Προσπαθώντας να αναλύσουμε το τι έγινε στην τελευταία 48ωρη απεργία, δυστυχώς αυτό που μένει είναι μια πολύ πικρή γεύση. Από τη μία οι τεράστιες σε μαζικότητα απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες, ειδικά την Τετάρτη 19/10 με όλα τα μαγαζιά κλειστά και εκτιμήσεις για 300 και πλέον χιλιάδες ανθρώπων στους δρόμους και απ’ την άλλη η εντελώς προβοκατόρικη στάση του ΚΚΕ σε ρόλο «άμισθου» συνεργάτη του καθεστώτος. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και ο θάνατος του 53χρονου οικοδόμου- στελέχους του ΚΚΕ, θάνατος ο οποίος χρησιμοποιήθηκε από την κυρίαρχη και κομματική προπαγάνδα για να αποπροσανατολίσει σε σχέση με το ποιός ευθύνεται.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Την πρώτη μέρα της απεργίας όσοι βρεθήκαμε στο κέντρο της Αθήνας βιώσαμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, τα πάντα κλειστά, μπάτσοι πουθενά. Στη βουλή μπροστά βρέθηκε παραταγμένο το ΚΚΕ με τον κόσμο των «σωματείων» του, ο οποίος αποχώρησε μετά από λίγη ώρα και αφού είχαν δημιουργηθεί μικροεντάσεις. Από κει και μετά ο κόσμος κατέκλυσε το σύνταγμα και η μαζικότητα ήταν τέτοια που οι μπάτσοι κράτησαν καθαρά αμυντική στάση. Οι χιλιάδες του κόσμου παρέμειναν αμήχανοι να κοιτάζουν αποστασιοποιημένα τις συγκρούσεις χειροκροτώντας τους απεργούς διαδηλωτές που έκαναν ένα βήμα παραπάνω. Ωστόσο η πλειοψηφία του κόσμου δεν φάνηκε να υιοθετεί συγκρουσιακές λογικές, αλλά στεκόταν σαν υπνωτισμένο πλήθος που βρίσκεται σε κατάσταση σοκ από την απίστευτη σε κλιμάκωση και ένταση επίθεση, καταλήστευση και τρομοκρατία που έχει υποστεί από το καθεστώς.
Τη δεύτερη μέρα γίναμε μάρτυρες ενός απίστευτου σκηνικού. Μπροστά από τη βουλή αντί για πάνοπλους μπάτσους, παραταγμένοι στρατιωτικά ενάντια στους διαδηλωτές και με την πλάτη στη βουλή ήταν όλος ο μηχανισμός του ΚΚΕ, να προσφέρει τις υπηρεσίες του περιφρουρώντας το κοινοβούλιο. Οι λόγοι για μια τέτοια παράταξη του «κόμματος των εργατών» σε μια τέτοια κρίσιμη για το καθεστώς μέρα είναι πολλοί. Δεν θα αναφερθούμε στην ανάδειξη του ΚΚΕ σε πυλώνα της αστικής δημοκρατίας. Το έχουν ήδη αναφέρει πολλοί και απ’ όλες τις πολιτικές αποχρώσεις. Δεν μπορούμε όμως να μην διαβάσουμε την κίνησή του σαν μια διεκδίκηση από την πλευρά του μονοπωλίου της επιβολής απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό μέσα στους κόλπους του όποιου εργατικού κινήματος, ακριβώς όπως και το κράτος το διεκδικεί για αυτούς που οριοθετεί ως υπηκόους του.
Ένας δεύτερος λόγος έχει να κάνει ακριβώς με την συμβολοποίηση από μια μεγάλη μερίδα του κόσμου της πλατείας Συντάγματος ως κέντρο αντίστασης ενάντια στο μνημόνιο, στην κυβέρνηση και στα μέτρα της. Από την αρχή της περιόδου της κρίσης όλα τα ραντεβού του πιο ριζοσπαστικού κομματιού των διαδηλωτών δίνονταν στο Σύνταγμα, στοχοποιώντας βέβαια τη βουλή. Πριν μερικούς μήνες οι «αγανακτισμένοι» βρέθηκαν εκεί και το μετέτρεψαν σε κέντρο του δικού τους αγώνα. Ας μην ξεχνάμε πως μέχρι και ως δική μας πλατεία Ταχρήρ είχε χαρακτηρισθεί. Το ΚΚΕ διεκδίκησε λοιπόν και αυτό το κομμάτι αγωνιστικότητας που του αντιστοιχεί αλλά βέβαια όντας αποκομμένο από την συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλωτών δεν θα μπορούσε να βρεθεί εκεί παρά με όρους επιβολής.
Αφήνουμε τελευταία μια άλλη φήμη που εξηγεί τον προστατευτικό του κοινοβουλίου ρόλο του κόμματος όχι γιατί είναι ανυπόστατη ως φήμη αλλά γιατί μας λείπουν οι αριθμοί των ψηφισμάτων στη βουλή και δεν μπορούμε να μιλήσουμε με ντοκουμέντα όπως αρέσκονται να χαρακτηρίζουν την συγκάλυψη τα κεφάλια του κόμματος. Και βέβαια εννοούμε το χάρισμα των χρεών της Τυποεκδοτικής που είχε ψηφιστεί εν κρυπτώ πριν λίγο καιρό.
Το θέαμα ήταν αποκρουστικό και οι αντιδράσεις των διαδηλωτών ήταν αναμενόμενες και έντονες. Η συμφωνία μεταξύ ΚΚΕ- κυβέρνησης ήταν πέρα για πέρα προφανής και στον πιο αδαή. Να δημιουργηθεί δηλαδή ένα ανάχωμα από τα μέλη του ΚΚΕ μπροστά από τη βουλή αποκλείοντας τη πρόσβαση σε όλη τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Με αυτό τον τρόπο και θα διασφαλιζόταν η ομαλή διεξαγωγή της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου και θα έπαιρνε το ΚΚΕ όλη τη πολιτική υπεραξία της καταψήφισής, ακυρώνοντας όλη την κοινωνία που βρίσκεται στους δρόμους επί ενάμιση χρόνο.
