Αλληλεγγύη στη Villa Amalias

Δεν θα αναφέρουμε τι σημαίνει για μας η Villa Amalias, τόσο συλλογικά όσο και για τον καθένα μας. Θα αφήσουμε για λίγο το κατηγορητήριο και τις προφανείς γελοιότητες που περιλαμβάνει, αν και δεν είναι καθόλου ασήμαντο το γεγονός ότι με αυτό διώκονται οκτώ άτομα! Θα πούμε μόνο λίγα λόγια για τη συγκυρία και ένα επιπλέον νόημα που ανιχνεύουμε σε αυτή την επιθετική κίνηση των θεσμών, προσθέτοντας στο τέλος το κείμενο των συλληφθέντων που παραθέτει εύγλωττα όσα λόγο χώρου παραλείπουμε.

 Η επέμβαση της αστυνομίας στη Villa Amalias και η (προσωρινή) εκκένωσή της δεν σηματοδοτεί αυτόματα το τέλος των καταλήψεων, ούτε καν της συγκεκριμένης. Εντάσσεται όμως στο πλαίσιο της επέκτασης του δόγματος της μηδενικής ανοχής στην εγκληματικότητα από τους μετανάστες, στους γηγενείς «προβληματικούς» και εν δυνάμει υπονομευτές της κοινωνικής ειρήνης. Έχει άλλωστε φανεί ιστορικά ότι τέτοιας βιαιότητας αναδιανομή εισοδήματος προς τα πάνω και τόσο σφοδρή απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων δεν μπορούν να συμβούν χωρίς την πειθώ (και τη μεγέθυνση του έργου)  των κατασταλτικών και των τιμωρητικών θεσμών. Αν όχι λόγω των αντιστάσεων που θα ανακύψουν, τότε, οπωσδήποτε, λόγω της περιστολής των πολιτικών ενσωμάτωσης. Η απόσυρση του κράτους από τον τομέα της πρόνοιας και η άρση της στήριξης στη σταθερή εργασία οδηγούν στον αποκλεισμό εκατοντάδων χιλιάδων από την «αγορά» εργασίας και στην αποστέρηση πόρων διαβίωσης. Το στοίχημα πλέον είναι η πειθάρχηση αυτού του εν δυνάμει επικίνδυνου πληθυσμού με τρόπο τέτοιο που να μην προκαλεί το περίφημο «περί δικαίου αίσθημα». Το θέμα είναι τα αποτελέσματα της ταξικής διαστρωμάτωσης, που προσχηματικά θεωρούνταν απόδειξη αδυναμιών προς βελτίωση των πολιτικών ενσωμάτωσης, να επιρρίπτονται στους ώμους των φτωχότερων ως δείγμα της απροθυμίας τους να προσαρμοσθούν στον ελαστικοποιημένο νέο κόσμο ή/και, με τον απαραίτητο κυνισμό που ταιριάζει περισσότερο στην ελληνική περίπτωση, ως φυσικό παράγωγο της σκληρότητας της ζωής. “Shit happens!” που λένε και οι Βρετανοί.

Δουλειά την Κυριακή

Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε επίσημα η πρόταση του αρμόδιου υπουργείου για λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων έως 250m2 και τις Κυριακές, σε εθελοντική βάση, η σχετική διαβούλευση μοιάζει να διεξάγεται χωρίς εμάς. Προς το παρόν οι βασικές αντιθέσεις προκύπτουν από το εσωτερικό του στρατοπέδου των αφεντικών, όπου «μικροί» και «μεγάλοι» ερίζουν για την υπεράσπιση των ιδιαίτερων συμφερόντων τους. Σε αυτή την κουβέντα δεν έχουμε μέχρι στιγμής λόγο αλλά έχουμε παρουσία μέσω των αναφορών των εργοδοτών μας. Πιο συγκεκριμένα όσοι τάσσονται κατά της ρύθμισης μαζί με το αυξημένο κόστος λειτουργίας σε περίοδο ύφεσης αναφέρονται και στον περιορισμό της προσωπικής ζωής των υπαλλήλων τους (και της δικής τους δευτερευόντως), ενώ όσοι τάσσονται υπέρ υποστηρίζουν (μεταξύ άλλων ηλιθιοτήτων) πως η επέκταση του ωραρίου λειτουργίας μπορεί να επιφέρει περισσότερα έσοδα, ενώ η συνεπαγόμενη επέκταση του χρόνου εργασίας ίσως δημιουργήσει νέες θέσεις.  

