Δεν χρειάζεται να κάνουμε ιδιαίτερους προλόγους για το τι ήταν η 5η Μάη. Όλοι γνωρίζουν πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη απεργία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα και όλοι σχεδόν, ακόμα και αν δεν κατέβηκαν στη διαδήλωση, άθροισαν την οργή τους αλλά και την απόγνωσή τους στο Σύνταγμα, έξω από το κτίριο της Βουλής. Δυστυχώς όμως ο τραγικός θάνατος 3 εργαζομένων στην τράπεζα Marfin , ήρθε για να επικαλύψει με ένα πέπλο θλίψης και συντριβής τη μεγαλύτερη συγκρουσιακή διαδήλωση στη σύγχρονη Ελλάδα.
Εμείς ως εργατική ομάδα αλλά και ως αντιεξουσιαστές δεν μπορούμε να μιλήσουμε για το συγκεκριμένο γεγονός ούτε με όρους προβοκάτσιας αλλά ούτε και με όρους άτυχης στιγμής ή λάθους. Θα ήταν σαν να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Μπορούμε όμως να πούμε πως γεγονότα σαν αυτά δεν καταφέρνουν τίποτα παραπάνω πέρα από το να φρενάρουν τις προσπάθειές μας για το μεγάλο άλμα προς την ελευθερία, προς την πορεία για την ανθρώπινη χειραφέτηση. Για να μην μένουμε όμως στη σφαίρα της θεωρίας, ξεκαθαρίζουμε πως τα γεγονότα που συνέβησαν στην Marfin αποτέλεσαν παράγοντα που πάγωσε καθοριστικά τα κοινωνικά αντανακλαστικά που είχαν μόλις αρχίσει να ξεδιπλώνονται και να απελευθερώνουν μια πρωτόγνωρη δυναμική για την οποία κανείς δεν μπορούσε να γνωρίζει ακριβώς μέχρι που θα άπλωνε την διαφαινόμενη ριζοσπαστικοποίησή της. Και αυτό ήταν το μεγάλο στοίχημα για όλους μας, αυτή ήταν και η μεγαλύτερη προσμονή μας.
Δεν θα μιλήσουμε επίσης για το αυτονόητο της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Αφήνουμε αυτά τα επιχειρήματα για τους ψευτοανθρωπιστές – απολογητές αυτού του πολιτισμού και του κόσμου στον οποίο ζούμε. Θα μιλήσουμε όμως για τον αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Έναν αγώνα που προϋποθέτει στην καθημερινή μας πράξη μια κοινωνική διαλεκτική, μια διαρκή κίνηση προς την κατάκτηση της αλληλεγγύης και της ανθρώπινης σχέσης μεταξύ όλων των κοινωνικών υποκειμένων και σε μια τέτοια διαδικασία δεν θεωρούμε κανέναν αναλώσιμο ή παράπλευρη απώλεια. Γι αυτό και κάθε σκοπός ή μέσο (μια και η κουβέντα για αυτά τα δυο έχει ανάψει για τα καλά) που υποτιμά αυτή τη δυναμική δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα μιας ελιτίστικης αντίληψης που θεωρεί τον εαυτό της μοναδικό και γνήσιο εκφραστή της ταξικής και εξεγερτικής βίας.
Και όλα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τα κροκοδείλια δάκρυα των πρετεντέρηδων αλλά ούτε και με τη σαρδόνια ειρωνεία του Βγενόπουλου (πόσο ειρωνικός αλήθεια ο παραλληλισμός των τριών κότερων που παραδεχόταν πως έχει με τους τρεις νεκρούς). Ο κυνισμός των αφεντικών μπροστά στην κατοχύρωση των κερδών που παράγει η καπιταλιστική μηχανή τους είναι αδιαμφισβήτητος. Και αυτός ακριβώς ο κυνισμός τους είναι που καθιστά τους εργαζόμενους αναλώσιμο υλικό. Εμείς δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα παραπάνω από όσα κατήγγειλε η Ο.Τ.Ο.Ε., ένα από τα πιο θεσμισμένα και γραφειοκρατικά συνδικάτα η οποία ανέφερε με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια το εργασιακό κάτεργο εντός του οποίου οι 3 εργαζόμενοι κλείστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Αλήθεια , όμως , πόσο μακριά πιστεύουμε πως απέχει από το χώρο μας - το χώρο του βιβλίου δηλαδή - αυτός ο κυνισμός των μεγαλοεπιχειρηματιών και των τραπεζιτών; Η απάντηση είναι απλή και βρίσκεται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Γιατί αν η Marfin είναι η μια όψη του νομίσματος αυτή δηλαδή που φαίνεται όταν το κέρμα που ρίχνουν στην τύχη -παίζοντας κορώνα γράμματα τις ζωές των εργαζομένων - πέσει στο δρόμο , στην άλλη κρύβεται ο Ιανός αλλά και κάθε βιβλιοπωλείο ή εκδοτικός οίκος που εκείνη τη μέρα υποχρέωσε συναδέλφους να κλειστούν στους χώρους δουλειάς τους παρόλους τους πιθανούς κινδύνους που διέτρεχαν. Ρητορικά και μόνο αναρωτιόμαστε: Πόσες πωλήσεις περίμεναν για τη συγκεκριμένη μέρα ώστε σε "μικρό" εκδοτικό οίκο να απειλήσουν ακόμα και με απόλυση συναδέλφους (έγινε και αυτό) αν απεργήσουν;
Εμείς από τη μεριά μας δεν έχουμε καμιά αυταπάτη. Κρίση σημαίνει εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης αλλά και βάθεμα του χάσματος μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων. Όσο λοιπόν αυτό το χάσμα μεγαλώνει τόσο οι εργαζόμενοι θα οδηγούνται στην εξαθλίωση και στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Αυτή ακριβώς η εξαθλίωση είναι που θα κάνει όλο και πιο επίκαιρo το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης, του αγώνα, του οδοφράγματος, της επίθεσης ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας.
Και αυτή η επίθεση οφείλει να είναι τόσο λυσσαλέα όσο και στοχευμένη…
εφημερίδα τοίχου των εργατών/τριών από το χώρο του βιβλίου
