Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

ΑΦΙΣΑ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΕΥΡΥΠΙΔΗ"


αφίσα που κολλήθηκε στην περιοχή του Χαλανδρίου

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΤΟΥ «ΕΥΡΙΠΙΔΗ»

«Σκαιόν το πλουτείν κ’ άλλο μηδέν ειδέναι.»

Οι κινητοποιήσεις που γίνονται εδώ και σχεδόν 3 μήνες για την απόλυση μιας συναδέλφου από τον Ευριπίδη του Χαλανδρίου, τόσο από τον ΣΥΒΧΑ όσο και από αλληλέγγυες συλλογικότητες της περιοχής (και όχι μόνο), γέννησε μια σειρά από (ρητορικά να τα πούμε;) ερωτήματα από την πλευρά των αφεντικών (ΕΝΕΛΒΙ) και κάθε λογής αδερφό σχηματισμό (δες εμπορικό σύλλογο Χαλανδρίου). Αναρωτιούνται για παράδειγμα, για τη σφοδρότητα της κινητοποίησης, καθώς πρόκειται για μια μεμονωμένη απόλυση, από μια υγιή επιχείρηση, που δεν απολύει και δεν κάνει περικοπές, αλλά επιλέγει να διώξει μόνο αυτόν που δεν της κάνει. Την ώρα, λένε, που άλλες επιχειρήσεις δεν πληρώνουν ή απολύουν, η εμμονή με τη συγκεκριμένη απόλυση υποκρύπτει σκοπιμότητες ενάντια σε μια υγιή επιχείρηση και άλλα τέτοια όμορφα για τον κόσμο των αφεντικών...

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

"Από όπου και αν προέρχεται"; Οχι βέβαια.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη επέφερε μια αλληλουχία γεγονότων που επιβεβαιώνουν τη ρήση ότι η ζωή ξεπερνάει ορισμένες φορές και την πιο ζωηρή φαντασία. Η επιχειρούμενη πολιτική “εκπαραθύρωση” της Χρυσής Αυγής έχει όλα τα στοιχεία ενός πολιτικού/αστυνομικού μυθιστορήματος. Κρατικοί μηχανισμοί που γνώριζαν αρκετά για τη μαφιόζικη και εγκληματική δράση της οργάνωσης – πολιτικού κόμματος, αποδεδειγμένες σχέσεις στοργής και άμεσης συνεργασίας με όλα τα κλιμάκια και τους βαθμούς των σωμάτων ασφαλείας (ή μήπως όχι κ. Δένδια;), κλοπές, προστασία (νταβατζηλίκι), υψηλή δημοτικότητα, παραπλανημένοι ψηφοφόροι και έκπληκτοι δημοσιογράφοι (ακόμα και ο Πρετεντέρης που σε παλαιότερη τηλεοπτική εκπομπή του είχε καλεσμένα όλα τα μπουμπούκια της ελληνικής ακροδεξιάς). Και μαζί με όλα αυτά η αθάνατη συνομωσιολογία της φυλής που εκτείνεται σε ένα απίστευτα μεγάλο εύρος.

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Λίγα λόγια για τον “Ευριπίδη” και τον κάθε “μικρό” καπιταλιστή



αναδημοσίευση από: communisation.espivblogs.net

 Λίγα λόγια για τον “Ευριπίδη” και τον κάθε “μικρό” καπιταλιστή

Προχθές το απόγευμα έγινε έξω από το βιβλιοπωλείο “Ευριπίδης” στο Χαλάνδρι μια κινητοποίηση του ΣΥΒΧΑ και αλληλέγγυων συντρόφων της Ρ. Η Ρ. αποτελεί τυπική περίπτωση απόλυσης στην Ελλάδα της σκληρής αναδιάρθρωσης των μνημονίων. Δούλευε στο βιβλιοπωλείο αυτό για έξι χρόνια και το αφεντικό του “Ευριπίδη” την έδιωξε την Παρασκευή 19/7 για δύο λογους: γιατί ήταν “ακριβη” γι’αυτόν και γιατί είναι ενεργό μέλος του σωματείου. Το αφεντικό, που είναι βέβαια “εναλλακτικός” και άτομο “της κουλτούρας και του πολιτισμού”, την έχει κοπανήσει για μερικές μέρες ώστε να μην ενοχληθεί από όλη αυτή τη φασαρία και να μη στεναχωρηθεί βλέποντας το μαγαζί του άδειο από πελάτες και περικυκλωμένο από αλληλέγγυους προλετάριους, που επικοινωνούν στους δυνητικούς πελάτες του τι κάνει στις εργαζόμενες που εκμεταλλεύεται για να αυξήσει την κερδοφορία του.
Στη “συζήτηση” που έγινε ανάμεσα σε μέλη του σωματείου και αλληλέγγυους με την αντικαταστάτρια του αφεντικού και το ρουφιάνο υπάλληλο/προιστάμενο, ο οποίος αρχικά είχε το θράσος να σκίσει το κείμενο που μοιραζόταν στους άλλους υπαλλήλους, αποδεικνύοντας τη φασιστική νοοτροπία του, ακούστηκαν διάφορα ωραία, ότι θα ήταν καλύτερα να “βάλουμε τους αλληλέγγυους στην αποθήκη” κτλ. Αλλά θα ασχοληθούμε με το πιο σημαντικό από όσα ακούστηκαν κατά τη γνώμη μας. Η αντικαταστάτρια του “λούη” αφεντικού είπε ότι “η απόλυση της Ρ. ήταν αναγκαία για την επιβίωση της επιχείρησης”.