Η κατακραυγή των άμισθων μπράβων της βουλής ήταν γενική και απ’ όλα τα κοινωνικά κομμάτια, εκτός από κάποια κόμματα της αριστεράς που χαριεντίζονταν με το ΚΚΕ μιλώντας για ενωτική διάθεση και φαντασιώνοντας μελλοντικές εκλογικές συνεργασίες. Έτσι όταν κάποια μπλοκ επιχείρησαν να προσεγγίσουν το κτίριο της βουλής, οι μπράβοι κινήθηκαν επιθετικά όντας πάνοπλοι απέναντι σε κόσμο που φώναζε συνθήματα. Αυτή η προκλητική στάση πυροδότησε την κατάσταση και ένα κομμάτι νεολαίων αλλά και πιο ριζοσπαστικών κομματιών των διαδηλωτών, ανοργάνωτο αλλά εξοργισμένο απάντησε όπως μπορούσε στις δολοφονικές επιθέσεις που δέχτηκε. Κάπου εκεί στο παιχνίδι μπήκαν οι ένστολοι συνεργάτες τους μετά από συνεννοήσεις με τα στελέχη του κόμματος. Συνεχίζοντας την παράδοσή του το ΚΚΕ για μια ακόμα φορά χρησιμοποιώντας τα υπάκουα μέλη του όχι μόνο υπογράφει δηλώσεις νομιμοφροσύνης στο καθεστώς αλλά και στρέφεται ενάντια σε κάθε κοινωνικό κομμάτι που αγωνίζεται, περιμένοντας να εξαργυρώσει σε ψήφους τη διαφήμιση που του έκαναν όλοι ανεξαιρέτως οι εκπρόσωποι της οικονομικής χούντας αλλά και τα τσιράκια τους οι δημοσιογράφοι.
Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσουμε και εμείς από την πλευρά μας πως η σύγκρουση με τις φασιστικές αλυσίδες των κνιτών και μάλιστα με μολότοφ, δεν αποτελεί τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο της επίλυσης του ιστορικού προβλήματος που αποτελεί η διαρκής προσπάθεια ποδηγέτησης κάθε αγωνιζόμενου κομματιού στην οποία προσπαθεί και επιδίδεται διαρκώς το ΚΚΕ. Παρά την αδιαμφισβήτητη πρόκληση από τους κρανοφόρους μπάτσους του εργατικού κινήματος, η απάντηση από την πλευρά των εξεγερμένων παρέμεινε μέχρι το τέλος αποσπασματική αλλά και επικίνδυνη σε σχέση με τα πιθανά αποτελέσματα που κυοφορούσε η σφοδρότητα της σύγκρουσης (και για τις 2 πλευρές για να είμαστε και πιο ακριβείς).
Όσο για το νεκρό οικοδόμο (ο οποίος πιθανότατα πέθανε από τα χημικά των μπάτσων) το ίδιο το κόμμα για το οποίο αγωνίστηκε, χρησιμοποίησε και εκμεταλλεύτηκε το θάνατό του για να ενισχύσει την κομματική του προπαγάνδα μιλώντας για «παρακρατικούς προβοκάτορες». Βέβαια αυτή η στάση του ΚΚΕ δεν μας κάνει εντύπωση αφού και το κόμμα λειτουργεί σαν ένα μικρό έθνος, δημιουργώντας συνεχώς εξωτερικούς εχθρούς πάνω στους οποίους χτίζει την εφήμερη αυτοσυγκρότησή του. Την ίδια στιγμή οι ιατρικές ανακοινώσεις είναι σαφείς μιλώντας για θάνατο από έμφραγμα ο οποίος μάλιστα προέκυψε στην άλλη πλευρά της πλατείας. Με αυτό τον τρόπο μία ακόμα κρατική δολοφονία μεταφράζεται σε κάτι αόριστο, με απόλυτα δόλιο τρόπο, παραπληροφορώντας ακόμα και τα ίδια του τα μέλη και προστατεύοντας το κράτος και τα αφεντικά που ως πολιτικό κόμμα υπηρετεί.
Σε μια περίοδο που οι οικονομικά ισχυροί έχουν κηρύξει τον πόλεμο στην κοινωνία θα χρησιμοποιήσουν όλα τους τα μέσα ώστε να τσακίσουν τα κομμάτια της που αντιστέκονται. Στα μέσα που διαθέτουν εκτός από την προπαγάνδα και την παραπληροφόρηση βρίσκονται φυσικά και τα πολιτικά κόμματα που εντός ή εκτός βουλής έχουν αναλάβει τη χειραγώγηση της κοινωνίας στα πλαίσια της εκάστοτε νομιμότητας, πάντα βέβαια με όρους και κριτήρια προστασίας του κεφαλαίου.
Απέναντι λοιπόν στους άμισθους ή έμμισθους τραμπούκους-προστάτες του υπάρχοντος που είτε συνειδητά είτε από τυφλή υπακοή στα αφεντικά τους κάνουν τη βρώμικη δουλειά στρεφόμενοι ενάντια στη κοινωνία, εμείς παίρνουμε ξεκάθαρη θέση και μέσα από μικρούς και μεγάλους καθημερινούς αδιαμεσολάβητους αγώνες συνεχίζουμε να παλεύουμε για την κατάρρευση αυτού του εκτρώματος, του καπιταλισμού.
