Η ευαισθησία δεν έλλειψε από τα Μ.Μ.Ε. κατά την αναπαραγωγή
της είδησης για τους πυροβολισμούς κατά μεταναστών εργατών γης που διεκδίκησαν
τα δεδουλευμένα τους, με συνέπεια τον τραυματισμό τους, από ντόπιους επιστάτες
στη Ν. Μανωλάδα Ηλείας. Στην πλειοψηφία τους οι αναφορές ξεκινούσαν με τη φράση
«αλλοδαποί εργάτες» και στην πορεία ο προσδιορισμός «εργάτες» εξέλιπε. Υπάρχει
κάτι αρνητικό σε αυτό το γεγονός; Δυστυχώς ναι. Στη σημερινή πραγματικότητα της
γενικευμένης ανασφάλειας και της μειωμένης δυνατότητας πρόβλεψης της επόμενης
μέρας, η μηδενική ανοχή στην εγκληματικότητα και ο «Ξένιος Δίας» παρέχουν ένα
ψυχολογικό αντιστάθμισμα, δρώντας ενάντια σε αυτούς που θολώνουν τις
διαχωριστικές γραμμές, που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί, που δεν
ταιριάζουν. Και φυσικά το νόημα που παράγεται καθιστά καθέναν (και οτιδήποτε)
ξένο, περίεργο, παράξενο και αταίριαστο, καταρχήν ύποπτο, που πρέπει να
μείνουμε μακριά του ή και να ζητήσουμε (από τις επίσημες αρχές ή/και
ημιανεπίσημες συμμορίες) την απομάκρυνση του.
Αυτός ο λεκτικός συντονισμός των Μ.Μ.Ε. κατά την περιγραφή
των γεγονότων δεν ήταν προμελετημένος αλλά αποτέλεσε συνέπεια της υιοθέτησης και διάχυσης του
λόγου της εξουσίας και των συμφραζομένων του. Ήταν απόλυτα λογικό να μας «συστήσουν»
αυτούς τους ανθρώπους με τον μόνο τρόπο που θα δυσκόλευε (δυστυχώς) πολλούς
ντόπιους εργάτες να μπουν στη θέση τους και να δουν τα πράγματα από τη σκοπιά
τους. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα ήταν πολύ επικίνδυνο για τους εγχώριους εργοδότες
(και όχι μόνο τον συγκεκριμένο φραουλοπαραγωγό) που έχουν βολευτεί στη μη
καταβολή μισθών (προσβλέποντας ακόμα και σε κούρεμα της οφειλής τους, γιατί
όχι;). Για αυτό άλλωστε και η μηντιακή αφήγηση δεν μπορούσε εύκολα να κρύψει
την αγωνία της για την επίσημη – θεσμική αντιμετώπιση του συμβάντος. Η “ακραία
συμπεριφορά” ενός “κακόβουλου” εργοδότη συνέβαλε σε ένα (οπωσδήποτε πρέπει να
παραμείνει)” μεμονωμένο” περιστατικό με δύο σκέλη: α) εργαζόμενους που πάνε
σπίτι του αφεντικού – όχι για να προσευχηθούν μαζί του να φύγει η κακιά ύφεση,
αλλά για να του πουν να κόψει το λαιμό του να βρει λεφτά να τους πληρώσει, β)
επιστάτες του αφεντικού που πυροβόλησαν εναντίον τους. Η θεσμική διαμεσολάβηση
έπρεπε να είναι άμεση, όπως και έγινε, ώστε να γίνει σαφές ότι μόνο οι αρμόδιοι
φορείς μπορούν να επιλύουν τέτοια ζητήματα (με τον τρόπο που όλοι οι πρώην και
νυν εργαζόμενοι έχουμε αγαπήσει!). Αλίμονο αν αρχίσουν οι απλήρωτοι εργαζόμενοι
να πηγαίνουν στα σπίτια των αφεντικών να ζητάνε τα δεδουλευμένα τους…
Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν ούτε η προτεινόμενη λύση για την
αποτροπή τέτοιων καταστάσεων στο μέλλον, που συνιστά αύξηση των ελέγχων και
αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης.