Σελίδα 26

Δουλειά μέχρι θανάτου...

  Η εργασία έγινε μονόδρομος για την επιβίωση, διαχωρίστηκε από την καθημερινή ζωή, από την στιγμή που ο  καπιταλισμός έδεσε τον εργάτη στις  αλυσίδες του, αναγκάζοντας τον να παράγει για λογαριασμό του κεφαλαίου. Μεγαλώνουμε ακούγοντας συνεχώς  :  η εργασία είναι κοινωνική πρόοδος, προκοπή, υγεία, εκδήλωση των ικανοτήτων, εξέλιξη, πραγμάτωση του εαυτού και εξύψωση του «είναι»...και όχι  καταναγκασμός, μισθωτή σκλαβιά και θάνατος… Άν καταφέρουμε να επιστρέψουμε «σώοι και αβλαβείς» στο σπίτι (βλέπε εργατικά ατυχήματα), αν δεν πεθάνουμε από καρδιά από τη σωματική και ψυχολογική εξάντληση υπό την πίεση των αφεντικών, (βλέπε βιολογικός θάνατος), αν το άγχος για τη σύνταξη μας επιτρέψει να ζούμε μέχρι να πάρουμε τη σύνταξη τότε, ναι, είμαστε τυχεροί.. Θα συνεχίζουμε να ζούμε, όντας στην ανασφάλεια για το αν θα πάρουμε σύνταξη, έχοντας όμως αποκομίσει ένα σάπιο σώμα, με ανάπηρο μυαλό και βέβαια όλα τα παραπάνω μετάλλια της παραγωγικής εργασίας, για να μας υπενθυμίζουν ότι πεθαίνουμε δουλεύοντας...

Κάποιοι άλλοι δεν θα είναι τυχεροί… Θα πεθάνουν στις σκαλωσιές κάποιου μαύρου και ανασφάλιστου μεροκάματου, σε κάποιο μεσαιωνικό φέουδο τύπου Μανωλάδας ή στις αποθήκες κάποιου λουσάτου κεντρικού βιβλιοπωλείου.

Στις 5/1/2011 στην αποθήκη του Ελευθερουδάκη πέθανε συνάδελφος από καρδιακό επεισόδιο.

Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι,έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι

Ανα δημοσιεύουμε το κείμενο των  ίδιων των 300 μεταναστών οι οποίοι ξεκίνησαν μαζική απεργία πείνας στη Νομική Σχολή:

Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ

Αυτές τις μέρες που τα ράφια των μαγαζιών στο χώρο του βιβλίου είναι φορτωμένα με αμέτρητους νέους αλλά και παλαιότερους τίτλους χαρακτηρίζοντας τους ως «τα καλύτερα δώρα που μπορεί να χαρίσει κανείς» (ή – σύμφωνα με την καμπάνια των αφεντικών - τα «φθηνότερα ακριβά δώρα»), τα αφεντικά στην πιάτσα γνωρίζουν πολύ καλά τις δυσμενείς συνέπειες μιας κρίσης που επελαύνει. Οι εικόνες των ορδών καταναλωτών με τις γεμάτες τσέπες προς τέρψη κάθε βαθύτατα χριστιανικής επιθυμίας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αναδιάρθρωση λοιπόν, όχι όμως στην κατεύθυνση της μείωσης των μεγάλων μισθών των υψηλά αμειβόμενων «συναδέλφων» μας στα ανώτερα κλιμάκια, ούτε καν ως προς μια υποτυπώδη αναπροσαρμογή των κερδών των επιχειρήσεων με γνώμονα το βαρύ οικονομικό κλίμα. Το τίμημα καλούμαστε να πληρώσουμε όλοι εμείς, οι παθητικοί ακροατές στα περιβόητα meeting τους, οι δύστυχοι δέκτες τηλεοπτικών ανακοινώσεων ως προς το μέχρι πότε θα δουλέψουμε μέχρι το πότε θα πεθάνουμε, τα θύματα μιας κρίσης όπου κανείς από τους πάνω όχι μόνο δεν λογοδοτεί για τίποτα αλλά απαιτεί από τους κάτω να χρεωθούν τα πάντα.