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

ΣΤΟΥΣ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΣΧΕΤΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΝΟΗΜΑΤΑ;


Μια κριτική προσέγγιση στα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα

 

Ανεξάρτητα από το τι είναι η αλληλέγγυα οικονομία και το πώς μπορεί να πραγματωθεί μέσα σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής επίθεσης, πέρα δηλ. από το αφαιρετικό πεδίο της θεωρίας, υπάρχουν (και βγαίνουν να μας φωνάζουν από τα κεραμίδια, όπως θα έλεγε ο Oscar Wilde) οι καθημερινές μας επιλογές και οι αντιφάσεις της εφαρμογής των ιδεών μας. Και αυτό ισχύει για όλους μας. 
Η κουβέντα για τα συνεργατικά εγχειρήματα και τις κολεκτίβες έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και έχει διπλό χαρακτήρα. Από τη μια υπάρχει μεγάλος θεωρητικός προβληματισμός που κατατίθεται με ποικίλους τρόπους και που η καπιταλιστική κρίση τους καθιστά απόλυτα επίκαιρους τώρα που το παραγωγικό μοντέλο του καπιταλισμού παράγει τη φτώχεια και αναζητείται η φόρμουλα που θα το ξεπεράσει. Από την άλλη η δοκιμή στην πράξη που όλο και περισσότερο επιχειρείται και η σύσταση πολλών συνεργατικών δομών (βλ. Παγκάκι, Collective courier, Εκδόσεις των Συναδέλφων κ.ά.) ανοίγουν de facto την συζήτηση γύρω από το θέμα. 
Από την πλευρά μας θεωρούμε πως το μοντέλο λειτουργίας του εγχειρήματος ενέχει πολιτικά χαρακτηριστικά τα οποία όμως δεν αρκούν για να το καταστήσουν κάτι πολύ περισσότερο από μια προσπάθεια επίλυσης του άμεσα επιβιωτικού προβλήματος αυτών που το απαρτίζουν. Δεν αποτελεί όμως κάποια επαναστατική ή ριζοσπαστική δομή. Μπορεί ο οριζόντιος χαρακτήρας λήψης αποφάσεων και διανομής του οικονομικού αποτελέσματος να προσπερνά κάπως τον καταναγκασμό της μισθωτής σχέσης με κάποιο αφεντικό, όμως αυτό από μόνο του δεν συνιστά και τροχοδρόμηση προς την ανατροπή του κεφαλαίου ούτε επιβεβαιώνει αυτονόητα τις προθέσεις ρήξης με την καπιταλιστική οικονομία. Επίσης δεν μπορούμε να παραβλέπουμε και το γεγονός πως αυτού του τύπου τα εγχειρήματα κινούνται στον τριτογενή τομέα παραγωγής. Κατά βάση δηλ. δεν παράγουν τα ίδια κάτι πέρα από υπηρεσίες, οπότε κινούνται και σαν μεταπράτες, με όλα όσα η διαμεσολάβηση του χρήματος μπορεί να σημαίνει για κάτι το τόσο άυλο. 
Παρακολουθούμε, λιγότερο ή περισσότερο, πολλές από τις τοποθετήσεις που γίνονται στο δημόσιο πεδίο και με πολλούς τρόπους ακόμα και μέσω καθεστωτικών μέσων. Δεν μας φαίνεται περίεργο που οι ηγήτορες της εναλλακτικής δημοσιογραφίας όπως ο Κούλογλου, τρέχουν να καλύψουν μεγαλόστομες, κατά τη γνώμη μας, διακηρύξεις περί κατάργησης της μισθωτής εργασίας που γίνονται από διάφορα συνεταιριστικά εγχειρήματα. Άλλωστε κάτι αντίστοιχο προσπάθησε να κάνει και ο ίδιος πριν λίγο καιρό συμπεριφερόμενος στους εργαζομένους του σαν πιστωτές! 
Θα πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε και κάθε είδους συγχύσεις. Τα συνεταιριστικά εγχειρήματα όπως διαρθρώνονται αυτή τη στιγμή στον ελλαδικό χώρο δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αξιοπρεπή προσπάθεια επιβίωσης μέσα σε συνθήκες γενικευμένης φτώχειας. Και ως τέτοια είναι καλοδεχούμενα. Σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορούν να αποτελέσουν προτάσεις καλά δομημένες που να οδηγούν στο ξεπέρασμα της καπιταλιστικής οικονομίας. Αποτελούν απλά εναλλακτικές νησίδες εργασίας οι οποίες δεν προσφέρουν ιδιαίτερους τρόπους για την επίλυση του γενικευμένου οικονομικού προβλήματος. Τις βλέπουμε απλά σαν μια επέκταση ενός είδους αυτοαπασχόλησης, κάτι που αποτελεί και γενική τάση των καιρών. Άλλωστε είναι το πιο πιθανό για έναν εργαζόμενο ο οποίος απολύεται, παίρνει μια αποζημίωση στα χέρια του και – γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται να ξαναβρεί δουλειά και ιδιαίτερα με αντίστοιχα λεφτά – προσπαθεί να εκμεταλλευθεί την αποκτημένη εξειδίκευσή του, αναμορφούμενος σε μικροεπιχειρηματία. Τοποθετούμαστε λοιπόν στο δημόσιο πεδίο γιατί η συγκυρία της κρίσης, που όλοι μας ζούμε, επιτάσσουν την αναγκαιότητα να πάρουμε θέση απέναντι στις επιλογές που ανοίγονται μπροστά μας, καθώς και να συμβάλλουμε σε μια γενικότερη συζήτηση που αφορά αυτού του τύπου τις δομές, πάντα προς μια ριζοσπαστική προοπτική. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι ο ανοιχτός κινηματικός τρόπος και η κατάθεση θέσης. Η διαλεκτική με τα εγχειρήματα και την όλη πραγματικότητα θα πρέπει να πραγματώνεται στο επίπεδο του ανοιχτού, δημόσιου διαλόγου και μέσω της κατάθεσης θέσεων, μακριά από τα βάρη ή τα πρόσημα που μπορεί να δημιουργούν οι προσωπικές σχέσεις. Πολλές φορές οι διαφωνίες με το να καταθέτονται υπό το βάρος μιας προσωπικής αντιπαράθεσης, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν χαρακώματα και εμείς δεν έχουμε καμία διάθεση για κάτι τέτοιο. Ως εργάτες και άνεργοι από τον κλάδο του βιβλίου θα αναφερθούμε αρκετά στις εκδόσεις των Συναδέλφων αφού έχουμε μια πιο βαθιά αντίληψη για την παραγωγική διαδικασία που διέπει το βιβλίο. Σκοπός μας όμως δεν είναι η επικέντρωση σε ένα μόνο εγχείρημα αλλά μια συνολική κριτική προσέγγιση. 

Τώρα που η εργασία καταστρέφεται ακόμα μια φορά για να δημιουργήσει, μέσα από την ανεργία αλλά και την αναδιάρθρωση της παραγωγικής μηχανής, μια καινούργια και πολύ πιο υποτιμημένη και πολυδιασπασμένη εργατική τάξη, θα πρέπει να προσέχουμε και το αν οι επιλογές μας προάγουν την υπεράσπιση της ταξικής μας σύνθεσης. Προχωρώντας λοιπόν στο προκείμενο θα καταπιαστούμε με 3 διαφορετικούς άξονες οι οποίοι συμπυκνώνουν τις αιχμές της κριτικής μας.

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΓΙΑ

Η πλεονεξία των αφεντικών είναι γνωστή και ακόμα πιο πολύ γνωστό είναι το πόσο τους έχει ανοίξει η όρεξη τώρα που η κρίση θέτει τα εκβιαστικά διλήμματα της ανεργίας και της εξαθλίωσης στους εργαζόμενους. Φαινόταν πως η υποτίμηση του εργατικού κόστους ήταν το βασικό τους ζητούμενο, αλλά, προφανώς δεν είναι και το μόνο που τους ενδιαφέρει. Βασικός σκοπός είναι να πάρουν το πάνω χέρι και να ορίζουν μόνο αυτοί οτιδήποτε καθορίζει την παραγωγική διαδικασία, χωρίς να βρίσκουν πουθενά αντίσταση, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το ζήτημα της εργασίας. Γι’ αυτό και στο τραπέζι των προτάσεων έχουν πέσει εδώ και καιρό διάφορες ιδέες όπως η λειτουργία των καταστημάτων τουλάχιστον κάποιες Κυριακές ακόμα, η ελαστικοποίηση των ωραρίων και άλλα τέτοια ωραία.
Μια από τις τελευταίες επιθέσεις από πλευράς εργοδοτών, τουλάχιστον στα του δικού μας κλάδου, του βιβλίου, αποτελεί η πρόσφατη προσπάθεια μιας πρωτοπόρας (sic) ομάδας αφεντικών, να καταργήσουν μονομερώς και τσαμπουκαλίδικα την αργία του Αγ. Πνεύματος. Μια αργία που είχε θεσμικά κατοχυρωθεί με την υπογραφή κλαδικής σύμβασης στο βιβλίο και αποτελούσε κεκτημένο. Μέχρι φέτος, που τα τσιράκια–νομικοί σύμβουλοι των εν λόγω αφεντικών, προσπαθώντας να κερδίσουν επάξια το παρασιτικό τους μεροκάματο, προσπάθησαν να βρουν νομική φόρμουλα που να ορίζει πως η αργία δεν είναι πλέον σε ισχύ.
Και πώς το «κατάφεραν» αυτό; Απλά. Αφού τα μνημόνια καθιστούν άκυρα τα μισθολογικά κεκτημένα των κλαδικών συμβάσεων, καθιστούν και τις συμβάσεις συνολικά άκυρες, ακόμα και σε ό,τι αφορά τα κανονιστικά πλαίσια που αυτές ορίζουν. Όπερ έδει δείξε!  Βέβαια το χατίρι δεν τους έγινε και τόσο εύκολα. Μετά από κινήσεις του Συλλόγου Βιβλίου Χάρτου, η επιθεώρηση έβγαλε συγκεκριμένη γνωμοδότηση που ανέφερε πως η συγκεκριμένη αργία ισχύει ρητά και κατηγορηματικά. Αυτό δημιούργησε εκνευρισμό στην πλευρά των αφεντικών, καθώς και διαφοροποιήσεις μεταξύ τους. Οι πιο «τυπικοί» (βλ. Ψυχογιός, Παπασωτηρίου) έσπευσαν να εκβιάσουν για εργασία τη συγκεκριμένη μέρα, προσφέροντας το μεροκάματο κατά 75% προσαυξημένο, αποδεχόμενοι ουσιαστικά το χαρακτήρα της αργίας. Οι πιο σκληροί (βλ. Πατάκης, Μεταίχμιο) μαθημένοι σε «νίκες» εναντίον των εργαζομένων τα τελευταία 2 χρόνια, απλά θεώρησαν πως δεν τρέχει κάστανο... Αμφισβήτησαν ευθέως την τυπική απόφαση και απλά πρόσταξαν για κανονική εργασία αυτή τη μέρα, θεωρώντας πως «νόμος είναι το δίκιο του αφέντη». Βέβαια τελευταία στιγμή αναγκάστηκαν να προβούν σε επιδείξεις ασκήσεων εδάφους (κοινώς κωλοτούμπες), διαμηνύοντας στους εργαζομένους τους να μην προσέλθουν για δουλειά αν δεν θέλουν. Ήταν και εκείνη η ρημάδα η επιθεώρηση εργασίας που θα έφερνε βόλτες και δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για κάτι άλλο.

