Η 48ωρη γενική απεργία της 28-29 Ιούνη ήταν ίσως η πιο σημαντική των τελευταίων χρόνων. Όχι τόσο λόγω της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου, όπως επικράτησε στην κοινή γνώμη, αλλά κυρίως για την καινούργια πραγματικότητα που φέρνει για όλους μας. Και σε κοινωνικό επίπεδο το δεύτερο μνημόνιο σημαίνει ακόμα μεγαλύτερης έντασης επίθεση από τη μεριά των οικονομικά ισχυρών.
Παρόλο όμως που μιλάμε για μία τόσο κομβική 48ωρη απεργία- που παρεμπιπτόντως στην Ελλάδα έχει να συμβεί πάνω από 20 χρόνια- στη συνείδηση του κόσμου πέρασε (με κύριο βοηθό τη μιντιακή προπαγάνδα) σαν ένα ακόμα κάλεσμα σε αποκλεισμό της Βουλής. Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου κατέβηκε προτάσσοντας έναν αμφιβόλου αποτελεσματικότητας ειρηνικό αποκλεισμό, γεμάτο μούντζες και αναθέματα παρά την όσο πιο δυναμική και συγκρουσιακή παρουσία του στις διαδηλώσεις.
Αν σε όλο αυτό προστεθεί η δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πλειοψηφία των εργαζομένων (και εννοείται των ανέργων), η άγρια καταστολή που δέχτηκαν όσοι συμμετείχαν στις τελευταίες απεργίες (11 Μάη, 15 Ιούνη) αλλά και η αποθράσυνση μικρών και μεγάλων αφεντικών με μαζικές απολύσεις, μειώσεις μισθών και άλλα παρόμοια για το καλό της οικονομίας έργα, είναι προφανής ο λόγος της μικρής συμμετοχής ειδικά την πρώτη μέρα της απεργίας.
Το πρωί της Τρίτης όπου υπήρχε και το κάλεσμα της απεργιακής πορείας, ο κόσμος ήταν απογοητευτικά λίγος. Αντίθετα το απόγευμα, μετά τη λήξη του 8ωρου, χιλιάδες «αγανακτισμένων» αλλά όχι απεργών γέμισαν για μία ακόμη φορά ασφυκτικά την πλατεία συντάγματος. Τη δεύτερη μέρα η συμμετοχή ήταν από το πρωί κατά πολύ μεγαλύτερη, σίγουρα όμως όχι όσο αντιστοιχούσε στην συγκυρία.
Με δεδομένη τη σχετικά μικρή συμμετοχή αλλά και την προδιαγεγραμμένη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου οι εκλεγμένοι από τον λαό είπαν να τελειώνουν μ’ αυτό το πανηγύρι. Έτσι ξεκίνησε ένας άνευ προηγουμένου χημικός πόλεμος με σκοπό την εκκένωση της πλατείας. Η απάντηση όμως ήταν άμεση και απίστευτης έντασης με χιλιάδες «κουκουλοφόρους» να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και επί ώρες να συγκρούονται με τους πάνοπλους μισθοφόρους του κράτους με στόχο να απωθηθούν οι ένστολες συμμορίες και να παραμείνει ο κόσμος συγκεντρωμένος στην πλατεία αλλά και να προφυλαχθεί από τις δολοφονικές επιθέσεις τους.
Ο σπουδαιότερος συμβολισμός της ημέρας πάντως είναι αναμφισβήτητα η συντονισμένη επίθεση των μπάτσων αμέσως μετά την ψήφιση του Μνημονίου με χιλιάδες ρίψεις χημικών, ασφυξιογόνων αλλά και μαρμάρων απ’ όλες τις πλευρές της πλατείας Συντάγματος. Μέσα σε αυτή την αφόρητη κατάσταση που δημιουργήθηκε με ποδοπατήματα, λιποθυμίες, ξυλοδαρμούς, ανοιγμένα κεφάλια, συλλήψεις στο σωρό και 500 και πλέον τραυματίες – θύματα των ένστολων δολοφόνων – κατέρρευσαν και οι όποιες αυταπάτες περί ειρηνικών ή μη διαδηλωτών για το σύνολο του κόσμου που βρισκόταν εκεί.
Επίσης έγιναν ακόμα πιο ξεκάθαρες οι διαθέσεις των κυρίαρχων για το τι επιφυλάσσει το μέλλον που μας έχουν ετοιμάσει. Ένα μέλλον όπου η μοναδική σίγουρη καλοπληρωμένη δουλειά είναι αυτή του μπάτσου ώστε να τσακίζεται οποιοσδήποτε καταπιεσμένος υψώνει τη φωνή του ενάντια στα σχέδια που κάνουν ερήμην του.
Απέναντι όμως σ’ αυτήν την ωμή κρατική βία, την τρομοκρατία, τις συλλήψεις και την οικονομική αφαίμαξη με κάθε τρόπο εμείς προτάσσουμε τις κοινωνικές αντιστάσεις, τους αδιαμεσολάβητους αγώνες, την καθημερινή κόντρα με κάθε μικρό ή μεγάλο αφεντικό. Γιατί έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση δεν υπάρχει χώρος για ουδέτερους, απαθείς και θεατές.
