Υπάρχει στην Αγγλία μια υπο-τάξη που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ευρώπη. Λευκή, ελάχιστα μορφωμένη, χωρίς κανένα μέσο για κοινωνική εξέλιξη, είναι ένα τέλειο παράδειγμα για τα αποτελέσματα του αγγλοσαξωνικού καπιταλισμού και του απάνθρωπου προγράμματός του. Η αγγλική διαστροφή είναι να κάνει αυτό το πληθυσμό περήφανο για τη μιζέρια του και την άγνοιά του. Η κατάσταση είναι απελπιστική. Έχω περισσότερες ελπίδες για τη νεολαία των banlieues μας.
Jean-Baptiste Clamence; Albert Camus’s ‘The Fall’, 1956.Κάποιος μου είπε σήμερα ότι υπάρχει κάτι περίεργο σ’ αυτή τη χώρα, με την έννοια ότι υπάρχει αυτή η υπο-τάξη που οι περισσότερες χώρες στην Ευρώπη έχουν αποφύγει. Του απάντησα για τα προβλήματα στα banlieuers στο Παρίσι πριν λίγα χρόνια, αλλά η θέση του ήταν σωστή. Σ’ αυτές τις χώρες που βγάζουν την αρρωστημένη εικόνα της εξέλιξης, της υψηλής κουζίνας, της κουλτούρας, των αξιών του πολιτισμού, το τσάι και το διανοουμενισμό και στις δύο, το άσεμνο υπόβαθρό τους εκρήγνυται για να φανερωθεί σε όλους.
Είναι κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί μια κουλτούρα Φριτσλ, από τον αυστριακό που κατάφερε να διατηρήσει μια ευχάριστη όψη στο σπίτι του στα προάστια, να συνομιλεί με τους γείτονές του, να πηγαίνει στη δουλειά, να μεγαλώνει τα παιδιά του, ενώ κατάφερνε να διατηρεί το τρομακτικό μυστικό στο υπόγειό του, την κρυμμένη αιμομικτική οικογένεια. Αυτή είναι η νεοφιλελεύθερη κοινωνία μας και αντικατοπτρίζεται από τους δημοσιογράφους του BBC που δείχνουν τα μοντέρνα καφέ με τα σπασμένα παράθυρα στο Enfield, μιλώντας μειλίχια και φλυαρώντας ακαταλαβίστικα.
Τι αποκαλύφθηκε τις τελευταίες ημέρες; Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι προφανώς δεν είναι το ίδιο με τις ταραχές της δεκαετίας του '80 στο Brixton ή το Broadwater Farm, ή ακόμα και το Notting Hill πίσω στο 58. Φαίνεται ότι η έναρξη των γεγονότων στο Τότεναμ μπορεί να πυροδοτήθηκαν από το θανάσιμο πυροβολισμό του Mark Duggan από την αστυνομία, αλλά αυτό προκάλεσε την έκρηξη σε κάτι πολύ περισσότερο από τα θέματα γύρω από την αστυνομία και τη φυλή. Μέσα σε λίγες ώρες, διαδηλωτές, κυρίως νέοι, και πολλοί μαύροι, αλλά και από όλες τις φυλές, έβαλαν φωτιά σε διάφορα σημεία στη High Street και έσπασαν και λεηλάτησαν τα μαγαζιά κατά μήκος του δρόμου. Οι «ηγέτες της κοινότητας», όπως προβλέπονταν, σύρθηκαν στην τηλεόραση. Ο David Lammy καταδικάζοντας συγκαταβατικά μετά τις ενοχλητικές και επίμονες ερωτήσεις, και η σεβάσμια Obunge, προσφέροντας ομοίως την συγκαταβατική της ανησυχία για την ανισότητα με την διακριτική της προσθήκη για το πόσο περιττή ήταν η βία.
Αλλά στην πραγματικότητα, η κατάσταση ήταν σαφώς έξω από τον έλεγχό τους σ’ αυτό το στάδιο. Δεν ήταν μια φυλετική εξέγερση ή ακόμα πολιτική. Αυτό που είναι καινούργιο σχετικά με αυτές τις ταραχές είναι ότι φαίνονται διεστραμμένα α-πολιτικές, και σχεδόν καθαρά οικονομικές. Δεν ήταν δηλαδή μέχρι τώρα εξεγέρσεις κατά της αστυνομίας, ως τέτοια, αλλά ενάντια σε γυαλιστερές γυάλινες βιτρίνες. Οι καταστροφές έγιναν κυρίως εναντίων επιχειρήσεων, καταστημάτων τηλεφωνίας, εισβάλλοντας στα McDonalds παίρνοντας burgers, καταλαμβάνοντας καταστήματα και μοιράζοντας ποτά. Η εικόνα στην τηλεόραση είναι οι πλιατσικολόγοι της Debenhams, οι οποίοι για μία και μισή ώρα είχαν την ελεύθερη λειτουργία του τόπου, κουβαλώντας οτιδήποτε μπορούσαν. Υπάρχει ένα υπερβατικό και καρναβαλικό αίσθημα επίσης, γιατί στόχος ήταν ένα μαγαζί γεμάτο φανταχτερά ρούχα; Οι τεράστιες πυρκαγιές που φώτισαν τον ορίζοντα της πόλης επίσης φαίνεται να προσθέτουν και όχι να παρεκκλίνουν από αυτό.