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Το κλείσιμο της ερτ στο παζλ της υποτίμησης της εργασίας


Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση που διαμορφώνεται γύρω από την Ε.Ρ.Τ. και τους εργαζομένους της μας δημιουργεί μια αμηχανία που είναι δύσκολο να ξεπεραστεί. Ο συγκεκριμένος οργανισμός ήταν συνεπής στο ρόλο του κοινωνικού χειραγωγού όσα χρόνια εξέπεμπε, αν και με σαφώς καλύτερο ύφος από το αντίστοιχο των ιδιωτικών μέσων. Επιπλέον όλοι γνωρίζουμε πως και αυτός ο οργανισμός, όπως και οι περισσότεροι δημόσιοι φορείς, λειτούργησε και ως μέσο ικανοποίησης ψηφοφόρων και προώθησης ημετέρων σε υψηλόβαθμες ή/και υψηλόμισθες θέσεις από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Δεν θα σταθούμε στο περιεχόμενο των κυβερνητικών λογυδρίων για τις σπατάλες και την αδιαφάνεια, λες και συνέβησαν εν αγνοία τους με τρόπο μαγικό, ούτε στο γεγονός ότι παρά τις στρεβλώσεις της, η ΕΡΤ ήταν κερδοφόρα επιχείρηση. Ούτε υιοθετούμε το σύνολο των σχολίων του απεργιακού προγράμματος.  Μας ενδιαφέρει πρωτίστως το νόημα που παράγει αυτή η πράξη της ξαφνικής απόλυσης 2700 περίπου εργαζόμενων, η προσπάθεια αμαύρωσης και ηθικής απαξίωσης τους, αλλά και η απόπειρα (ακόμα μία) διαστρέβλωσης και συκοφάντησης του αγώνα τους.
Μπορεί η συνταγή διαχείρισης της κρίσης να μην είναι η τυπική νεοφιλελεύθερη, στηρίζεται όμως στις ίδιες βασικές αρχές. Δημοσιονομική εξυγίανση μέσω της συρρίκνωσης των προνοιακών παροχών, ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων και βίαιη υποτίμηση της εργατικής δύναμης. Τα ιστορικά παραδείγματα από αντίστοιχες πολιτικές σε προηγμένες χώρες δείχνουν ότι αυτές δεν γίνεται να ευοδωθούν χωρίς την παράλληλη εφαρμογή στρατηγικών ποινικοποίησης της φτώχειας, μέσω πομπωδών «αντι»-εγκληματικών ρητορειών, αλλά και χωρίς την επέκταση αυτών των στρατηγικών στο σύνολο των αντιστεκόμενων και αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών. Κρίσιμο μέρος αυτών των διαδικασιών είναι η εμπέδωση της αντίληψης ότι το κοινωνικό σύνολο μπορεί να είναι μικρότερο από το άθροισμα των μονάδων του και η νομιμοποίηση της ποινικής και αστυνομικής αντιμετώπισης των αποκλεισμένων. Ακόμα και σε καταστάσεις εξαίρεσης (έκτακτης ανάγκης) οι δημοκρατίες έχουν ανάγκη μιας ελάχιστης συναίνεσης ή έστω τη δημιουργία μιας κατάστασης που να την υπονοεί.
Δεν πρόκειται για μια γραμμική διαδικασία, αλλά για αλληλεπικαλυπτόμενες δράσεις και προπαγανδιστικά σχήματα που αποσκοπούν στην εμφάνιση της πραγματικότητας ως αναπόδραστης. Η επιτυχία αυτής της διαδικασίας εξαρτάται άμεσα από την δυνατότητα του κυρίαρχου λόγου να διαμορφώσει έναν κανόνα, μια συνθήκη νομιμότητας, η οποία να δικαιολογεί εκ προοιμίου τον αποκλεισμό όσων έχουν ήδη επιλεγεί να αποκλειστούν, αλλά και να καλύπτει αυτόματα και αυτονόητα την καταστολή των «αντικοινωνικών» συμπεριφορών. Και φυσικά η έννοια των αντικοινωνικών συμπεριφορών διαστέλλεται τόσο ώστε να αγκαλιάσει κάθε αντισυναινετική δράση αντίστασης. Αυτή η αυτόματη δικαιολόγηση προϋποθέτει την ηθική απαξίωση όσων δεν δέχονται  να υποστούν μοιρολατρικά τις συνέπειες των μεταρρυθμίσεων και των αναδιαρθρώσεων. Ελπίζουμε να θυμάστε τη φρασεολογία των διαμορφωτών της κοινής γνώμης (πολιτικοί και πορτοσάλτεπρετεντέρηδες) που συνόδευσε τις επιστρατεύσεις των απεργών ναυτεργατών, του μετρό και των καθηγητών. Κάθε φορά μια «συντεχνία» προσπαθεί να περιφρουρήσει τα «προνόμια» της αδιαφορώντας για την ταλαιπωρία που προκαλεί στους πολίτες.