Διαδήλωση ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων

Πότε θα ασχοληθούμε με την τάξη μας;

Όπως έχουν αποδείξει τρία μνημόνια, κάμποσοι εφαρμοστικοί νόμοι και μεσοπρόθεσμα προγράμματα η ανάσα της χώρας, για τη διευκόλυνση της οποίας ψηφίζονται τα εκάστοτε μέτρα, αφαιρεί πολλαπλάσιες δικές μας. Το θέμα είναι με ποιο τρόπο γίνεται αυτό αντιληπτό καθώς η πρόσληψη του ερεθίσματος καθορίζει την ποιότητα της προκαλούμενης αντίδρασης. Σίγουρα δεν ανακαλύπτουμε νέα ήπειρο υποστηρίζοντας ότι τα συστημικά φερέφωνα (Μ.Μ.Ε.) χειραγωγούν την «ενημέρωση» έτσι ώστε ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα να αποτελεί και ο ίδιος μέρος του προβλήματος, να το μυστικοποιεί, να το καθιστά απρόσιτο και εν τέλει να αποτρέπει μη ενδεδειγμένες διαδρομές για την εξεύρεση λύσεων. Αυτό που επιδιώκουν είναι άλλωστε η αδράνεια μας, η συναίνεση σε δύσβατους μονόδρομους και πάνω από όλα η διοχέτευση των όποιων αντιδράσεων σε προεπιλεγμένα κανάλια. Σε αυτό το πλαίσιο, όπως έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν, οδηγούμαστε στη βολική δαιμονοποίηση των δανειστών ως εξολοκλήρου υπεύθυνων για «τα δεινά της χώρας». Η πεποίθηση πως η ζωή μας εξαρτάται από πανίσχυρα κέντρα εξουσίας του εξωτερικού κάνει κάθε «τοπική» αντίσταση να μοιάζει μάταιη, διευκολύνοντας έτσι τη μοιρολατρική αποδοχή των εκάστοτε μονόδρομων. Ειδικά όταν οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις αφορούν εργασιακά θέματα καθιστώντας ξεκάθαρο ποιοι θα ευνοηθούν από την εφαρμογή τους.

Φύλλο 31

Μέρκελ και αφεντικά...

Στις  9 Οκτωβρίου στο πλαίσιο της επίσκεψης της στην Αθήνα η καγκελάριος της Γερμανίας είχε μια ιδιαίτερη σύσκεψη στο ξενοδοχείο όπου φιλοξενήθηκε με Έλληνες και Γερμανούς επιχειρηματίες. Μια σύσκεψη που δικαιώνει όσους υποστήριζαν στην αρχή της κρίσης, της ελληνικής εκδοχής της έστω, ότι αυτή φέρνει και ευκαιρίες. Βέβαια μια στο τόσο έρχεται μια κρίση που ξεπερνάει κατά πολύ το επίπεδο ασφαλείας έναντι των κλυδωνισμών του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Τη στιγμή λοιπόν που στους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα συγκρούονταν αυτοί (έστω ένα μικρό κομμάτι αυτών) που τους υπόσχονται ότι θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους, εναντίον αυτών που προασπίζουν την εδραίωση και διαιώνιση των ταξικών ανισοτήτων  (γιατί αυτή είναι η δουλειά τους και αυτές οι ανισότητες διατηρούν τη μισθοδοσία των μπάτσων), οι Σαμαράς και Μέρκελ συζητούσαν με αυτούς που κερδίζουν από το ξεζούμισμά μας. Ο τρόπος με τον οποίο τα ΜΜΕ χειρίστηκαν αυτή τη σύσκεψη ήταν άκρως αντίστοιχος του γεγονότος ότι αποτελούν παρακλάδια επιχειρηματικών ομίλων, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι οι Έλληνες επιχειρηματίες μετέφεραν στην κ. Μέρκελ την αλήθεια της κρίσης. Υπάρχει μια πιθανότητα να χωρέσαμε και εμείς εκεί, φευγαλέα, ως καταναλωτική στασιμότητα.

Τόσα χρόνια τίποτα…

Αναδημοσίευση από το blog εργαζομένων/απολυμένων  στα Metropolis

http://ergazomenoimetropolis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_10.html

Τα χρόνια που το Μετρόπολις θησαύριζε και έκλεινε χρονιές με κέρδη εκατομμυρίων ποτέ δεν είδα αύξηση. Τότε μου έλεγαν οι συνάδελφοι «μην ανοίγεις ιστορίες, ήμαστε καλά έτσι, εμείς κάνουμε το κέφι μας, εμείς αγαπάμε την μουσική, δεν μας ενοχλεί κανείς» και εγώ δεν έκανα τίποτα.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Η απεργία της 26^ης Σεπτεμβρίου, η πρώτη μετά από μακρά σιωπή, ήταν αναμενόμενο να λειτουργήσει ως διαγνωστικό κριτήριο για τις προσδοκίες της τάξης μας, για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται και αξιολογεί τα ερεθίσματα, για τις αντιλήψεις που κυοφορούνται στο εσωτερικό της και τις συμπεριφορές που εκβάλλουν κοινωνικά. Τελικά όμως φαίνεται ότι αντί να θέσει ερωτήματα στο κυριαρχικό στρατόπεδο αυξάνοντας την εντροπία του, τα μετέστρεψε στον εαυτό της, εγκλωβισμένη σε μια διογκούμενη απορία.   Αυτό τουλάχιστον καταλάβαμε εμείς από τη συμμετοχή μας στην απεργιακή συγκέντρωση και πορεία προς το Υπουργείο Οικονομικών. Μετά από δύο μνημόνια, ισάριθμους προσαρμοστικούς νόμους και με μια νέα δέσμη μέτρων στον ορίζοντα, περίπου 80.000 εργαζόμενοι και άνεργοι περιφέραμε στους δρόμους ένα ερώτημα: «και τώρα, τι;». Σε αυτό το ερώτημα πιστεύουμε ότι αντανακλάται τόσο η απουσία χιλιάδων ακόμα κακοπληρωμένων και απλήρωτων εργαζομένων και ανέργων, όσο και η  κάπως άνευρη παρουσία των πορευόμενων. Η αλήθεια είναι ότι οι αποσπασματικές 24ωρες απεργίες των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ δεν συμβάλουν στη διαμόρφωση αγωνιστικής διάθεσης. Αντίθετα λειαίνουν το έδαφος για την απογοήτευση (έστω και ασυνείδητα), προσιδιάζοντας  περισσότερο σε μια επίκληση για αυτόματη νεκρανάσταση του κοινωνικού κράτους.