Έτσι αυτό που έχουμε είναι πραγματικά αυτό που η Teresa May αποκαλεί «ανόητη κτηνώδης βία» αλλά, φυσικά, αυτή η φράση είναι ήδη υποτιμημένη αφού έχει χρησιμοποιηθεί εναντίον του Uncut και για τους διαδηλωτές φοιτητές. Αλλά αυτή τη φορά η αριστερά παραπαίει επίσης προς αυτή την κατεύθυνση. Τώρα δεν είναι ανεπιφύλακτη η υποστήριξή της - η IWW έχει βγει και δήλωσε στο Facebook ότι δεν υποστηρίζουν τις επιθέσεις εναντίον «σπιτιών της εργατικής τάξης» στις φτωχές περιοχές - δεν θα πω ότι είναι λάθος αυτή η εκτίμηση, αυτό είναι πολιτικά σωστό, αλλά πρέπει επίσης να εξεταστεί το πώς αυτό ταιριάζει με την παρουσίαση από τα μέσα ενημέρωσης και τη κυβέρνηση της εξέγερσης ως τρομοκρατική καταστροφή χάρη της καταστροφής. Η Κοινότητά του στο Twitter απεικονίζει αυτή την ένταση καλύτερα, ρωτώντας πώς θα «ισορροπήσουμε το δικαίωμα και τη νομιμότητα των ταραχών» κατά της νομιμότητας των ανθρώπων που φοβούνται από τα «ανόητα πράγματα».
Αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό άσχετη ερώτηση, καθώς ακόμα και αν έχει σημασία πώς "εμείς", το μικρό περιβάλλον της ριζοσπαστικής αριστεράς, επιλέξουμε να την ισορροπήσουμε, ή τι σκεφτόμαστε γι 'αυτό, είμαστε άσχετοι, η απόφασή μας είναι άνευ σημασίας, καθώς και κάθε απόπειρα να περάσουμε ηθική κρίση μεταξύ των διαφόρων ειδών της βίας είναι μια προδοσία της επαναστατικής αρχής. Δεν είναι επαναστατικός τρόπος σκέψης γιατί δεν καταφέρνει να δει την κοινωνία και τη βία μέσα σ’ αυτή ως ένα σύνολο. Αυτό που συμβαίνει συμβαίνει και είναι αποτέλεσμα δυνάμεων που είναι καθήκον μας να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε. Και εδώ νομίζω ότι η αναλογία Φριτσλ είναι η σωστή, γιατί αυτό που έχουμε είναι μια νέα διαλεκτική μεταξύ του νεο-φιλελεύθερου καθεστώτος του καταναλωτισμού από τη μια, και της λαφυραγώγησης, αυτό που κάποιος ονομάζει «αποτυχόντες καταναλωτές» οι οποίοι δεν βλέπουν πια την ανάγκη να βάλουν τις απαιτήσεις τους με πολιτικούς όρους, αλλά απλά να πάρουν ό,τι θέλουν.
Και αυτό είναι σοβαρό, χωρίς να τους δυσφημίσει και είναι, ίσως, ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να συμβεί, πώς όλοι αυτοί οι νέοι που έχουν απομείνει στο περιθώριο της κοινωνίας μας μπορούν να συνεργασθούν μαζί και να αντισταθούν. Αυτή είναι η έκφρασή τους, το κράτος θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να την καταστείλει, αλλά γνωρίζουμε με ακρίβεια ότι δεν θα πάει μακριά, όσο εντείνει τη λιτότητα αυτής της κοινωνίας. Η κατάσταση γίνεται κούφια από τις απαιτήσεις του χρηματιστικού καπιταλισμού και όλες οι κουβέντες για την επιστροφή στην σοσιαλδημοκρατία είναι μια πλάνη και ένα όνειρο.
Πρέπει να παραμείνουμε πιστοί σε αυτή την κρίση. Πρέπει να στηρίξουμε την έκρηξη του ανήκουστου και ανείπωτου στην κοινωνία μας. Είναι ολοφάνερο ότι οι αγορές συντρίβονται σε όλο τον κόσμο, και την ίδια στιγμή, αυτή η ιστορία επισκιάζεται από τη βία από τα κάτω. Αυτές είναι οι καλύτερες προϋποθέσεις που θα μπορούσαμε ποτέ να ελπίζουμε, αλλά τώρα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι οι υπερβολές αυτής ή της άλλης δράσης, είναι ότι οι εξεγερμένοι δεν είναι απλά αρκετά ριζοσπαστικοί. Πρέπει να τους ριζοσπαστικοποιήσουμε περαιτέρω, πρέπει να τους πολιτικοποιήσουμε και να τους στρέψουμε στους πραγματικούς στόχους της αλλοτρίωσης και της φτώχειας μας - όχι τα σπίτια της εργατικής τάξης, αλλά ενάντια στο ασταθές καπιταλιστικό καθεστώς. Πρέπει να υποστηρίξουμε το θυμό, αλλά να κάνουμε το θυμό πολιτικό, και έτσι να το μετατρέψουμε σε κάτι πραγματικά ισχυρό και επικίνδυνο - μια επαναστατική στιγμή και όχι μια ταραχή.
για τη μετάφραση:βφ
Για εγκυκλοπαιδικούς λόγους παραθέτουμε το λινκ του "ελκυστικότατου" ιστότοπου κατάδοσης-μοντέρνας ρουφιανιάς που δημιούργησε το Βρετανικό κράτος με σκοπό τη σύλληψη εξεγερμένων...
londonrioters.co.uk/identify/