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Στο περίπτερο 48, για το καλό του κλάδου


Στις αρχές Μαΐου η «εργατική κολεκτίβα» (εκδόσεις – βιβλιοπωλείο) Εκδόσεις των Συναδέλφων διοργάνωσε μια διήμερη εκδήλωση η οποία, δεδομένου του αγωνιστικού – πολιτικού χαρακτήρα που το εγχείρημα διεκδικεί για τον εαυτό του, ήταν τουλάχιστον πρωτοποριακή, ξεκινώντας ήδη από το θέμα: Το ελληνικό βιβλίο στην κρίση: Σκέψεις για το παρελθόν, παρατηρήσεις για το παρόν, ιδέες για το μέλλον. Ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μια συνεταιριστική επιχείρηση η οποία”… Ξεκίνησε το 2009 ως μια εκδοτική πρωτοβουλία στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής και σταδιακά αυτονομούμενο και διευρυνόμενο μετεξελίχθηκε σε μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα για την προώθηση ενός διαφορετικού πολιτισμού και μιας άλλης σχέσης με το βιβλίο, έξω από τη στυγνή λογική της «αγοράς» και του κέρδους, έξω από τα δεσμά της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης…”*.
 Λίγο περίεργο λοιπόν ο κεντρικός κορμός της εκδήλωσης να στήνεται με επίκεντρο το εμπόρευμα (βιβλίο) και όχι τους ανθρώπους που εργάζονται για την παραγωγή, διανομή, κυκλοφορία και πώλησή του. Ίσως γιατί για τους ίδιους το (ποιοτικό) βιβλίο ακόμα και σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας δεν αποτελεί εμπόρευμα. Έτσι αναπαράγουν ένα βασικό χαρακτηριστικό των εμπορευμάτων στο θέμα της εκδήλωσης, δηλαδή τη μαγική τους εμφάνιση σε ράφια και προθήκες, χωρίς χέρια να τα τυπώνουν, να τα κολλάνε και να τα κουβαλάνε…

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ, ΠΕΜΠΤΗ 23 ΜΑΗ

Όσοι/ες έχετε εναποθέσει τις ελπίδες σας σε μια θεϊκή παρέμβαση μπορείτε να συνεχίσετε να το κάνετε. Μπορεί οι ιστορικές καταγραφές να μην σας δικαιώνουν, αλλά δε θα σας χαλάσουμε εμείς τη διάθεση. Άλλωστε μπορεί να δικαιωθείτε πέραν του μάταιου αυτού κόσμου!
Όσοι/ες  ελπίζετε στην αγία εργοδοτική οικογένεια προσδένοντας σθεναρά τα συμφέροντα σας με αυτά της επιχείρησης δεν είστε σε καλύτερη μοίρα, ανεξάρτητα από τη σχέση σας με την όποια θρησκεία ή με καμία. Δεν αμφιβάλλουμε ότι αυτή η στάση σας φαίνεται λογική. Αυτό κάνατε πάντα και πριν την τρισκατάρατη κρίση δεν είχατε πρόβλημα. Αναμενόμενο λοιπόν τώρα που οι συνθήκες αποκαλύπτουν εμφατικά αυτό που ανέκαθεν ίσχυε, ότι είμαστε απλά το καύσιμο στη μηχανή του κέρδους των εργοδοτών, να δέχεστε άκριτα την κυρίαρχη αφήγηση με την πρόσθετη εργοδοτική κλάψα. Μείωση της κατανάλωσης, πρόβλημα ρευστότητας, εφορία που στραγγαλίζει, που να βρεθούν τα χρήματα; Δεν είναι και μυστικό που είναι τα λεφτά, αλλά πρέπει να το βρείτε μόνοι/ες σας. Η άκρη του νήματος βρίσκεται στην κατανόηση της ταξικής θέσης, στη διάκριση εργατών και συνεργατών, στην θραύση της ενότητας συμφερόντων με την εργοδοσία. Δύσκολος ο δρόμος…

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Φράουλες, εργάτες και δημόσια υγεία

Η ευαισθησία δεν έλλειψε από τα Μ.Μ.Ε. κατά την αναπαραγωγή της είδησης για τους πυροβολισμούς κατά μεταναστών εργατών γης που διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους, με συνέπεια τον τραυματισμό τους, από ντόπιους επιστάτες στη Ν. Μανωλάδα Ηλείας. Στην πλειοψηφία τους οι αναφορές ξεκινούσαν με τη φράση «αλλοδαποί εργάτες» και στην πορεία ο προσδιορισμός «εργάτες» εξέλιπε. Υπάρχει κάτι αρνητικό σε αυτό το γεγονός; Δυστυχώς ναι. Στη σημερινή πραγματικότητα της γενικευμένης ανασφάλειας και της μειωμένης δυνατότητας πρόβλεψης της επόμενης μέρας, η μηδενική ανοχή στην εγκληματικότητα και ο «Ξένιος Δίας» παρέχουν ένα ψυχολογικό αντιστάθμισμα, δρώντας ενάντια σε αυτούς που θολώνουν τις διαχωριστικές γραμμές, που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί, που δεν ταιριάζουν. Και φυσικά το νόημα που παράγεται καθιστά καθέναν (και οτιδήποτε) ξένο, περίεργο, παράξενο και αταίριαστο, καταρχήν ύποπτο, που πρέπει να μείνουμε μακριά του ή και να ζητήσουμε (από τις επίσημες αρχές ή/και ημιανεπίσημες συμμορίες) την απομάκρυνση του.
Αυτός ο λεκτικός συντονισμός των Μ.Μ.Ε. κατά την περιγραφή των γεγονότων δεν ήταν προμελετημένος αλλά αποτέλεσε  συνέπεια της υιοθέτησης και διάχυσης του λόγου της εξουσίας και των συμφραζομένων του. Ήταν απόλυτα λογικό να μας «συστήσουν» αυτούς τους ανθρώπους με τον μόνο τρόπο που θα δυσκόλευε (δυστυχώς) πολλούς ντόπιους εργάτες να μπουν στη θέση τους και να δουν τα πράγματα από τη σκοπιά τους. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα ήταν πολύ επικίνδυνο για τους εγχώριους εργοδότες (και όχι μόνο τον συγκεκριμένο φραουλοπαραγωγό) που έχουν βολευτεί στη μη καταβολή μισθών (προσβλέποντας ακόμα και σε κούρεμα της οφειλής τους, γιατί όχι;). Για αυτό άλλωστε και η μηντιακή αφήγηση δεν μπορούσε εύκολα να κρύψει την αγωνία της για την επίσημη – θεσμική αντιμετώπιση του συμβάντος. Η “ακραία συμπεριφορά” ενός “κακόβουλου” εργοδότη συνέβαλε σε ένα (οπωσδήποτε πρέπει να παραμείνει)” μεμονωμένο” περιστατικό με δύο σκέλη: α) εργαζόμενους που πάνε σπίτι του αφεντικού – όχι για να προσευχηθούν μαζί του να φύγει η κακιά ύφεση, αλλά για να του πουν να κόψει το λαιμό του να βρει λεφτά να τους πληρώσει, β) επιστάτες του αφεντικού που πυροβόλησαν εναντίον τους. Η θεσμική διαμεσολάβηση έπρεπε να είναι άμεση, όπως και έγινε, ώστε να γίνει σαφές ότι μόνο οι αρμόδιοι φορείς μπορούν να επιλύουν τέτοια ζητήματα (με τον τρόπο που όλοι οι πρώην και νυν εργαζόμενοι έχουμε αγαπήσει!). Αλίμονο αν αρχίσουν οι απλήρωτοι εργαζόμενοι να πηγαίνουν στα σπίτια των αφεντικών να ζητάνε τα δεδουλευμένα τους…
Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν ούτε η προτεινόμενη λύση για την αποτροπή τέτοιων καταστάσεων στο μέλλον, που συνιστά αύξηση των ελέγχων και αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης.