"Γάλα στους αμμοβολιστές"

ΓΑΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΜΜΟΒΟΛΙΣΤΕΣ, 

ΣΚΑΤΑ ΣΤ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Από ανεξάρτητο blog στο διαδίκτυο (http://iltrovator.blogspot.gr/2012/09/blog-post_13.html), αλιεύσαμε το παρακάτω κείμενο το οποίο και αναπαράγουμε εδώ. Αυτό που μας κέντρισε το ενδιαφέρον δεν είναι απλά η περιγραφή που κάνει για την θέση των μεταναστών στην παραγωγική διαδικασία ούτε η μειοψηφική προσπάθεια, όπως περιγράφεται, κάποιων ντόπιων εργατών να σταθούν αλληλέγγυοι με τον «πάτο» του εργατικού δυναμικού. Αυτά, περίπου ίδια και απαράλλαχτα συμβαίνουν και σήμερα. Σήμερα που ο φασισμός βρήκε την ευκαιρία να σηκώσει κεφάλι εκμεταλλευόμενος την έλλειψη των κοινωνικών αντανακλαστικών αυτού του κοινωνικού κομματιού που ονομάζουμε εργατική τάξη.

Όλα αυτά είναι πολύ επίκαιρα... Αυτό όμως που περισσότερο από όλα αναδεικνύεται είναι η απόλυτη υποτίμηση συγκεκριμένων μορφών εργασίας τις οποίες η ευημερούσα ντόπια κοινωνία δεν τις αναλάμβανε και έτσι προσέφευγε στην εισαγωγή ξένων ζωών, την ίδια ώρα που τα ντόπια αφεντικά εκμεταλλεύονταν την απόλυτη εξαθλίωσή τους προκειμένου να μην τηρήσει καμιά αρχή ασφάλειας και υγιεινής που να προστατεύουν τους υποτιμημένους εργάτες. Και βέβαια το απόλυτο πρόσχημα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την κερδοφορία της εκάστοτε εταιρείας και την διασφάλιση των υπολοίπων θέσεων εργασίας...

Σήμερα που η υποτίμηση της εργασίας εν γένει έχει προχωρήσει καλύπτοντας όλα τα στρώματα της ντόπιας εργατικής τάξης, η εικόνα των αμμοβολιστών της παρακάτω μαρτυρίας μοιάζει, μέσα στην ακρότητά της, με εικόνα από το συλλογικό μας μέλλον. Η απόλυτη εξαθλίωση είναι αυτό που επιφυλάσσουν για όλους μας και το πρόσχημα γι’ αυτή συνδέεται με τους δείκτες του εργατικού κόστους, την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και την επιβίωση των επιχειρήσεων. Έτσι καταλήξαμε όλοι νούμερα σε μια εξίσωση που δεν βγαίνει και γι αυτό κάποιοι παράγοντές της πρέπει απλά να απαλειφτούν. Οι πρώτοι από αυτούς ήταν οι μετανάστες εργάτες και ακολουθούν οι υπόλοιποι.

Αυτοί μας είχαν δείξει τα δόντια τους από νωρίς. Απλά εμείς νομίζαμε πως μας χαμογελούν. Καιρός να αποδείξουμε πως δεν μας έχουν ξεδοντιάσει και να ακονίσουμε και τα δικά μας δόντια...

Πριν από λίγες ώρες  με φώναξε μια διαχειρίστρια πολυκατοικίας γιατί χάλασε η κλειδαριά της εξώπορτας τους.

«Κάποιος την χάλασε» μου είπε  αόριστα γιατί με ξέρει .

«Σίγουρα Πακιστανός» της είπα .

Χαμήλωσε τα μάτια.

Ντρέπεται ….μας ακούει και η κόρη της.

«Την κλειδαριά δεν την χάλασε κανείς  κυρία Τάντα… την έχετε τριάντα χρόνια ….ήταν η ώρα της»  συνεχίζω.

Φτιάχνω την κλειδαριά και θυμάμαι τους Πακιστανούς όταν δούλευα ηλεκτροσυγκολλητής στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά.

Ήταν οι πρώτοι που είχαν έρθει στην Ελλάδα.

ΚΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ...

