Από τις 25 Γενάρη μέχρι και τις 12 Φλεβάρη, οπότε και επισημοποιήθηκε η αποχώρηση του Μουμπάρακ, ο λαός της Αιγύπτου ήταν συνέχεια στο δρόμο, αψηφώντας τις 300 σχεδόν δολοφονίες πολιτών που δεν κατάφεραν να τρομοκρατήσουν τους διαδηλωτές. Η εξέγερση συνέχισε να μαίνεται επί μέρες, σκορπώντας τον τρόμο και στη Δύση η οποία φοβόταν τη γενικότερη αποσταθεροποίηση της περιοχής. Και βέβαια στην εποχή της κρίσης, μια γενικευμένη ταραχή δεν θα ήταν και ό,τι καλύτερο και τους κάθε λογής εξουσιαστές.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στην Υεμένη κλιμακώνονται οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις ενώ και στην Τεχεράνη χιλιάδες διαδηλωτές με το σύνθημα "θάνατος στον δικτάτορα" δέχονται την καταστολή της καθεστωτικής αστυνομίας. Η ανησυχούσα Ευρώπη δεν μπορεί παρά να εύχεται την κατάπαυση των εξεγέρσεων αφού και η ίδια γνωρίζει πως αποτελεί μια πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί θεαματικά και μεγαλοπρεπώς...
Η αποτίμηση της όλης πραγματικότητας δεν χωράει σε ένα σύντομο σημείωμα ενός blog. Ωστόσο αναφερόμενοι στην Αιγυπτιακή εξέγερση δεν γίνεται να προσπεράσουμε μια πάρα πολύ ενοχλητική λεπτομέρεια. Μετά την πτώση της δικτατορίας, εγγυητής της επερχόμενης «ελευθερίας» στέφεται, με την ευλογία της Δύσης βεβαίως, ο στρατός, ο φύση και θέση πιο καταπιεστικός και αντιδραστικός θεσμός ο οποίος αναλαμβάνει την διαδικασία της επανόδου στην κανονικότητα.
Την ίδια ώρα οι αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις μετατρέπονται σιγά-σιγά σε απεργίες και διεκδικητικούς αγώνες για καλύτερους μισθούς και εργασιακές συνθήκες. Και επίσης την ίδια ώρα που η στρατιωτική αστυνομία «καθαρίζει» την πλατεία Ταχρίρ από τους τελευταίους διαδηλωτές, οι κανονικοί μπάτσοι κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις προσπαθώντας να επαναδιαπραγματευτούν την κοινωνική τους ύπαρξη μετά τον κατασταλτικό ρόλο που έπαιξαν τις πρώτες μέρες των συγκρούσεων.
Εικόνες σύγχυσης από μια εξέγερση η οποία ακόμα συνεχίζεται και αναζητά την ταυτότητά της...
