Η πλεονεξία των αφεντικών είναι γνωστή και ακόμα πιο πολύ γνωστό είναι το
πόσο τους έχει ανοίξει η όρεξη τώρα που η κρίση θέτει τα εκβιαστικά διλήμματα
της ανεργίας και της εξαθλίωσης στους εργαζόμενους. Φαινόταν πως η υποτίμηση του
εργατικού κόστους ήταν το βασικό τους ζητούμενο, αλλά, προφανώς δεν είναι και
το μόνο που τους ενδιαφέρει. Βασικός σκοπός είναι να πάρουν το πάνω χέρι και να
ορίζουν μόνο αυτοί οτιδήποτε καθορίζει την παραγωγική διαδικασία, χωρίς να
βρίσκουν πουθενά αντίσταση, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το ζήτημα της εργασίας.
Γι’ αυτό και στο τραπέζι των προτάσεων έχουν πέσει εδώ και καιρό διάφορες ιδέες
όπως η λειτουργία των καταστημάτων τουλάχιστον κάποιες Κυριακές ακόμα, η
ελαστικοποίηση των ωραρίων και άλλα τέτοια ωραία.
Μια από τις τελευταίες επιθέσεις από πλευράς εργοδοτών, τουλάχιστον στα του
δικού μας κλάδου, του βιβλίου, αποτελεί η πρόσφατη προσπάθεια μιας πρωτοπόρας (sic) ομάδας αφεντικών, να
καταργήσουν μονομερώς και τσαμπουκαλίδικα την αργία του Αγ. Πνεύματος. Μια
αργία που είχε θεσμικά κατοχυρωθεί με την υπογραφή κλαδικής σύμβασης στο βιβλίο
και αποτελούσε κεκτημένο. Μέχρι φέτος, που τα τσιράκια–νομικοί σύμβουλοι των
εν λόγω αφεντικών, προσπαθώντας να κερδίσουν επάξια το παρασιτικό τους
μεροκάματο, προσπάθησαν να βρουν νομική φόρμουλα που να ορίζει πως η αργία δεν
είναι πλέον σε ισχύ.
Και πώς το «κατάφεραν» αυτό; Απλά. Αφού τα μνημόνια καθιστούν άκυρα τα
μισθολογικά κεκτημένα των κλαδικών συμβάσεων, καθιστούν και τις συμβάσεις
συνολικά άκυρες, ακόμα και σε ό,τι αφορά τα κανονιστικά πλαίσια που αυτές
ορίζουν. Όπερ έδει δείξε! Βέβαια το
χατίρι δεν τους έγινε και τόσο εύκολα. Μετά από κινήσεις του Συλλόγου Βιβλίου
Χάρτου, η επιθεώρηση έβγαλε συγκεκριμένη γνωμοδότηση που ανέφερε πως η
συγκεκριμένη αργία ισχύει ρητά και κατηγορηματικά. Αυτό δημιούργησε εκνευρισμό
στην πλευρά των αφεντικών, καθώς και διαφοροποιήσεις μεταξύ τους. Οι πιο
«τυπικοί» (βλ. Ψυχογιός, Παπασωτηρίου) έσπευσαν να εκβιάσουν για εργασία τη
συγκεκριμένη μέρα, προσφέροντας το μεροκάματο κατά 75% προσαυξημένο,
αποδεχόμενοι ουσιαστικά το χαρακτήρα της αργίας. Οι πιο σκληροί (βλ. Πατάκης,
Μεταίχμιο) μαθημένοι σε «νίκες» εναντίον των εργαζομένων τα τελευταία 2 χρόνια,
απλά θεώρησαν πως δεν τρέχει κάστανο... Αμφισβήτησαν ευθέως την τυπική απόφαση
και απλά πρόσταξαν για κανονική εργασία αυτή τη μέρα, θεωρώντας πως «νόμος
είναι το δίκιο του αφέντη». Βέβαια τελευταία στιγμή αναγκάστηκαν να προβούν σε
επιδείξεις ασκήσεων εδάφους (κοινώς κωλοτούμπες), διαμηνύοντας στους
εργαζομένους τους να μην προσέλθουν για δουλειά αν δεν θέλουν. Ήταν και εκείνη
η ρημάδα η επιθεώρηση εργασίας που θα έφερνε βόλτες και δεν άφηνε και πολλά
περιθώρια για κάτι άλλο.