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ




Δεν είμασταν σίγουροι για το αν έπρεπε να αφιερώσουμε ιδιαίτερο χρόνο και χώρο για να γράψουμε για το κλείσιμο ενός ακόμα βιβλιοπωλείου, μέσα στον καιρό του οικονομικού πολέμου που βιώνουμε. Τα πολλά δακρύβρεχτα άρθρα όμως που θρηνούν ένα ακόμα «πολιτισμικό στέκι» που χάνεται, μας τσιγκλάνε να πάρουμε και εμείς θέση και να τοποθετηθούμε στην οικοδόμηση της συνολικής εικόνας. Και το δικό μας λιθαράκι δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια διαφορετική οπτική, λίγο πιο «αρτηριοσκληρωτική» για πολλούς οι οποίοι εξακολουθούν να υπηρετούν το σύγχρονο lifestyle και θεωρούν ξεπερασμένα τα εργατικά ζητήματα. Γιατί εμείς μόνο από αυτή την σκοπιά μπορούμε να δούμε τα πράγματα.

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Στις 10/4 εκδικάζεται η αγωγή που υπέβαλε ο συνάδελφος Ν.Π. εναντίον της εταιρίας Ώθηση. Ο συνάδελφος απολύθηκε μετά από 8 μέρες εργασίας στην εν λόγω εταιρία γιατί διεκδίκησε αξιοπρεπείς συνθήκες, καταγγέλλοντας στην επιθεώρηση εργασίας την χρήση συμβάσεων τύπου (υπάλληλου γραφείου) άσχετου με την εργασία που συνδέεται μόνο με όρους παραγωγικότητας. Συγκεκριμένα, η εργοδοσία της εταιρίας Ώθηση απέλυσε τον συνάδελφο περίπου 10 μέρες μετά την πρόσληψή του, γιατί είχε ‘μηδενική παραγωγή’, δηλαδή δεν είχε κάνει καταχώρηση συμβολαίου Wind, για 2 μέρες! Αυτό αποτέλεσε την αφορμή για την απόλυση του συναδέλφου, ως συνέχεια της αφόρητης πίεσης προς τους εργαζόμενους για συνεχή ‘παραγωγή’ συμβολαίων τηλεφωνίας. Ο Ν.Π. δεν υπέκυψε στο κυρίαρχο καθεστώς του εξαναγκασμού με κάθε τρόπο για αύξηση των πωλήσεων ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι παραγωγικότητας, που δεν περιγράφονται σε καμία σύμβαση για πωλήσεις σε τηλεφωνικά κέντρα. Το γεγονός αυτό είναι ένα από τα πολλά που έχουν να κάνουν με την αυθαιρεσία των αφεντικών και ιδιαίτερα αυτών που παρέχουν τηλεφωνικά κέντρα. Οι εργαζόμενοι των τηλεφωνικών κέντρων (εξυπηρέτηση πελατών, τηλε-πωλήσεις, εισπράξεις κ.α.) ήταν από τους πρώτους κλάδους που αντιμετώπισαν τις νέες εργασιακές συνθήκες όπου τα μνημονιακά μέτρα νομιμοποίησαν την αυθαιρεσία των αφεντικών με σκοπό την περαιτέρω αύξηση των κερδών τους. Αποτελούν τα σύγχρονα κάτεργα-γαλέρες που επιδιώκουν την δημιουργία (κακοπληρωμένων ή απλήρωτων) εργαζομένων -μηχανών.