Η «σχολική περίοδος» του Σεπτεμβρίου ήταν για χρόνια το στήριγμα των αφεντικών του κλάδου, τουλάχιστον των καταστημάτων λιανικής και των εκδοτικών επιχειρήσεων που σχετίζονται με την παραγωγή και διακίνηση εκπαιδευτικού υλικού. Καθόλου παράξενο λοιπόν το γεγονός ότι η ίδια περίοδος αποτελεί εφιάλτη για τους εργαζόμενους στο χώρο του «εκπαιδευτικού» και ξενόγλωσσου διδακτικού βιβλίου και των βιβλιοπωλείων, ανεξαρτήτως μεγέθους και περιοχής. Είναι άλλωστε η περίοδος που συναντιέται η δυστροπία των πελατών με την εισπρακτική λαχτάρα των αφεντικών. Σε απλή μετάφραση τα ωράρια εργασίας διευρύνονται και οι υπερωρίες είναι δεδομένες, όχι όμως και απαραίτητα αντίστοιχα πληρωμένες και σίγουρα όχι δηλωμένες, τουλάχιστον όχι στα συνοικιακά βιβλιοπωλεία. Η ένταση της εργασίας φυσικά ανεβαίνει κατακόρυφα για τους πωλητές των εκδοτικών οίκων από πιο πριν, σε όλα τα επίπεδα και τμήματα. Από τις αποθήκες και τις διανομές ως τις παραλαβές και την εξυπηρέτηση πελατών, όλοι τρέχουμε. 

Μία (ακόμα) ανάγνωση της τελευταίας κατασταλτικής επίθεσης

Από τη μέρα της επίσημης έναρξης της επιχείρησης «Ξένιος Ζευς», που αφορά τον εντοπισμό, τη σύλληψη και τη μεταφορά μεταναστών χωρίς άδεια παραμονής σε κέντρα κράτησης με σκοπό την απέλαση, τα μέσα ενημέρωσης μας «ενημερώνουν» καθημερινά για την εξέλιξή της. Εν μέσω εικόνων μαζικών προσαγωγών οι επιτελείς διαμηνύουν πως η επιχείρηση θα είναι διαρκής και μάλιστα θα επεκταθεί στις πόλεις της επαρχίας. Ένας διαρκής πόλεμος, παρακλάδι ενός ευρύτερου που διεξάγεται ανά την υφήλιο και μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: Ενώ γκρεμίζονται τα όποια προσχώματα στην ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων και εμπορικών προϊόντων, χτίζονται στιβαρά τείχη για να αποτρέπουν τη μετανάστευση της εργασίας από την καμένη γη που αφήνει πίσω της η καπιταλιστική λεηλασία. Οι στόχοι της επιχείρησης, όπως τους έθεσε ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης (αυτή είναι η δουλειά του) κ. Δένδιας είναι σαφείς: Οι μετανάστες που θα απελαθούν θα μεταφέρουν στις χώρες προέλευσης το μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί ευτυχή προορισμό, ενώ και οι Έλληνες πολίτες θα εμπεδώσουν την εικόνα της ευνομούμενης χώρας που δεν είναι «ξέφραγο αμπέλι». Είναι όμως μόνο αυτοί οι στόχοι;

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΓΗΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΜΑΝΩΛΑΔΑ ΗΛΕΙΑΣ

Τον Απρίλιο του 2008 οι μετανάστες εργάτες γης στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας κατέβηκαν σε απεργία. Με αυτήτους την κίνηση ξύπνησαν τους εφιάλτες κάθε λογής μικρού και μεγάλου αφεντικού. Με αποτέλεσμα να τιμωρηθούν για αυτό. Την ώρα της συγκέντρωσης οι ντόπιοι ιδιοκτήτες οργάνωσαν αντί-συγκέντρωση και οπλισμένοι με ξύλα και καραμπίνες επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους εργάτες και ξυλοκοπούσαν όποιον έβρισκαν. Τελικός απολογισμός τουλάχιστον τέσσερις εργάτες στο νοσοκομείο.

    Τον Μάιο του 2012 οι μετανάστες εργάτες γης στη Μανωλάδα Ηλείας σήκωσαν και πάλι κεφάλι. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν προετοιμασμένοι και απάντησαν στη βία που αντιμετωπίζουν

ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό

Την προηγούμενη Κυριακή κυκλοφόρησε ένα βίντεο, που μεταδόθηκε και αναδημοσιεύτηκε από όλα τα ΜΜΕ, με τη δημόσια εκτέλεση μιας γυναίκας στο Αφγανιστάν που κατηγορήθηκε για μοιχεία. Παντού μιλούσαν για αγριότητα, σοκ, βαναυσότητα, φρίκη και αηδία. Έβαλαν την πρόταση, απόδοση δικαιοσύνης, σε εισαγωγικά και τόνισαν τις επευφημίες των παρευρισκομένων δηλώνοντας παράλληλα την ανησυχία τους για την πρόοδο των δικαιωμάτων των γυναικών στην χώρα αυτή. Οι ίδιοι αυτοί πριν ένα μήνα, σε ένα κυνήγι μαγισσών, έψαχναν και πρόβαλαν τη δημόσια διαπόμπευση οροθετικών γυναικών (των περισσότερων τοξικοεξαρτημένων) που εκδίδονταν. Μιλώντας για υγειονομική βόμβα εξέφραζαν την αγανάκτησή τους γιατί δεν είχαν απομονωθεί νωρίτερα, αδιαφορώντας και αποσιωπώντας για την κτηνωδία της εμπορίας ανθρώπων, την καταναγκαστική πορνεία, το ρατσισμό και τη φτώχεια. Η υποκρισία, η βαρβαρότητα και ο κοινωνικός κανιβαλισμός είναι εδώ και πρέπει να αντισταθούμε.   

