Από Σεπτέμβρη θα δείτε.....

Αυτό ακουγόταν κατά κόρον από διαδηλωτές που απευθύνονταν στους μπάτσους, στην αυλαία των φετινών κινητοποιήσεων, δηλ. την απεργία που κήρυξε η Γ.Σ.Ε.Ε. για την αμέσως επόμενη μέρα της ψήφισης του νέου ασφαλιστικού νόμου (πλέον). Μεγάλη σύμπτωση για να γίνει εύκολα πιστευτή.


Τι σημαίνει όμως αυτό το από Σεπτέμβρη θα δείτε; Κατ’ αρχήν σημαίνει την αναβολή της αντίστασης και των απαντήσεων εκ μέρους των εργαζομένων στην ολομέτωπη επίθεση αφεντικών και κράτους. Αναβολή-απότοκο δύο (και κάτι) medioκρατούμενων δεκαετιών «βολέματος» και «ασφάλειας». Αναβολή-απότοκο της γενικευμένης απογοήτευσης από τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες. Αναβολή-απότοκο της υποχώρησης των αγώνων του πολυθρύλητου κόσμου της δουλειάς. Αναβολή-απότοκο του γεγονότος ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού βλέπει τις φετεινές διακοπές ως τις τελευταίες που θα κάνει. Από του χρόνου φαίνεται πως οι επιλογές μας θα είναι οι εξής δύο: Ή Αθήνα (στην καλή περίπτωση) ή με το χαρτόκουτο του άστεγου στο συντριβάνι της Ομόνοιας (το οποίο ως γνωστόν δεν υπάρχει πλέον)! Και είναι αυτή η γενικευμένη συνθήκη που οδηγεί και τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια στο να μιλάνε για τον Σεπτέμβρη.


Για να σοβαρευτούμε όμως, σε δεύτερο επίπεδο σημαίνει πως από το φθινόπωρο που έρχεται θα ζούμε σε μια άλλη πραγματικότητα. Με το ασφαλιστικό να έχει περάσει από την έγκριση των αντιπροσώπων του λαού (sic) και με τα περισσότερα μέτρα που ρυθμίζουν τις εργασιακές σχέσεις εκ νέου (ξανά sic) να έχουν επίσης ψηφιστεί, η ζωή όλων μας αλλάζει με πραγματικούς όρους προς το χειρότερο. Την ίδια ώρα οι απολύσεις θα αυξάνονται, η πίεση στους εργασιακούς χώρους θα μεγαλώνει και η απελπισία θα αθροίζεται…

Αυτή ακριβώς η απελπισία συντελεί στη δημιουργία ενός ρήγματος στον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Οι αυταπάτες του ευδαιμονισμού και της ευμάρειας που τόσα χρόνια όλοι τρέφαμε σαν αποχαυνωμένοι, τώρα ξεθωριάζουν και αντικαθίστανται από την απόγνωση και τη σκληρότητα της πάλης για την επιβίωση. Και εδώ είναι το σημείο στο οποίο καλούμαστε να επαναδιαπραγματευτούμε τις ζωές μας και τις υπάρξεις μας ως κοινωνικά υποκείμενα. Σε αυτή ακριβώς τη στιγμή οι έννοιες της συλλογικοποίησης, της αυτοοργάνωσης, της κοινότητας και της αντίστασης αποκτούν μια πραγματική υπόσταση. Παύουν να είναι γενικά μια θεωρία, ένας ηθικός κώδικας, άλλη μια κουλτούρα ζωής και κατεβαίνουν από τον «αφαιρετικό κόσμο των ιδεών», εγκατεστημένες στην καθημερινότητά μας αποκτώντας την «ιδιότητα» των απαραίτητων όρων επιβίωσης ενός όντος.
Αυτό είναι, απ’ ό,τι φαίνεται και το στοίχημα της περιόδου που ακολουθεί. Δεν χρειάζεται να πλατειάσουμε περισσότερο. Άλλωστε, από Σεπτέμβρη θα δείτε…

Και όπως έλεγαν κάποιοι/ες, κάπου, κάποτε,
Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΥΣ