Κάποιες άμεσες απαντήσεις δοκίμασαν τα διευθυντικά στελέχη του γαλλικού ταχυμεταφορικού «κολοσσού» Geopost, ιδιοκτήτριας εταιρείας της ελληνικής ταχυμεταφορικής εταιρείας Interattica, όταν ανακοίνωσαν στους 200 περίπου εργαζόμενους της επιχείρησης ότι η εταιρεία τους «δυστυχώς επτώχευσε». Οι Γάλλοι managers θεώρησαν ότι η δουλειά τους ολοκληρώθηκε άμα την ανακοίνωση της πτώχευσης στους εργαζομένους κι επιχείρησαν να αποχωρήσουν με τα βαλιτσάκια τους έτοιμα για την πτήση της επιστροφής, όμως οι εργαζόμενοι/ες, πάνω στους οποίους στόχευσε κι αυτό το «κανόνι» που εκπυρσοκρότησε «ξαφνικά», είχαν διαφορετική γνώμη και επέμειναν να τους κρατήσουν για λίγο παραπάνω στα γραφεία τους, για να συζητηθούν κάποιες λεπτομέρειες της πτώχευσης που μάλλον δύσκολα συζητιούνται μέσω… τηλεδιάσκεψης με Παρίσι, όπως το θέμα των νόμιμων αποζημιώσεων των απολυμένων.
«Στο τσακ τους προλάβαμε. Ήρθαν, μας ανακοίνωσαν ότι απολυόμαστε και πήγαν να φύγουν, ευτυχώς τους προλάβαμε στην είσοδο», ανέφεραν χαρακτηριστικά πολλοί εργαζόμενοι για το ξαφνικό τρομοκρατικό χτύπημα των γάλλων managers. Η άμεση αντίδραση κάποιων εργαζομένων που εμπόδισαν την άτακτη φυγή των διευθυντών, συνεπικουρούμενη από την παρουσία μελών της Συνέλευσης Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) που βρίσκονταν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των εργαζομένων της Interattica, οδήγησε στον αποκλεισμό της επιχείρησης με αίτημα να δοθεί γραπτή εγγύηση από την πλευρά της διεύθυνσης για την καταβολή των νόμιμων αποζημιώσεων που δικαιούνται οι εργαζόμενοι. Στις πλάτες των οποίων, μην ξεχνάμε, κερδοφορούν και «πτωχεύουν» οι πολυεθνικές στο χώρο των ταχυμεταφορών.
Η κερδοφόρα μέχρι πρότινος Interattica, εξαγοράστηκε το 2006 (κατά 88,6%) από την Geopost, που ανήκει εξ ολοκλήρου στον όμιλο LAPOSTE (Γαλλικά Ταχυδρομεία). Τον τελευταίο χρόνο κι ενώ δεκάδες εργαζόμενοι/ες εξαναγκάστηκαν σε εθελουσία αποχώρηση με αυξημένη αποζημίωση, η διεύθυνση καθησύχαζε το προσωπικό να μην ανησυχούν και να μην ακούνε τις φήμες για εκκαθάριση της επιχείρησης. Και κάπως έτσι, σήμερα Παρασκευή 9 Απρίλη, οι εργαζόμενοι/ες πληροφορήθηκαν ότι η εταιρεία κηρύττει πτώχευση και ότι τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας μεταβιβάζονται στον έτερο ταχυμεταφορικό κολοσσό της ACS. Business as usual δηλαδή, μόνο που σε περιόδους οικονομικής κρίσης οι δοσοληψίες των αφεντικών δύνανται να αποφέρουν σημαντικότερα οφέλη με την μορφή της πτώχευσης, παρά με την πιο παραδοσιακή μορφή της πώλησης μιας επιχείρησης. Γιατί, πολύ απλά, στην πρώτη περίπτωση ο παράγοντας «εργαζόμενοι και αμοιβές τους», μπορεί να ξεπεραστεί τόσο γρήγορα για τ’ αφεντικά όσο μια πτήση Αθήνα-Παρίσι…
Ευτυχώς όμως, πέρα από τις μετοχές των αφεντικών φαίνεται έχουν αρχίσει να ταξιδεύουν εκτός συνόρων και οι εργατικές αντιστάσεις. Έτσι οι Γάλλοι διευθυντές αναγκάστηκαν, για να μπορέσουν να αποχωρήσουν, να υπογράψουν μια δήλωση στην οποία αναφέρεται ότι «η Geopost S.A. αναλαμβάνει αποκλειστικά να καταβάλλει ως πρωτοφειλέτης τις γεννημένες νόμιμα οφειλόμενες εργατικές αξιώσεις που έχουν μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι καθώς και τις νόμιμες οφειλόμενες αποζημιώσεις απολύσεως που θα καταστούν απαιτητές άμα την καταγγελία των συμβάσεων εργασίας των εργαζομένων Interattica, καθώς και όσες άλλες απαιτήσεις γεννηθούν μέχρι την καταγγελία της σύμβασης εργασίας έκαστης/ου εργαζομένου». Η δήλωση καταλήγει ότι «σε περίπτωση που ανακύψει οποιαδήποτε διαφορά από την συμφωνία αυτή αρμόδια να την επιλύσει θα είναι τα Δικαστήρια των Αθηνών». Η δήλωση αυτή προκάλεσε διχογνωμία στην συνέλευση των εργαζομένων και των αλληλέγγυων, με κάποιους να την εκλαμβάνουν ως υπονοούμενο των διευθυντών, ότι με την λήξη της «ομηρίας» θα παραπέμψουν στις δικαστικές καλένδες τις αποζημιώσεις των εργαζομένων, ενώ η αντιπροσωπεία εργαζομένων και δικηγόρων που συναντήθηκε με τους διευθυντές υποστήριξε ότι η πρόταση αυτή μπήκε για να διασφαλιστεί η αναρμοδιότητα των γαλλικών δικαστηρίων για την συγκεκριμένη υπόθεση.
