Δεν θα αναφέρουμε τι σημαίνει για
μας η Villa Amalias,
τόσο συλλογικά όσο και για τον καθένα μας. Θα αφήσουμε για λίγο το
κατηγορητήριο και τις προφανείς γελοιότητες που περιλαμβάνει, αν και δεν είναι
καθόλου ασήμαντο το γεγονός ότι με αυτό διώκονται οκτώ άτομα! Θα πούμε μόνο
λίγα λόγια για τη συγκυρία και ένα επιπλέον νόημα που ανιχνεύουμε σε αυτή την
επιθετική κίνηση των θεσμών, προσθέτοντας στο τέλος το κείμενο των συλληφθέντων
που παραθέτει εύγλωττα όσα λόγο χώρου παραλείπουμε.
Η επέμβαση της αστυνομίας στη Villa Amalias και η (προσωρινή)
εκκένωσή της δεν σηματοδοτεί αυτόματα το τέλος των καταλήψεων, ούτε καν της
συγκεκριμένης. Εντάσσεται όμως στο πλαίσιο της επέκτασης του δόγματος της
μηδενικής ανοχής στην εγκληματικότητα από τους μετανάστες, στους γηγενείς
«προβληματικούς» και εν δυνάμει υπονομευτές της κοινωνικής ειρήνης. Έχει
άλλωστε φανεί ιστορικά ότι τέτοιας βιαιότητας αναδιανομή εισοδήματος προς τα
πάνω και τόσο σφοδρή απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων δεν μπορούν να συμβούν
χωρίς την πειθώ (και τη μεγέθυνση του έργου)
των κατασταλτικών και των τιμωρητικών θεσμών. Αν όχι λόγω των
αντιστάσεων που θα ανακύψουν, τότε, οπωσδήποτε, λόγω της περιστολής των
πολιτικών ενσωμάτωσης. Η απόσυρση του κράτους από τον τομέα της πρόνοιας και η
άρση της στήριξης στη σταθερή εργασία οδηγούν στον αποκλεισμό εκατοντάδων
χιλιάδων από την «αγορά» εργασίας και στην αποστέρηση πόρων διαβίωσης. Το
στοίχημα πλέον είναι η πειθάρχηση αυτού του εν δυνάμει επικίνδυνου πληθυσμού με
τρόπο τέτοιο που να μην προκαλεί το περίφημο «περί δικαίου αίσθημα». Το θέμα
είναι τα αποτελέσματα της ταξικής διαστρωμάτωσης, που προσχηματικά θεωρούνταν
απόδειξη αδυναμιών προς βελτίωση των πολιτικών ενσωμάτωσης, να επιρρίπτονται
στους ώμους των φτωχότερων ως δείγμα της απροθυμίας τους να προσαρμοσθούν στον
ελαστικοποιημένο νέο κόσμο ή/και, με τον απαραίτητο κυνισμό που ταιριάζει
περισσότερο στην ελληνική περίπτωση, ως φυσικό παράγωγο της σκληρότητας της
ζωής. “Shit happens!”
που λένε και οι Βρετανοί.