Η εργασία έγινε μονόδρομος για την επιβίωση, διαχωρίστηκε από την καθημερινή ζωή, από την στιγμή που ο καπιταλισμός έδεσε τον εργάτη στις αλυσίδες του, αναγκάζοντας τον να παράγει για λογαριασμό του κεφαλαίου. Μεγαλώνουμε ακούγοντας συνεχώς : η εργασία είναι κοινωνική πρόοδος, προκοπή, υγεία, εκδήλωση των ικανοτήτων, εξέλιξη, πραγμάτωση του εαυτού και εξύψωση του «είναι»...και όχι καταναγκασμός, μισθωτή σκλαβιά και θάνατος… Άν καταφέρουμε να επιστρέψουμε «σώοι και αβλαβείς» στο σπίτι (βλέπε εργατικά ατυχήματα), αν δεν πεθάνουμε από καρδιά από τη σωματική και ψυχολογική εξάντληση υπό την πίεση των αφεντικών, (βλέπε βιολογικός θάνατος), αν το άγχος για τη σύνταξη μας επιτρέψει να ζούμε μέχρι να πάρουμε τη σύνταξη τότε, ναι, είμαστε τυχεροί.. Θα συνεχίζουμε να ζούμε, όντας στην ανασφάλεια για το αν θα πάρουμε σύνταξη, έχοντας όμως αποκομίσει ένα σάπιο σώμα, με ανάπηρο μυαλό και βέβαια όλα τα παραπάνω μετάλλια της παραγωγικής εργασίας, για να μας υπενθυμίζουν ότι πεθαίνουμε δουλεύοντας...
Κάποιοι άλλοι δεν θα είναι τυχεροί… Θα πεθάνουν στις σκαλωσιές κάποιου μαύρου και ανασφάλιστου μεροκάματου, σε κάποιο μεσαιωνικό φέουδο τύπου Μανωλάδας ή στις αποθήκες κάποιου λουσάτου κεντρικού βιβλιοπωλείου.
Στις 5/1/2011 στην αποθήκη του Ελευθερουδάκη πέθανε συνάδελφος από καρδιακό επεισόδιο.