 αναδημοσιεύουμε από το blog του συλλόγου μεταφραστών-επιμελητών-διορθωτών http://www.smed.gr/2012/07/blog-post.html

Όταν Ακούς «Υγειονομική Βόμβα»

Ανθρώπινο Κρέας Μυρίζει

Απεργία στον κλάδο του επισιτισμού

Φύλλο 30

Και εγένετο... ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ.

Evan Steenson

  Η αποχώρηση των «μεγάλων» εκδοτικών οίκων από την    Π.Ο.Ε.Β., την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών Βιβλιοπωλών, που αποτελούσε το συλλογικό εργοδοτικό όργανο, και η συγκρότηση δικού τους συλλόγου, του ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ. (Ένωση Ελληνικού Βιβλίου), φαίνεται ότι εξυπηρετεί δύο επιδιώξεις: α) να αντλήσουν και να εκμεταλλευτούν αυτόνομα κονδύλια από το ΕΣΠΑ, εδραιώνοντας θέση ισχύος στην κλυδωνιζόμενη «μικροοικονομία» του κλάδου β) να μην υποχρεωθούν να εφαρμόσουν μια νέα κλαδική σύμβαση, ως μη μετέχοντες στην εργοδοτική ένωση που μέχρι πρότινος αναλάμβανε τη διαπραγμάτευση. Όπως βλέπουμε η οικονομία απελευθερώνεται - οι κρίσεις άλλωστε προσφέρουν ευκαιρίες όπως λένε οι υπέρμαχοι της ανταγωνιστικότητας- και τα ευχολόγια του υπουργείου για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων βρίσκουν τη θέση τους λίγο πιο κάτω από το υπογάστριο των αφεντικών. Την ίδια στιγμή εμείς καλούμαστε να αποφασίσουμε αν ο αγώνας δικαιώνεται με αυξημένα αριστερά ποσοστά.

Μοτοπορεία για την ανάκληση απόλυσης

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΑ ΓΚΟΥΛΑΓΚ

Η ανακωχή και η ηρεμία της προεκλογικής περιόδου κύλησε χωρίς σε τίποτα να θυμίζει την πραγματικότητα που όλοι ζούμε τα τελευταία 2,5 χρόνια. Δηλαδή την απόλυτη κατρακύλα του κατ’ ευφημισμό βιοτικού μας επιπέδου, την κατάλυση της δημοκρατικής αυταπάτης καθώς και την εν γένει διατάραξη της καθημερινότητας (οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής...). Για λίγο βρήκαμε τον τρόπο να επιπλεύσουμε στον βούρκο της κρίσης αφού τα ΜΜΕ στήριξαν τον προεκλογικό αγώνα των κομμάτων, εξοβελίζοντας τα προβλήματά μας προς τον Ιούνη.

Μόνο δύο απελπισμένοι που τίναξαν τα μυαλά τους στον αέρα προσπάθησαν εκκωφαντικά και θεαματικά να μας ταρακουνήσουν. Δύο συνάνθρωποι που σαν σύγχρονοι καμικάζι προσπάθησαν να γκρεμίσουν τα τείχη των συνειδήσεών μας. Και τα κατάφεραν για λίγο πριν τα ΜΜΕ καταφέρουν με τη σειρά τους να καταχωρήσουν τις περιπτώσεις τους στα στατιστικά στοιχεία των αυξημένων αυτοκτονιών, η Αριστερά να τις ενσωματώσει στον προεκλογικό αγώνα των πιο «κρίσιμων ιστορικά εκλογών μετά τον εμφύλιο» και χιλιάδες πολίτες να τις καταποντίσουν στα μεταμοντέρνα καφενεία του facebook.

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΣΙΚΑΓΟ: 1886 – 2012 ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Η φετινή συγκυρία της Εργατικής Πρωτομαγιάς θέλει την παγκόσμια εργατική τάξη, την τάξη των καταπιεσμένων και των «κολασμένων όλης της γης», να υποχωρεί διαρκώς απ’ όσα με αίμα είχε κατακτήσει από την απεργία της 1ης Μάη του 1886 στο Σικάγο –που την καθιέρωσε ως μέρα μνήμης των εργατικών αγώνων– μέχρι σήμερα.

Εμείς κρατάμε όλη τη γης μες στ’αργασμένα μπράτσα

και σκιάχτρα στέκουνται οι θεοί και αφέντη έχουνε φάτσα.

Γιάννης Ρίτσος, Επιτάφιος

Ιδιαίτερα στην ελληνική καπιταλιστική πραγματικότητα, ακόμα και το 8ωρο, ματωμένο αίτημα των απεργών του Σικάγο, θεωρείται παρελθούσα συνθήκη. Η ανεργία καλπάζει και στην πραγματικότητα ξεπερνάει το ¼ του εργατικού δυναμικού, ο επισφαλώς εργαζόμενος με τα ελαστικά ωράρια, την ανασφάλιστη εργασία και τη διαρκή απειλή της απόλυσης είναι η επικρατέστερη φιγούρα της εργατικής τάξης, και την ίδια στιγμή μισθοί, συντάξεις, επιδόματα και άδειες πετσοκόβονται με ταχείς ρυθμούς. Η ραγδαία αύξηση των αυτοκτονιών τα τελευταία 2 χρόνια, κυρίως λόγω οικονομικών δυσχερειών, έρχεται να επισφραγίσει τη ζοφερή εργασιακή πραγματικότητα που βιώνει το προλεταριάτο σήμερα.