Τελικά, η συνέλευση των εργαζομένων αποδέχτηκε την φερεγγυότητα της γραπτής δήλωσης των διευθυντών, αν και η πλειοψηφία συμφώνησε ότι τίποτα δεν εξασφαλίζει τις αποζημιώσεις όσο η ίδια η καταβολή τους. Έτσι αποφάσισαν να αφήσουν τους Γάλλους να αποχωρήσουν και να φτιάξουν ομάδες περιφρούρησης της επιχείρησης μέσα στο Σαββατοκύριακο, μέχρι την Δευτέρα, οπότε και αναμένουν γραπτές καταγγελίες των συμβάσεων τους από την πλευρά της επιχείρησης, μαζί με τις συνακόλουθες αποζημιώσεις. Η πρόταση να «συνεχιστεί ο διάλογος» με τους Γάλλους μέχρι να διασφαλιστεί στο 100% η καταβολή των αποζημιώσεων, δεν έγινε αποδεκτή από την πλειοψηφία των εργαζομένων, και σε αυτό μάλλον έπαιξε ρόλο και η παρουσία αστυνομικών δυνάμεων που ζητούσε να διερευνήσει μια «καταγγελία για ομηρία». Παρουσία που μεταφράστηκε από κάποιους εκπροσώπους εργαζομένων της Interattica σε φόβο αστυνομικής εισβολής στον χώρο, σε περίπτωση που δεν επιτρέψουν την έξοδο των διευθυντών.
Κλείνοντας, ας αναφέρουμε κάποιες διαπιστώσεις που δεν αποτελούν αποτέλεσμα δημοσιογραφικής παρατήρησης, αλλά πηγάζουν από την παρουσία μας ως αλληλέγγυα ταξικά υποκείμενα στους αγώνες απολυμένων εργαζομένων. Οι μαζικές απολύσεις αποτελούν ουσιαστικά τρομοκρατικές επιθέσεις, τις οποίες έχουμε δεχτεί κι εμείς ως εργαζόμενοι στην βιομηχανία των ΜΜΕ, και για τις οποίες είχαμε προειδοποιήσει όταν μας πρωτοχτύπησαν την πόρτα, ότι πολύ σύντομα θα αφορούν το σύνολο της εργατικής τάξης στην Ελλάδα Όταν, λοιπόν, κάποιος δέχεται μια τρομοκρατική επίθεση, δεν περιμένεις να απαντήσει άμεσα με τον ίδιο τρόπο. Δυστυχώς τα αισθήματα του φόβου, της αδυναμίας της ήττας είναι λογικό να είναι αυτά που κυριαρχούν αρχικά. Οι μικρές υλικές νίκες είναι αυτές που βοηθούν στην ανασυγκρότηση της τάξης και μια τέτοια είναι η διασφάλιση ότι για τους επόμενους μήνες οι 200 περίπου εργαζόμενοι/ες και οι οικογένειες τους θα μπορέσουν να επιβιώσουν με τα λεφτά που δούλευαν τόσα χρόνια. Η ταξική συνείδηση των εργαζομένων δεν μπορεί παρά να διαμορφώνεται με βάση την αποτελεσματικότητα τέτοιων άμεσων συλλογικών διεκδικήσεων, ιδιαίτερα από την στιγμή που οι εργατικές αντιστάσεις στον τριτογενή τομέα, είναι εδώ και χρόνια σχεδόν ανύπαρκτες. Ή όπως έλεγαν κι οι ίδιοι εργαζόμενοι στα πηγαδάκια στο προαύλιο της επιχείρησης, «τι να κάνουμε κι εμείς, τόσα χρόνια δεν έχει προσπαθήσει κανείς μας να φτιάξει κάποιο σωματείο, ενώ είμαστε τόσοι εργαζόμενοι». Η απουσία μαχητικού συνδικαλιστικού background όμως, δεν συνεπάγεται παντελή απουσία αντιστάσεων, όπως άλλωστε κατέδειξε κι η ίδια η άμεση αντίδραση των εργαζομένων, που θύμισε ανάλογες εργατικές απαντήσεις στην Γαλλία. Όπως δεν συνεπάγεται και την γενικότερη απουσία ταξικής συνείδησης στον τρόπο σκέψης και αντίδρασης των εργαζομένων. Είναι χαρακτηριστική η απάντηση ενός εργαζομένου στην ρεπόρτερ που ζητούσε δηλώσεις εργαζομένων για τηλεοπτικό κανάλι: «Ρε κοπελιά σε σένα δεν έχω πρόβλημα να τα πώ, γιατί νομίζω στην ίδια θέση είμαστε, όμως ξέρω ότι έτσι θα με βάλεις να μιλήσω και με τον Χατζηνικολάου και με αυτόν δεν έχω τίποτα να πω, γιατί ξέρουμε πώς τα μεταδίδουν αυτοί».
(αναδημοσίευση από κατάληψη ΕΣΗΕΑ)