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

«ΓΙΑ ΕΛΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ… ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕΣ;»



  Δεν είναι τυχαίο που κάθε αφεντικό, ελάχιστα πριν ανακοινώσει την απόλυση ή μειώσεις μισθών αναφέρεται στη μείωση των κερδών της εταιρείας λέγοντας «ελάτε στη θέση μου…». Με απλά λόγια θεωρεί πως αν ήμασταν στη θέση του θα κάναμε ακριβώς ότι κάνει. Οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν αυτή την αλλαγή θέσης «εναλλαγή προοπτικής» και την πεποίθηση πως κάποιος άλλος θα έκανε το ίδιο αν βρισκόταν στη θέση μας «αμοιβαία προοπτική». Αυτή η διαδικασία εναλλαγής και αμοιβαίας προοπτικής είναι πολύ σημαντική για την συνοχή μιας μικρής ή μεγάλης ομάδας, καθώς αυξάνει τις πιθανότητες κατανόησης και ενισχύει την αίσθηση ότι υπάρχουν πραγματικοί δεσμοί μεταξύ των συμμετεχόντων ή των συναποτελούντων. Όταν λοιπόν μας είναι ευκολότερο να υιοθετήσουμε την οπτική των αφεντικών από το να μπούμε στη θέση των μεταναστών, των ανέργων, των απλήρωτων και κακοπληρωμένων εργατών κάθε κλάδου, κάτι δεν πάει καλά. Δυστυχώς οι εργοδότες έχουν διαβάσει τα σημάδια και καταλαβαίνουν πως τα ταξικά μας αντανακλαστικά δεν είναι αυτά που θα έπρεπε. Προσπαθώντας να βρεθούμε στη θέση των αφεντικών μας, έχουμε ήδη χάσει. Σε ένα περιβάλλον όπου η εργασία οργανώνεται για να εξυπηρετεί το κέρδος και ειδικά όταν (με δική μας ευθύνη) τα «διευθυντικά δικαιώματα» απενοχοποιούνται, μέσω αυτής της στρεβλής αμοιβαίας προοπτικής με τα αφεντικά μας, εμείς απλά περισσεύουμε και δεν μπορεί να γίνει κάτι. Κι όμως μπορούμε και να τους διαολοστείλουμε, αν όχι με ακραιφνώς ταξικό κατευόδιο, τουλάχιστον γιατί μας δουλεύουν. Μπορούμε τουλάχιστον να αναρωτηθούμε που πήγαν τα λεφτά.

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Κατώτατος μισθός



Μετά τις δηλώσεις του γενικού γραμματέα του υπουργείου εργασίας κ. Μέργου περί ακόμα υψηλού και μη ανταγωνιστικού κατώτατου μισθού ήρθε η ώρα να μιλήσουν και ορισμένοι εκ των αρμοδίων. Πριν δύο εβδομάδες περίπου δημοσιεύτηκε σε κυριακάτικη εφημερίδα ένα απόσπασμα από τη συνάντηση του υπουργού ανάπτυξης κ. Χατζηδάκη με διευθύνοντες συμβούλους πολυεθνικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται σε ελληνικό έδαφος, οι οποίοι αναφέρθηκαν στις ευεργετικές συνέπειες που θα είχε η μείωση του κατώτατου ημερομισθίου. Πιο συγκεκριμένα ο κ. Γεώργιος  Σπηλιόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της Barilla Hellas φέρεται να είπε: «Σε μια χώρα που η ανεργία στους νέους έχει φτάσει σε απίστευτα επίπεδα δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί να υπάρχει η δέσμευση του κατώτατου ημερομισθίου. Δώστε μας την ευκαιρία να προσλαμβάνουμε νέους με λιγότερα χρήματα που θα εργάζονται λιγότερες ώρες και λιγότερες μέρες κάθε εβδομάδα». Στη συνέχεια της συζήτησης τα μεγαλοστελέχη των πολυεθνικών υποστήριξαν πως «είναι μια ιδέα που θα πρέπει να σκεφτείτε για να μειωθεί άμεσα το ποσοστό της ανεργίας και μάλιστα στους νέους. Ειδικά τώρα που ακούμε συχνά «μια δουλειά θέλω, ό,τι να ‘ναι και όσο να ‘ναι».

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

σκόρπιες σκέψεις μετά την απεργία



Οι μηχανισμοί παραγωγής του κυρίαρχου νοήματος (πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης και ειδικοί συνεργάτες τους) από την «επίσημη» έναρξη της κρίσης και μετά επιρρίπτουν μετά μανίας τις ευθύνες για τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης στους ξένους δανειστές-δυνάστες. Ξεχωρίζουμε δύο από τους λόγους που κατά την άποψη μας στηρίζουν αυτή την επιλογή: α) μεταφέροντας την αιτία του κακού ολοκληρωτικά εκτός συνόρων (Ε.Ε. -  Ε.Κ.Τ. – Δ.Ν.Τ.) δυσκολεύουν την ανάπτυξη συσπειρωμένης αντίδρασης λόγω δημιουργίας συνθηκών τεχνητής έλλειψης «ορατού εχθρού». β) Μένουν στο απυρόβλητο τα εγχώρια αφεντικά (με το ανάθεμα να πέφτει ελέω και αριστεράς στην κυβέρνηση εντολοδόχο των δανειστών) αν και τα εφαρμοζόμενα προγράμματα αποτελούσαν χρόνιο αίτημα του ΣΕΒ και εφαρμόζονται άμεσα από το σινάφι τους, κυρίως μάλιστα από τις μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων συμβάλει σημαντικά στην καλλιέργεια ενός αισθήματος ανημποριάς και αδυναμίας να ελεγχθούν σημαντικές πτυχές της ζωής που επηρεάζουν την ποιότητα της. Μεταξύ των αποτελεσμάτων είναι η παραίτηση, η υποταγή στο άγχος και η περιχαράκωση στην αναζήτηση ατομικών λύσεων.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ «ΩΘΗΣΗ»




 φωτογραφία από το site της εταιρείας

Ευτυχισμένοι εργαζόμενοι χειροκροτούν το αφεντικό που τους βάζει στόχους παραγωγικότητας και δεν τους πληρώνει τις υπερωρίες. 
Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που αντιστέκονται.