Οι κόκκινοι βλαστοί της αντίστασης; Αγώνες κατά την ύφεση στο Ην. Βασίλειο

Η πρόσφατη υπερψήφιση του PSI και κυρίως οι νομοθετικές ρυθμίσεις που προηγήθηκαν, ως προϋπόθεση για την πραγματοποίηση της αναδιάρθρωσης του χρέους, είναι σίγουρο ότι δημιουργούν νέα αγωνιστικά πεδία στα οποία δύσκολα θα σταθούμε χωρίς να προβούμε σε αλλαγές στη νοοτροπία και τον τρόπο οργάνωσης των αντιστάσεων και διεξαγωγής των αγώνων. Όχι προς την πλευρά του ορθολογισμού και της ρεαλιστικής αποτίμησης, αλλά αντιθέτως βγάζοντας κατάμουτρα τη γλώσσα σε όσους προσπαθούν να στρέψουν προς αυτές τις κατευθύνσεις. Επειδή όμως προς το παρόν κάθε «12 Φλεβάρη» ακολουθείται από τη 13^η αλιεύσαμε μια κριτική επισκόπηση αγωνιστικών κινητοποιήσεων στο «νησί», το οποίο αποτέλεσε και πρωτοπόρο του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, σε μια προσπάθεια να συγκεντρώνουμε όσα περισσότερα εργαλεία μπορούμε στην προσπάθειά μας να σταματήσουμε το χρόνο…
αναδημοσίευση από:   http://www.rebelnet.gr/articles/view/the-red-shoots-of-resistance-recession-struggles-in-the-uk

 

Οι κόκκινοι βλαστοί της αντίστασης; Αγώνες κατά την ύφεση στο Ην. Βασίλειο

Μετάφραση από Aufheben: Οι κόκκινοι βλαστοί της αντίστασης; Αγώνες κατά την  ύφεση στο Ην. Βασίλειο.

Το άρθρο αυτό γράφτηκε το 2009 και εξετάζει αγώνες κλειδιά που έδωσαν εργαζόμενοι στο Ην. Βασίλειο κατά τη διάρκεια της ύφεσης, περιλαμβάνοντας την κατάληψη του Ford Visteon και τις άγριες απεργίες στα διυλιστήρια Lindsey.

Εισαγωγή:

Η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει όχι τόσο σε ένα κύμα, αλλά σίγουρα σε μια αναζωπύρωση των εργατικών αγώνων στο Ην. Βασίλειο. Άγριες απεργίες έχουν μεταδοθεί σε όλη τη χώρα, εργοστάσια έχουν καταληφθεί από απολυμένους εργαζόμενους και σχολεία από γονείς που διαμαρτύρονται για το κλείσιμό τους, ενώ επίσημες και μη απεργίες στα ταχυδρομεία έλαβαν μέρος σε όλη τη χώρα καθώς η αμφίβολη «νίκη» της συμφωνίας της εθνικής απεργίας του 2007 αρχίζει να τίθεται σε ισχύ. Στο Μπράιτον, το συμβούλιο κυνηγάει έναν από τους πιο μαχητικούς κλάδους της εργατικής τάξης, τους εργαζόμενους απορριμμάτων και οδοκαθαριστές της εταιρίας Cityclean – που έχουν μια ιστορία άγριων απεργιών και καταλήψεων[1]. Η απειλή του συμβουλίου να επιβάλει μειώσεις μισθών πάνω από 8.000£ κατά άτομο (από έναν ανώτατο μισθό κάτω των £20k)  έχει ήδη προκαλέσει διαδηλώσεις από τους εργαζόμενους της Cityclean με την υπόσχεση περαιτέρω ενεργειών εάν το συμβούλιο τα προωθήσει[2]. Είναι αυτοί οι κόκκινοι βλαστοί μιας αναγέννησης της μαχητικότητας της εργατικής τάξης; Ή οι τελευταίες ανάσες μιας τάξης ακόμη αποδυναμωμένης από την επίθεση του κεφαλαίου τη δεκαετία του ’80?

Αυτό το σύντομο άρθρο αναφέρεται στις απεργίες στο διυλιστήριο πετρελαίου στο Lindsey, τις καταλήψεις της Ford-Visteon και Vestas και τις καταλήψεις σχολείων από γονείς στη Γλασκόβη και στη Γέφυρα Λέβισαμ. Οι αγώνες αυτοί επιλέχθηκαν καθώς εγείρουν ενδιαφέροντα ερωτήματα, που χωρίς αμφιβολία παραμένουν επίκαιρα όσο η υπό συζήτηση οικονομική ανάκαμψη προσφέρει το σύνθημα για μια πληθώρα περαιτέρω περικοπών που σχεδιάζονται. Περιγράφοντας αυτές τις διαμάχες, παλιά θέματα θα έρθουν στην επιφάνεια: εθνικισμός vs διεθνισμός, συνδικάτα vs δράση εκτός συνδικάτων, μαζικές συνελεύσεις vs παρασκηνιακές συμφωνίες και ο ρόλος των αριστερών και των επαναστατών. Ωστόσο, υπάρχουν επίσης σχετικά νέες δυναμικές όπως η διασταύρωση περιβαλλοντικών αγώνων με ταξικούς αγώνες. Πώς εμφανίζονται αυτά στο φόντο της οικονομικής κρίσης?

