Μπροστάρηδες στην εφαρμογή πρωτοποριακών μορφών εκμετάλλευσης (τουλάχιστον όσον αφορά στο χώρο του βιβλίου) μπαίνουν για ακόμα μια φορά, τα αφεντικά των βιβλιοπωλείων ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ. Ξεκινώντας από τις αποθήκες και τα γραφεία, επέβαλαν μείωση ωραρίων (6ωρο), φυσικά με τις αντίστοιχες μειώσεις στους μισθούς. Αυτές οι νέες ατομικές συμβάσεις δυστυχώς έγιναν αποδεκτές από ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων, μέσα στο γενικευμένο κλίμα φόβου, ανασφάλειας και πίεσης που έχει επικρατήσει.
Για τους εργαζόμενους που αρνήθηκαν τον εκβιασμό η "διεύθυνση" προχώρησε ακόμα παραπέρα απειλώντας τους ανοιχτά ότι θα τους επιβληθεί καθεστώς "εκ περιτροπής εργασίας". Πώς ορίζεται όμως η εκ περιτροπής εργασία; Είναι απασχόληση κατά λιγότερες μέρες τη βδομάδα ή λιγότερες βδομάδες το μήνα κλπ. Μιλώντας στη γλώσσα του μάρκετινγκ, είναι να σε βάζουν να δουλεύεις όσο γουστάρουν. Βέβαια υποτίθεται πως αυτό το καθεστώς μπορεί να ισχύσει μόνο αν μια επιχείρηση δεν πάει καλά οικονομικά -ώστε να αποφευχθούν απολύσεις προσωπικού- και μόνο κατόπιν διαβούλευσης με τους εργαζόμενους ή τους εκπροσώπους τους (βλ. σωματεία). Όχι πως μας ενδιαφέρουν άμεσα οι επιχειρηματικές δραστηριότητες του Παπασωτηρίου (αλλά και κάθε Παπασωτηρίου) αλλά δεν μπορούμε να προσπεράσουμε ασχολίαστο το ότι έχει επιδοθεί σε ανεπανάληπτο όργιο μείωσης προσωπικού(απολύσεων- οικιοθελών αποχωρήσεων)- υποχρεώνοντας τους εναπομείναντες εργαζόμενους σε ατέλειωτες ώρες υπερωρίας για να καλύψουν τα κενά- την ίδια στιγμή που προχωρά στο άνοιγμα δύο καινούργιων μαγαζιών. Μαγαζιά τα οποία στελεχώθηκαν με τους εναπομείναντες που λέγαμε.
Για να επανέλθουμε όμως στην ουσία που είναι πως κάποιοι συνάδελφοι εξακολουθούν να κοντράρουν το ξεσάλωμα των αφεντικών στις πλάτες μας, να πούμε ότι για την ώρα -μετά από εξώδικα των εργαζομένων αλλά και παρεμβάσεις του κλαδικού σωματείου (Σ.Υ. Βιβλίου - Χάρτου)- η υπόθεση έχει παγώσει καθώς αναμένεται συνάντηση με "ειδικούς" του υπουργείου εργασίας. Αλλά μήπως και από εκεί έχουμε να ελπίζουμε για κάποια ευνοϊκή για τους συνάδελφους διευθέτηση; Εξάλλου η συλλογική αντίσταση των εργαζόμενων ήταν πάντα η μόνη «εγγύηση» για καλύτερες συνθήκες εργασίας και καλύτερης ζωής εν γένει…
εφημερίδα τοίχου των εργατών/τριών από το χώρο του βιβλίου