Την Τετάρτη 12/12/2012 σωματεία, εργατικές συλλογικότητες και μεμονωμένοι εργαζόμενοι και άνεργοι συμμετείχαν στο μοίρασμα  κειμένων που έγινε στα γραφεία της  εργολαβικής «ΩΘΗΣΗΣ» εν όψει της εργατικής διαφοράς που θα γινόταν στην επιθεώρηση εργασίας Δάφνης την Παρασκευή 14/12/12. Έγιναν ενημερώσεις και συζητήσεις με τους συναδέλφους μας σχετικά με το εργασιακό καθεστώς του εκβιασμού των καταναγκαστικών πωλήσεων και των απλήρωτων υπερωριών που έχει επιβληθεί στα τηλεφωνικά κέντρα.

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Ανομία, επίταξη και κανονικότητα


Τις τελευταίες μέρες οι λέξεις ανομία, παρανομία και έννομη δημοκρατία έχουν την τιμητική τους. Η «ανομία» που βασίλευε στους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους μετά τις αστυνομικές επεμβάσεις ευτυχώς εξαλείφτηκε ώστε να επανέλθει η τάξη και η ασφάλεια (!). Η απεργία των οδηγών του μετρό, και από την άλλη το έννομο δημοκρατικό καθεστώς, το οποίο έχει θεσπιστεί από τους λίγους οικονομικά δυνατούς για να εξυπηρετεί πάλι τους ίδιους, που την έκρινε παράνομη. Δυο πρόδηλες περιπτώσεις «ανομίας» και η απάντηση του θεσμισμένου κράτους...

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Τι περιμένεις


Ξυπνάς ένα πρωί και ξεκινάς για να πας στη δουλειά. Πας να κόψεις εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς και το μέσο μηνιαίο αντίτιμο που σου ζητάνε αναλογεί με το 1/5 του μισθού σου. Φτάνεις με τα πολλά στη δουλειά και κάποιες θέσεις δίπλα σου είναι κενές. Για την ακρίβεια λείπουν ακόμη και οι ίδιες οι θέσεις καθαυτές. Οι μισθοί επίσης λείπουν και σου ανακοινώνουν πως θα λείπουν για ένα διάστημα. Οι ώρες λείπουν και θα εκλείπουν συνεχώς. Εκεί μόνο εσύ δεν λείπεις, σήμερα.
 Γυρνάς σπίτι και το γραμματοκιβώτιο σου είναι παραγεμισμένο για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό. Οι επιστολές περικλείουν μόνο νούμερα και τις σχετικές εξηγήσεις. Μάλλον σε λάθος παραλήπτη στάλθηκαν ο οποίος τυγχάνει να έχει ακριβώς το ίδιο όνομα με εσένα, καθώς τα ποσά που αναγράφονται δεν ταιριάζουν πουθενά. Βάζεις ειδήσεις να χαλαρώσεις πιστεύοντας πως σίγουρα κάποιο λάθος θα έχει γίνει. Εκεί λυσσαλέες φωνές κατακεραυνώνουν τους απεργούς που κάνουν απεργία, τους μετανάστες που μεταναστεύουν, τους άστεγους καταληψίες που καταλαμβάνουν ερειπωμένα σπίτια, τους φτωχούς που φτωχαίνουν, τους κακόλογους που κακολογούν κοκ. Τα πρόσωπα που συνεχώς τα λένε αυτά, τα γνωρίζεις, τα έχεις δει σε αφίσες, τα έχεις ψηφίσει, ίσως σου έχουν σφίξει το χέρι πριν ή μετά το χειροκρότημα. Είναι εκεί, είναι παντού. Θυμίζουν αυτά που καταλόγιζαν ευθύνες πριν λίγους μήνες σε άλλα που έμοιαζαν με αυτά. Ή μήπως είναι αυτά στα οποία καταλογιζόντουσαν οι ευθύνες; Αυτά ή τα άλλα έφταιγαν τελικά; Σε μπερδεύει η ίδια φάτσα, τα ίδια χαρακτηριστικά. Είναι τα μόνα που δεν αλλάζουν ποτέ.
 Σκέφτεσαι πως εντάξει, όλοι θα πρέπει να τραβάνε το ίδιο λούκι και περνάς από το Κολωνάκι και τα βόρεια προάστια βρίσκοντάς τα φίσκα από κόσμο και χαμόγελα ευδαιμονίας. Λες θα έτυχε, θα παίζει κάποια ειδική μέρα. Γύρω-γύρω μπάτσοι, προφανώς γιορτάζουν κάτι. Φρουροί και εορτάζοντες, πονηροί και ανήσυχοι όπως πάντα. Σκέφτεσαι οι αλήθειες θα λάμψουν, η δικαιοσύνη είναι τυφλή, η δημοκρατία θα νικήσει και άλλα αυτονόητα που έμαθες παπαγαλία στο σχολείο. Περιμένεις την επόμενη μέρα αλλά αυτή δεν έρχεται ποτέ. Κοιτάζεις το ρολόι και δείχνει τάδε ώρα και τόσα λεπτά ακριβώς. Το ξανακοιτάς και μόνο τα δευτερόλεπτα περνάν. Περιμένεις, μόνο τα δευτερόλεπτα περν... Περιμένεις, μόνο τα δευτερόλ... Περιμένεις, μόνο…Περιμένεις…