Στις 9 Οκτωβρίου στο πλαίσιο της επίσκεψης της
στην Αθήνα η καγκελάριος της Γερμανίας είχε μια ιδιαίτερη σύσκεψη στο
ξενοδοχείο όπου φιλοξενήθηκε με Έλληνες και Γερμανούς επιχειρηματίες. Μια
σύσκεψη που δικαιώνει όσους υποστήριζαν στην αρχή της κρίσης, της ελληνικής
εκδοχής της έστω, ότι αυτή φέρνει και ευκαιρίες. Βέβαια μια στο τόσο έρχεται
μια κρίση που ξεπερνάει κατά πολύ το επίπεδο ασφαλείας έναντι των κλυδωνισμών
του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Τη στιγμή λοιπόν
που στους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα συγκρούονταν αυτοί (έστω ένα μικρό
κομμάτι αυτών) που τους υπόσχονται ότι θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς
τους, εναντίον αυτών που προασπίζουν την εδραίωση και διαιώνιση των ταξικών
ανισοτήτων (γιατί
αυτή είναι η δουλειά τους και αυτές οι ανισότητες διατηρούν τη μισθοδοσία των
μπάτσων), οι
Σαμαράς και Μέρκελ συζητούσαν με αυτούς που κερδίζουν από το ξεζούμισμά μας. Ο
τρόπος με τον οποίο τα ΜΜΕ χειρίστηκαν αυτή τη σύσκεψη ήταν άκρως αντίστοιχος
του γεγονότος ότι αποτελούν παρακλάδια επιχειρηματικών ομίλων, προσπαθώντας να
μας πείσουν ότι οι Έλληνες επιχειρηματίες μετέφεραν στην κ. Μέρκελ την αλήθεια
της κρίσης. Υπάρχει μια πιθανότητα να χωρέσαμε και εμείς εκεί, φευγαλέα, ως
καταναλωτική στασιμότητα.
Το θέμα είναι ότι για ακόμα μια
φορά φάνηκε πως το στρατόπεδο του εχθρού δεν περιλαμβάνει μόνο ευρωπαϊκά
κοινοβούλια και υπερεθνικά διευθυντήρια. Τα εγχώρια αφεντικά πίεζαν εδώ και
χρόνια για διαρθρωτικές αλλαγές όπως η μείωση των εργοδοτικών εισφορών και οι
ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, που θα προσέφεραν πάτημα για περαιτέρω φοροελαφρύνσεις
υπέρ της επιχειρηματικότητας και φυσικά η απελευθέρωση των απολύσεων, η μείωση
των αποζημιώσεων και η γενικότερη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Πολλοί
οικονομικοί αναλυτές μάλιστα ηλεκτρονικών και έντυπων μέσων, τα καλύτερα
τσιράκια των αφεντικών τους, έχουν το θράσος να δηλώνουν πως αν οι διαρθρωτικές
αλλαγές είχαν γίνει νωρίτερα ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Κομμάτι αυτών
των διαρθρωτικών αλλαγών ήταν (και είναι σε άλλη μορφή) ο περίφημος νόμος
Γιαννίτση που ανέβαζε τα όρια συνταξιοδότησης πλησίον του προσδόκιμου
επιβίωσης! Τι είναι όμως επιτέλους αυτές
οι διαρθρωτικές αλλαγές; Τίποτα περισσότερο από τις φλυαρίες των
φονταμενταλιστών των απελευθερωμένων αγορών οι οποίοι, εμμένοντας σε αναξιόπιστα
μοντέλα οικονομικών αναλύσεων, επιμένουν
να εμφανίζουν τις μεταρρυθμίσεις που προωθούν ως ελιξίριο για κάθε νόσο. Επιμένουν
πως με την εφαρμογή τους είναι δυνατό να προσεγγιστεί μια κατάσταση ισορροπίας
όπου η ζήτηση εργασίας θα είναι αντίστοιχη της προσφοράς και ο ελεύθερος
ανταγωνισμός θα μειώνει τις τιμές, κοινώς μια οικονομία που μπορεί να
λειτουργεί αποδοτικά για όλους χωρίς ρόλο για το κράτος. Μόνο που δεν έχουν πειστικές εξηγήσεις για την καθίζηση του βιοτικού
επιπέδου της εργατικής τάξης και για τις στρατιές των ανέργων, στοιχεία που
χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες όπου εφαρμόζονται οι οικονομικές θεραπείες τους.
Και ήρθαμε εμείς για να
υπερασπιστούμε την κρατική παρεμβατικότητα; Όχι βέβαια! Αντιλαμβανόμασταν και
εξακολουθούμε να αντιλαμβανόμαστε το μέλλον της τάξης μας έξω από τα όρια της
καπιταλιστικής συσσώρευσης και του ιδιωτικού κέρδους. Ακολούθως θεωρούμε ότι το
φως στην άκρη του τούνελ, η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται αφεντικά και κράτος,
δεν είναι παρά το τρένο της κοινωνικής υποβάθμισης που έρχεται ταχύτατα
καταπάνω μας. Όσο όμως τα παραπάνω δεν αποτελούν κοινό τόπο μεταξύ μας, ας
αρχίσουν τουλάχιστον όσοι/ες ανάμεσα μας έλκονται από τις σειρήνες της
περιστολής των κρατικών δαπανών και των ιδιωτικοποιήσεων να σκέφτονται ότι αν ο
«εποπτευόμενος» καπιταλισμός μπορεί να παράξει τέτοιες ασυμμετρίες και τόση
δυστυχία, τι θα συμβεί άραγε με την πλήρη απελευθέρωση του; Ας ελέγξουν το
επίπεδο ζωής των Βρετανών και Αμερικάνων εργατών μετά τις σαρωτικές
ιδιωτικοποιήσεις και την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων μετά τη δεκαετία
του ’70 και ας αναλογιστούν γιατί οι ίδιες θεωρίες εξακολουθούν να είναι
κυρίαρχες, αν και εν πολλοίς υπεύθυνες για την κρίση του 2008. Μήπως γιατί οι
πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι επιχειρηματικές ελίτ κερδίζουν ότι
ανέκαθεν ήθελαν; Μήπως γιατί επιτυγχάνεται ακόμα μεγαλύτερη διαίρεση της τάξης
μας με την εκμετάλλευση των συνειδησιακών ελλειμμάτων μας; Μπα! Μάλλον για την
επιστημονική τους αρτιότητα!
Υ.Γ. Όσο για αυτούς/ες που
βλέπουν τα «μικρά αφεντικά» με συμπάθεια λόγο της αδυναμίας τους να
ανταποκριθούν στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση, δικαιολογώντας το γεγονός ότι
ήταν τα πρώτα που έκαναν σαρωτική χρήση των ευνοϊκών (για το κεφάλαιο) μεταρρυθμίσεων, ας μην βρίζουν κυβερνήσεις
και υπερεθνικά διευθυντήρια… Τη δουλειά τους κάνουν και μέρος της ήταν ανέκαθεν
η δημιουργία δημοκρατικών ψευδαισθήσεων.
