ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ

Αυτές τις μέρες που τα ράφια των μαγαζιών στο χώρο του βιβλίου είναι φορτωμένα με αμέτρητους νέους αλλά και παλαιότερους τίτλους χαρακτηρίζοντας τους ως «τα καλύτερα δώρα που μπορεί να χαρίσει κανείς» (ή – σύμφωνα με την καμπάνια των αφεντικών - τα «φθηνότερα ακριβά δώρα»), τα αφεντικά στην πιάτσα γνωρίζουν πολύ καλά τις δυσμενείς συνέπειες μιας κρίσης που επελαύνει. Οι εικόνες των ορδών καταναλωτών με τις γεμάτες τσέπες προς τέρψη κάθε βαθύτατα χριστιανικής επιθυμίας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αναδιάρθρωση λοιπόν, όχι όμως στην κατεύθυνση της μείωσης των μεγάλων μισθών των υψηλά αμειβόμενων «συναδέλφων» μας στα ανώτερα κλιμάκια, ούτε καν ως προς μια υποτυπώδη αναπροσαρμογή των κερδών των επιχειρήσεων με γνώμονα το βαρύ οικονομικό κλίμα. Το τίμημα καλούμαστε να πληρώσουμε όλοι εμείς, οι παθητικοί ακροατές στα περιβόητα meeting τους, οι δύστυχοι δέκτες τηλεοπτικών ανακοινώσεων ως προς το μέχρι πότε θα δουλέψουμε μέχρι το πότε θα πεθάνουμε, τα θύματα μιας κρίσης όπου κανείς από τους πάνω όχι μόνο δεν λογοδοτεί για τίποτα αλλά απαιτεί από τους κάτω να χρεωθούν τα πάντα.

Η λίστα των απολύσεων που έχουν καταγραφεί τις τελευταίες εβδομάδες στους εκδοτικούς οίκους ολοένα και μακραίνει. Ενημερωτικά αναφέρουμε τα ονόματα της Ωκεανίδας, των εκδόσεων Παπαδόπουλου, της Αρμονίας (των λεξικών Τεγόπουλου), του Μεταίχμιου, του Καλέντη, της Εστίας, του Τόπου-Μοτίβο, του Δίπτυχου και της Διόπτρας. Επίσης συχνό φαινόμενο πλέον αποτελεί η καθυστέρηση της καταβολής του κατά τα άλλα παγιωμένου νομικά χριστουγεννιάτικου δώρου. Ο κατάλογος των κυνικών απαντήσεων στις ακόμα πιο κυνικές ερωτήσεις που θέτουν οι κυρίαρχοι ολοένα και υπερβαίνει πλέον τους ορισμούς του εργάσιμου ή άνεργου χρόνου, του χρόνου που θα υπό-απασχολούμαστε ή θα υπέρ-απασχολούμαστε , που εν τέλει θα τους χαρίζουμε μέχρι να μην έχει η ίδια μας η ζωή καμία αξία, ούτε καν ως αγώνας δρόμου στο βωμό της φυσικής επιβίωσης μας.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η μακρά σειρά των απολύσεων συμβαίνει στους εκδοτικούς οίκους την εποχή που τα λουριά αρχίζουν να σφίγγουν και η κάνουλα των κρατικών επιχορηγήσεων έχει για τα καλά στερέψει. Σε αυτό το επίπεδο δοκιμάζονται οι αλλαγές που θα επκταθούν ως φυσικό επακόλουθο στα βιβλιοπωλεία, από τα μεγάλα του κέντρου και των εμπορικών πολυχώρων μέχρι τα μικρομεσαία συνοικιακά. Ήδη η έννοια της εποχιακής πρόσληψης πωλητή έχει αποκτήσει μουσειακό χαρακτήρα, ενώ ανοιχτά δηλώνεται ότι αυτές οι γιορτές αποτελούν στοίχημα επιβίωσης ή αλλιώς το τελευταίο μετέωρο βήμα για αρκετά μικρά και μεγάλα αφεντικά του «αμέμπτου ηθικής» χώρου του βιβλίου.

Ας μην έχουμε λοιπόν την παραμικρή ψευδαίσθηση για τις καλογυαλισμένες βιτρίνες που μας περιβάλλουν και μαζί οριοθετούν τον χώρο που εμείς οι εργάτες καλούμαστε να καταθέσουμε μέρη του εαυτού μας.

Τα θρύψαλλα των βιτρίνων αυτών ας μην αποτελούν τα κομμάτια μιας μοίρας υπάκουης σε εντολές, διατάγματα και μνημόνια αλλά τα κομμάτια μιας οργής η οποία συνεχώς βαθαίνει και μιας ταξικής και κοινωνικής συνείδησης που διαχέεται μέσα και έξω από τους χώρους της δουλειάς.