεργίας.