για τα "ελληνικά γράμματα"

Από αλλού το περιμέναμε και από, αλλού μας ήρθε. Όλοι λέγαμε πως από Σεπτέμβρη θ’ αρχίσουν τα κανόνια να βαράνε, όπως –πιστεύαμε – θα αρχίζανε και οι αγώνες (βλ. προηγούμενη ανάρτηση). Υπήρχαν διάφοροι υποψήφιοι για να βαρέσουν διάλυση (κυρίως οι αλυσίδες, κυκλοφορεί έντονα στο χωριό του βιβλίου σαν κοινό μυστικό) αλλά τελικά η έκπληξη έγινε από τα «Ελληνικά Γράμματα». Και λέμε έκπληξη γιατί παρά την απόφαση που πάρθηκε για πάγωμα της παραγωγής τον Ιούλη, δεν περίμενε κανείς κάτι τέτοιο και μάλιστα τόσο αιφνιδιαστικά. Λίγο ο Δ.Ο.Λ. που είναι από πίσω, λίγο η ιστορικότητα του οίκου έδιναν την αίσθηση πως κάτι καλύτερο θα γίνει.


Δεν θα μιλήσουμε για την κρίση ή για την διαδικασία συγκεντροποίησης του καπιταλισμού η οποία αφήνει πίσω της λεηλατημένους εργαζόμενους. Αυτά ανήκουν στη σφαίρα του αυτονόητου. Αυτό που έχει αξία να παρακολουθήσουμε είναι οι απαντήσεις που αρθρώνονται από τη μεριά των ίδιων των λεηλατημένων.

Στα «Ελληνικά Γράμματα», τη μόνη επιχείρηση στο χώρο του βιβλίου που διαθέτει επιχειρησιακό σωματείο, την αρχική παγωμάρα που –λογικά –συνόδευε την είδηση, διαδέχτηκε μια διαδικασία κινητοποίησης με έντονα συνελευσιακό και οριζόντιο χαρακτήρα. Οι εργαζόμενοι βρέθηκαν όλοι μαζί (ή σχεδόν όλοι) και με όρους αλληλεγγύης και ισοτιμίας προσπαθούν να χειριστούν μια κατάσταση που, ούτως ή άλλως, τους ξεπερνά κατά πολύ μεγάλο βαθμό. Ήδη οι πρώτες αντιδράσεις έχουν αρθρωθεί, το θέμα γνωστοποιείται καθημερινά όλο και περισσότερο και οι ίδιοι κατανοούν όλο και πιο έντονα την πραγματική ανάγκη να διαχειριστούν οι ίδιοι τις ζωές τους, χωρίς δοτούς σωτήρες. Πολλοί είναι και οι συνάδελφοι που συμπαραστέκονται, ίσως κιόλας επειδή πλέον η αυταπάτη της ατομικής επιβίωσης αρχίζει και διαρρηγνύεται. Ο καθένας βλέπει πολύ εύκολα τον εαυτό του στην θέση των συγκεκριμένων συναδέλφων τους.

Κάπου εδώ όμως αρχίζουν και οι αντιφάσεις ενός αγώνα ο οποίος προσπαθεί να διαμορφώσει τα χαρακτηριστικά του και τις διεκδικήσεις του από το μηδέν. Χαρακτηριστικό του προαναφερθέντος είναι πως δημιουργήθηκε μια συνέλευση που, έστω και άρρητα, αποκηρύσσει κάθε πολιτική ταμπέλα. Και αυτό θα ήταν καλοδεχούμενο αν γινόταν προκειμένου να αποφευχθούν τα καπελώματα. Φαίνεται όμως πως δεν αντιμετωπίζεται ως προβληματική η θεσμική διαμεσολάβηση που τα κόμματα σπεύδουν να προσφέρουν (βλ. ερωτήσεις στη βουλή από Κ.Κ.Ε. και Συνασπισμό).Ένα ακόμα ζήτημα έχει να κάνει με τη συμμετοχή στις διαδικασίες ανθρώπων που μέχρι πρότινος χειρίζονταν –λόγω θέσης –την τύχη της εργασιακής ύπαρξης (ή μη) των υπολοίπων εργαζομένων και οι οποίοι εκφράζανε τη θέση της διοίκησης. Ο «συναδελφικός» τους ρόλος ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε και απ’ ό,τι φαίνεται δεν πρόκειται να ξεκαθαριστεί ποτέ.

Δεν θα μείνουμε άλλο σε αυτά τα θέματα , όχι γιατί δεν είναι σημαντικά αλλά επειδή δεν θέλουμε να είμαστε οι «κακόπιστοι» της ιστορίας. Το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι σε οριζόντια και ισότιμη βάση, θέτοντας μάλιστα προτεραιότητα στην αξιολόγηση των αναγκών που προκύπτουν για τον καθένα ξεχωριστά, είναι μια καλή αρχή. Θα σταθούμε όμως σε γενικότερα σημεία της υπάρχουσας συνθήκης στην οποία όλοι ζούμε.

Σαν πρώτο σχόλιο να αναφέρουμε μόνο πως είναι πολύ λογικό να θέτουν ως πρώτο ζήτημα την απαξίωση της επιβίωσής τους, πράγμα που τους φέρνει στη θέση να απαιτούν την διασφάλιση των θέσεων εργασίας τους. Είναι όμως επίσης γνωστό πως ο Δ.Ο.Λ. ετοιμάζει και άλλες απολύσεις για τις οποίες μάλιστα αξιώνει από την (ούτως ή άλλως) ξεπουλημένη Ε.Σ.Η.Ε.Α. να κάνει την πάπια. Κάτι τέτοιο κάνει την διεκδίκησή τους να αποκτά έναν ουτοπικό χαρακτήρα. «Μεγαλύτερο και από το αίτημα της κατάληψης και της αυτοδιαχείρισης;» μπορεί να ρωτήσουν κάποιοι, ίσως και κακοπροαίρετα…

Ίσως και από αυτό! Είναι πάντως σίγουρο πως έχουμε ήδη μπει σε μια περίοδο που η απαξίωση της εργασίας και των εργαζόμενων επακόλουθα, είναι δεδομένη. Αυτή τη στιγμή το μόνο που φαίνεται πως μετράει είναι οι χρηματοπιστωτικοί δείκτες έστω και αν αυτό σημαίνει την εξαθλίωση του συντριπτικού ποσοστού του πληθυσμού. Και όσο και αν βοηθά η συγκυρία (βλ. κρίση) να υπάρχει αυτή η αύξηση της επιθετικότητας του καπιταλισμού, εμείς ποτέ δεν ξεχάσαμε πως ταυτόχρονα αποτελεί φυσική κίνησή του να εξαθλιώνει αυτούς που παράγουν την υπεραξία από την οποία τρέφεται.

Αυτή λοιπόν η συγκυρία που ζούμε είναι η καταλληλότερη για να ξανασυζητήσουμε τα ζητήματα της αυτενέργειας και της αυτοδιαχείρισης. Ούτως ή άλλως το μόνο που έχουμε πλέον να αντιμετωπίσουμε η καθημερινά εντεινόμενη εξαθλίωσή μας. Τα ζητήματα επί της ουσίας έχουν ήδη τεθεί από τους κυρίαρχους. Σε μας εναπόκειται το να τα ξεπεράσουμε…



ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ
«ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤA»



το ιστολόγιο των εργαζομένων στα "ελληνικά γράμματα":
ellgrergazomenoi.wordpress.com