Αυτοκόλλητα που κολλήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας

ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ...

Η επίθεση της καπιταλιστικής κυριαρχίας ακολουθεί πρωτόγνωρους -για τα ελλαδικά τουλάχιστον δεδομένα- ρυθμούς. Σαστισμένος ο κόσμος της εργασίας παρακολουθεί τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια του, χάνει τον ορίζοντά του και απομένει να προσπαθεί να φανταστεί τον εαυτό του πώς θα εξακολουθεί να ζει μέσα στις καινούργιες συνθήκες εξαθλίωσης που διαμορφώνονται γι’ αυτόν. Την ίδια ώρα η γερμανική καπιταλιστική μηχανή κουνά το δάχτυλο και απειλεί με εξαΰλωση όποιον διαφωνεί με το δικό της οικονομικό μοντέλο (πολλοί το λένε και ανάπτυξης), ένα μοντέλο το οποίο υπόσχεται δημοσιονομική σταθερότητα και κοινωνική ισορροπία. Διεκδικεί μάλιστα και δάφνες επιτυχίας αφού -όπως επαίρονται οι γερμανοί πολιτικοί- κατάφερε ήδη να αντιμετωπίσει μια πρώτη κρίση τη δεκαετία του '90. Μια μικρή γεύση για το πώς το κατάφερε αυτό και ποια στρώματα λεηλάτησε για να το καταφέρει δίνει ένας έλληνας εργάτης που ζει και εργάζεται εκεί. Και σίγουρα μοιάζει λίγο με το κουστούμι που ράβουν και για εμάς εδώ. Το αν αυτό θα είναι το κουστούμι της κηδείας μας ή της κυριακάτικης γιορτής μας, μόνο εμείς οι ίδιοι οι εργάτες θα μπορέσουμε να το καθορίσουμε...

 

ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ. ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΛΛΗΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ

 

Επιστολή που έστειλε στον  καθηγητή του Χριστόφορο Βερναρδάκη, ένας παλιός φοιτητής του, που σήμερα, μετά τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Εσσεξ στη Μεγ. Βρετανία, εργάζεται  σε εργοστάσιο της Γερμανίας. Ιδού η …ανταπόκριση του…

Φύλλο 29

Για τις 12 Φλεβάρη

Ελληνοπενθούντες και κοινωνικά ανησυχούντες τηλεμαϊντανοί και αρθρογράφοι να σιγοντάρουν έγκριτους/ες παρουσιαστές/τριες ειδήσεων και ενημερωτικών εκπομπών ή να γεμίζουν σελίδες εφημερίδων και περιοδικών, στην κοινή τους προσπάθεια να ερμηνεύσουν τα γεγονότα της 12^ης Φεβρουαρίου. Κάπως έτσι ξημέρωσε η επόμενη μέρα της ψήφισης του λεγόμενου και Μνημονίου νο 2 με τους συστημικούς ταγούς να απονοηματοδοτούν, να γενικεύουν, να αποπολιτικοποιούν και εν τέλει με το να συκοφαντούν και να καθυβρίζουν κοινωνικά υποκείμενα και πολιτικούς χώρους.

ΕΛΤΑ

.

ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ή αλλιώς “he who fucks nuns will later join the church”

Με μια λιτή και σπαραξικάρδια ανακοίνωση η παραπάνω εκδοτική εταιρεία ανακοίνωσε μέσω της εφημερίδας Ριζοσπάστης (28/01/12) πως κατέθεσε αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 99. Φυσικά το ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως, όπως αναγράφει η ανακοίνωση και γνωρίζουμε όλοι οι «σχετικοί», η εταιρεία «ανήκει» στην εργατική τάξη – αυτονόητο αφού κύριος μέτοχος είναι το ΚΚΕ – για το συμφέρον της οποίας εκδίδει από το 1978 την εφημερίδα του Κόμματος και του Λαού (εξυπακούεται). Για τον ίδιο λόγο, για τα εργατικά συμφέροντα δηλαδή, το κόμμα διαθέτει δικό του βιβλιοπωλείο (Σύγχρονη Εποχή) και ραδιοτηλεοπτικό σταθμό (90.2 αριστερά στα FM). Φήμες που θέλουν το κόμμα να μοιράζει κρατικό οξυγόνο τρεις μήνες το χρόνο στα μέλη του μόνο, δεν είναι απλά ανακριβείς αλλά και παράγωγα αστικής αντιδραστικής διανόησης. Αν σας φαίνεται οξύμωρη η εμπορική δραστηριότητα  αναλογιστείτε λίγο τα έξοδα επιμόρφωσης της εργατικής τάξης.

Οι Αγγλοσάξονες έχουν δύο παροιμίες που θα μπορούσαν να περιγράψουν τις κομματικές επιχειρήσεις.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΟΪΔΙΑ. ΑΜΕΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΩΝ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ

Τέλος Δεκεμβρίου 2008, δύο άντρες επιτίθενται σε μία γυναίκα, της ρίχνουν βιτριόλι και την αναγκάζουν να το καταπιεί. Το θύμα της επίθεσης έγινε γνωστό και «σύμβολο» ενός πολύμορφου αγώνα που κράτησε αρκετούς μήνες. Οι δράστες παραμένουν άγνωστοι, χαρακτηριστικό παράδειγμα της συνεργασίας κατασταλτικών μηχανισμών, «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης και αφεντικών. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, η γυναίκα που τρία χρόνια μετά εξακολουθεί να υφίσταται χειρουργικές επεμβάσεις, βίωσε τι σημαίνει ταξικός πόλεμος. Ο διαρκής και ανυποχώρητος αγώνας της ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, όχι μόνο της ίδιας αλλά όλων των καθαριστριών-καθαριστών, απέδειξε για άλλη μια φορά πως με τα αφεντικά βρισκόμασταν, βρισκόμαστε και θα βρισκόμαστε σε εχθρικά και διαρκώς αντιμαχόμενα στρατόπεδα.

Τρία χρόνια μετά μπορεί η εκμετάλλευση που υφίστανται οι καθαρίστριες να μην αποτελεί πλέον «μυστικό», παρόλα αυτά οι συνθήκες όχι μόνο δεν έχουν βελτιωθεί αλλά αντιθέτως έχουν χειροτερεύσει ακόμα περισσότερο.

Φάγε, πίε και ευφραίνου…

Έφτασε στα χέρια μας το παρακάτω κείμενο, άλλο ένα δείγμα εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ματαιοδοξίας 

Φάγε, πίε και ευφραίνου…
Οι εργαζόμενοι του υποκαταστήματος των εκδόσεων Ίνδικτος Θεσσαλονίκης, προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας, λόγω μη καταβολής 6 και πλέον μισθών. Η ταλαιπωρία-αργοπορία πληρωμών ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2009, αλλά τους τελευταίους 5 μήνες ο εκδότης των εκδόσεων Μανώλης Βελιτζανίδης, φαίνεται ότι θεώρησε την εργασία τους εθελοντική, καθώς όχι μόνο δεν κατέβαλε τους μισθούς τους, αλλά σε δίκαιο αίτημά τους για πληρωμή απαντούσε να μην τον απασχολούν με προβλήματά τους. Παράλληλα, προχώρησε σε πολυτελείς εκδόσεις 3 βιβλίων σε τυπογραφείο της Γερμανίας, που σύμφωνα με τον ίδιο, του στοίχισε πολύ παραπάνω από τους μισθούς που χρωστούσε στους εργαζομένους της εταιρίας του. Η ματαιοδοξία του μάλιστα φαίνεται γλαφυρότατα σε blog που διατηρεί, όπου κομπάζοντας  για το «εκδοτικό του επίτευγμα» (με την τεχνογνωσία των πανάκριβων τυπογραφείων της Γερμανίας), οι αφελείς που τον πλαισιώνουν τον χαρακτηρίζουν ως Θεό και μέγα ηγεμόνα. Οποία μωρία… «Ψυχή μου, αναπαύου, φάγε, πίε και ευφραίνου». Καημένε άφρων εκδότη της Ινδίκτου.

Κείμενο της επιτροπής γυναικών εργαζομένων στην 3Ε Εκτυπωτική

Συνάδελφοι συναδέλφισσες

Οι εργαζόμενες γυναίκες και οι γυναίκες των εργαζομένων της 3Ε εκτυπωτικής, καταγγέλλουμε σ’ όλους τους εργαζόμενους της περιοχής και σε όλη την εργατική τάξη την τυχοδιωκτική ενέργεια του, εργοδότη Αναστάσιου Γιαννακόπουλου, να πετάξει τους εργαζόμενους στο δρόμο με τις οικογένειες μας σε άθλια πλέον κατάσταση, αφού μας έχει απλήρωτους 5 έως 6 μήνες.

ΟΤΑΝ Ο ΟΑΕΔ ΔΕΝ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΕΡΓΟ ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

“Ο Οργανισμός Απασχολήσεως Εργατικού Δυναμικού (Ο.Α.Ε.Δ.) είναι το κύριο όργανο εφαρμογής της Κυβερνητικής Πολιτικής για την απασχόληση, ώστε να εξασφαλιστούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις ταχείας προσαρμογής της προσφοράς εργασίας προς τις απαιτήσεις της ζήτησης, σε αρμονία με το εκάστοτε Πρόγραμμα Οικονομικής Ανάπτυξης της Χώρας και τις συναφείς κατευθύνσεις και οδηγίες του Υπουργού Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας.”   από το site του ΟΑΕΔ.
   
Μια παράγραφος που τα λέει όλα.

Κάποιοι από εμάς βρεθήκαμε στην δυσάρεστη θέση να διαπιστώσουμε την σκληρή γραμμή του ΟΑΕΔ σε σχέση με την επιδότηση των ανέργων.